Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Blog και καρκίνος

Αυτό που πάω να κάνω νιώθω πως περιγράφεται με την έκφραση: "αφού ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη..." αλλά νιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια, μετά και από συζητήσεις που έχουμε κάνει στο chat ή ζωντανά με τους φανατικούς οπαδούς αυτουνού εδώ του ρημαδοblog. Για να μην ξεφύγω, το θέμα είναι: Blog & καρκίνος ή Καρκίνος & Blog! Για πάμε...
Μια ανησυχία μου ήρθε όταν συζητώντας με την roseberry μου είπε πως παρακολουθούσε για κάποιο καιρό το blog μου πριν γράψει και αυτή και είχε ψυχοπλακωθεί αρκετές φορές. Δε χρειάζεται ερώτηση και γκάλοπ, το συμπέρασμα βγαίνει αμέσως πως κατά καιρούς τα γραφόμενά μου ήταν τέτοια που ψυχοπλάκωναν τους επισκέπτες. Ο δικός μου σκοπός όμως δεν είναι αυτός, κάθε άλλο μάλιστα, είναι αυτό που ήθελα να αποφύγω. Ο σκοπός μου, με μια λέξη, είναι το γέλιο!

Όσον αφορά στη δική μου κατάσταση, μετά από τόσες ΧΜΘ, την εμβολή και την απόδειξη πως το τελευταίο σχήμα δεν μου έκανε τίποτα, το είχα αποφασίσει και ήμουν έτοιμος. Έτοιμος να μετακομίσω ίσως, να πάρω τηλέφωνο τους φίλους που είναι μακριά να έρθουν να με δουν και πολλά τέτοια. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου μέχρι που φάνηκε ο Θεός, δεν είναι βλασφημία, το Tarceva μου δίνει ζωή προς το παρών και αυτό είναι ο Θεός μου, σε αυτό πιστεύω και έχω να ελπίζω μόνο σε ένα συνεχιστή φάρμακο που θα παίξει το ρόλο του Θεού, όταν αυτό σταματά να παύει τα καρκινικά κύτταρα. Μόλις είδα την ελάχιστη βελτίωση, κινήθηκα επιθετικά, ξεκίνησα δουλειά, άνοιξα την πόρτα που ρίχνει νερό στο μύλο...

Αυτό το αναφέρω όχι για να κατακερματίσω ψυχολογικά πάλι όποιον διαβάσει τούτες τις γραμμές αλλά γιατί αυτό το σημείο είναι σύνορο: όσο είμαι από δω μεριά, το ρημαδοblog θα παίζει και θα παίζει μόνο εύθυμο σκοπό, αν κάποια μέρα... γίνει εκτελωνισμός... και περάσω τα σύνορα, θα σταματήσει και η εκπομπή του blog. Δεν θα έχει πια κανένα νόημα μιας και δεν θα έχω κάτι θετικό να μεταφέρω προς όποιον περνάει από εδώ. Εδώ δένει η παρατήρηση της roseberry και καταλαβαίνω τώρα πως τελικά (για μένα προσωπικά) δεν έχει νόημα να κρατώ ένα blog με τη μορφή ημερολογίου, το οποίο έκανα παλιότερα δυστυχώς. "Σήμερα έκανα ΧΜΘ, αύριο είμαι χάλια, για 10 μέρες είμαι χάλια, κλπ κλπ", ίσως να είναι αυστηρό έτσι όπως το βλέπω από δω πάνω, στο φυλάκιο των συνόρων, αλλά ίσως να είναι καλύτερα να τα γράφω στο ημερολόγιό μου, να τα λέω σε μια ψυχολόγο,  παρά να τα δημοσιεύω στο internet. Αυτή η δημοσιότητα ίσως μας κάνει να νιώθουμε τον πόνο μας μικρότερο, λιγότερο, χωρίς όμως να ισχύει κάτι τέτοιο. Εντάξει, με βοήθησαν τα μηνύματα που πήρα όταν έπαθα την εμβολή αλλά ρωτάω:

Όταν δεν υπήρχαν τα blog, τι έκαναν οι άνθρωποι; Πως ξεπερνούσαν την μοναξιά τους οι καρκινοπαθείς, πως απάλυναν τον πόνο τους; Μάλλον μιλώντας σε μερικούς φίλους, στην οικογένεια ή πολλοί ίσως δεν το έβγαζαν καθόλου από μέσα τους. Δεν κρίνω όμως πως ήρθε το blogging και θα μας λύσει τα προβλήματα, ήρθε το social networking και θα γίνουμε πιο κοινωνικοί, τρίχες κατσαρές! Η απόφασή μου είναι αυτή, να μεταφέρω εδώ μόνο θετικά μηνύματα, ενημερωτικά άρθρα, τραγούδια, ιστορίες και ότι ζητήσουν οι αναγνώστες. Έχω λίγο καιρό "καθαρός" και αρχίζω να βλέπω τη μέρα, τη βδομάδα, το μήνα, το χρόνο, τη ζωή, την καθημερινότητα δηλαδή, με άλλο μάτι...

Πέρσι που έκανα ΧΜΘ είχα πάθει σοκ όταν χρειάστηκε να βγω ένα Σάββατο και να περάσω αργά το βράδυ με το αυτοκίνητο από κεντρικό σημείο: είδα πλήθη ανθρώπων να γυρνούν στην πλατεία, να κάνουν παρέα, να περιμένουν ραντεβού, να έχουν βγει από σινεμά και τόσα άλλα. Η σκέψη μου ήταν: όλη αυτή η ζωή πάει χαμένη! Αυτό τον καιρό που δεν κάνω ΧΜΘ, ο οργανισμός μου αρχίζει να καθαρίζει από τα τοξικά και μπορώ να βγαίνω περισσότερο στην πόλη και να ζω αυτή τη συνηθισμένη ζωή ξανά. Σε blog όπως τα δικά μας, περαστικοί θα είναι καρκινοπαθείς, νυν ή πρώην και φίλοι. Ακόμα και ο καρκινοπαθής που είναι σε φάση ΧΜΘ, θα προτιμά να ακούσει και να διαβάσει για την συνηθισμένη ζωή, αυτή που έκανε και ο ίδιος πριν μπλέξει με την μαλακία τον καρκίνο. Γιατί αυτός είναι ο στόχος του, να ξαναγυρίσει εκεί. Φτάνω λοιπόν στο συμπέρασμα πως είναι άσκοπο να περνούν αρνητικά μηνύματα προς τον κόσμο και μάλιστα να δημοσιοποιούνται ό,που μπορεί να τα διαβάσει ο καθένας και να λάβει αρνητική ενέργεια.

Για να γίνει αυτό βέβαια, εννοείται πως θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη σωματική υγεία, ευδιαθεσία και όλα τα ευ! Και ωσάν αυστηρός, το κλείνω: είσαι καλά---> γράφε, δεν είσαι καλά---> κάνε κάτι άλλο. Τέλος

Αν έφτασες μέχρι εδώ, άκου και ένα τραγουδάκι σωστό!

Ο προβληματισμός μου βέβαια είναι μεγαλύτερος και αρχίζω να πλησιάζω προς την γκλίτσα... Δεν θα ήθελα μόνο αυτό από τούτο το blog, να γράφω πέντε αράδες όταν είμαι καλά και να παίζουν μερικά τραγούδια. Αυτό που θα ήθελε πραγματικά η φύση μου σαν ιδεολόγος, είναι να γίνονταν ένα τέτοιο μέρος τόπος για να βρεθούν και να ανταλλάξουν δυό κουβέντες οι καρκινοπαθείς. Να πει κάποιος τον πόνο του και κάποιος άλλος να του απαντήσει, αφού τον ακούσει πρώτα. Να παρασχεθεί βοήθεια και στήριξη σε κάποιον που είναι νέος στον καρκίνο από τους παλαιότερους που γνωρίζουν πιο πολλά και ίσως έχουν περάσει τα ίδια. Να βρεθούν πολλά άτομα να "τρέχουν" ένα τέτοιο blog και να μην ανήκει σε έναν, να μπορεί να έχει συνέχεια και μέλλον ανεξάρτητα από... εκτελωνισμούς! Και το καλύτερο, η προσωπική επαφή, κάτι που έχει πετύχει βέβαια αλλά όχι στο βαθμό που θα ήθελα. Σήμερα ήταν η δεύτερη συνάντησή μας, με Σούλη, Ανθή και roseberry. Πέρασε και η Στέλλα μου στο τέλος.

Γιατί δε συμβαίνει στο δικό μου blog, μπορώ να το ερμηνεύσω εύκολα αν ρίξω το φταίξιμο σε μένα εξαρχής. Έφτασε στα αυτιά μου ακόμα πως είμαι η αιτία που δεν έχει επισκέπτες το blog του αρκούδου, το Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος! Και λέω εντάξει, έστω ότι είμαι ο φταίχτης, πέρασαν τρεις μήνες που έχω να γράψω, ελπίζω να μην χρειαστεί πολύς ακόμα για να ξεχαστεί η φασαρία, να καθίσει η σκόνη και να πάρει ζωή πάλι το blog αυτό (αν αιωρείται ακόμα η σκόνη που σήκωσα εκεί...). Οπότε να παραδεχτώ πως είμαι άγαρμπος, ατσούμπαλος, ίσως κακός, αντιπαθητικός βρε αδερφέ και έτσι δεν αρέσει το κλίμα εδώ για να νιώσει άνετα όποιος θα ήθελε ένα στέκι.

Με τα άλλα στέκια τι γίνεται; Του αρκούδου το εξήγησα. Η Sundy έλειπε και έχει υποχρεώσεις όπως είδα, κάτι μου είπε πως περνά και μια γρίπη (κοινή), προς το παρών το blog της δεν έχει κίνηση. Το site και το blog του Bestrong δεν έχουν κίνηση επίσης, στο forum τουλάχιστον (που είναι πολύ καλά στημένο) τα νέα άρθρα είναι ελάχιστα και οι σχολιασμοί λίγοι. Παλιότερα διάβαζα κι εκεί πολλά νέα της παρέας τους και υπήρχε ένα κλίμα όντως παρείστικο. Εκεί δεν έχω γράψει ποτέ οπότε μην σκεφτεί κανείς πως έχω κάνει ζημιά ;-) Το blog της Sweet December είναι γνωστό από το link στο blog της Sundy. Ούτε κι εκεί όμως βλέπω να υπάρχει συμμετοχή όπως παλιότερα, κάποια στιγμή θυμάμαι πως οι σχολιασμοί στα νέα της ήταν πολλοί. Υπάρχει ακόμα το blog της tweety, το Μαράκι όταν μπορεί ανεβάζει κάποια ανάρτηση και έχει αμέσως τη συμπαράσταση του κόσμου, καρκινοπαθών και μη που την έχουν στο νου τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το blog της μικρής Λυδίας!!! Προσωπικά αυτά τα blog γνωρίζω που έχουν ... καρκίνο και...

νομίζω πως δεν υπάρχει σε κανένα κινητικότητα και το κλίμα που θα ήθελα να δω σε ένα ρημαδοblog για τον καρκίνο. Αν το έβρισκα αυτό το ιδανικό κλίμα κάπου αλλού, θα το καταλάβαινα πως είναι σφάλματα δικά μου, τώρα που επικρατεί μια ησυχία... ανησυχητική παντού, μπαίνω σε σκέψεις. Και δεν έχω την ικανότητα να καταλήξω σε άλλο συμπέρασμα: μάλλον δεν είμαστε εμείς οι blogger που συντηρούμε αυτά τα μπλογκ, με θέμα τον καρκίνο, ικανές προσωπικότητες ώστε να κάνουμε τον επισκέπτη να βγάλει τον εαυτό του, να γράψει ένα σχόλιο, να αφήσει το στίγμα του. Να θέλει να πει πως είμαι και γω εδώ, άκουσα, είδα, συμφωνώ ή διαφωνώ, τεκμηριώνω πως λες μαλακίες τελοσπάντων. Δεν θα παρεξηγηθούμε γιατί έχουμε καρκίνο, ίσα ίσα, μας φτιάχνει η κριτική! Τουλάχιστον να το κρατήσω για μένα το συμπέρασμα, ότι δεν είμαι ικανή προσωπικότητα ώστε να πετύχω αυτά που θέλω, δε θέλω να το δέσετε κόμπο για όλους τους καρκινοπαθείς που γράφουν και ξέρετε. Εγώ πάντως θα είχα άλλες απαιτήσεις και δεν είμαι ευχαριστημένος, αφού δεν υπάρχουν οι αναγνώστες, φταίει ο συγγραφέας, είναι απλό!!! Η στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε!

Η ώρα έχει πάει μιάμιση (στρογγυλά) και λέω να το κλείσω το θέμα, έστω χωρίς να έχω ένα θετικό συμπέρασμα να προσθέσω. Ίσως να πρέπει να αρκεστούμε στα λίγα που μπορούμε να δώσουμε, ώστε να πορευτούμε σε αυτή τη ζωή πετυχαίνοντας έστω και λίγα από αυτά που θα θέλαμε. Ο στόχος θα είναι να μην σταματάμε να προσπαθούμε για το καλύτερο, για τον σκοπό που έχει ο καθένας.

ΥΓ: Κορίτσια χάρηκα πολύ που σας είδα σήμερα και το παραδέχομαι, οι έξι ώρες μαζί σας δεν μου έφτασαν. Εις το επανιδείν!

9 ΣΚΕΨΕΙΣ:

Ανώνυμος 13/12/09, 2:24 π.μ.  

Α...., όλα και όλα.
Στραβός είναι ο γυαλός, δεν αρμενίζουμε στραβά...
Προσωπικά πιστεύω ότι είμαστε τελικά κλειστοί σαν λαός, εμείς που δείχνουμε εξωστρεφείς. Μην τυχόν δει ο άλλος ότι κάτι τρέχει με μας..., όλα για το θεαθήναι...
Ακόμα και αν είμαστε μέσα στα σκατά, δεν το παραδεχόμαστε..., ο κόσμος μας πρέπει να είναι όμορφος και αγγελικά πλασμένος..., μην τυχόν και δείξουμε κάποια αδυναμία...
Μέχρι και εδώ πρέπει να δείξουμε πόσο ελληναράδες είμαστε.
Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τον πληθυσμό, που είμαστε λίγοι άρα γράφουν και λίγοι, αλλά στη Ελβετία που είναι επίσης μικρή χώρα το φόρουμ που υπάρχει από μια οργάνωση για τον καρκίνο του μαστού έχει μεγάλη κίνηση. Γυναίκες ανταλλάσουν συνέχεια εμπειρίες, πολλές φορές συγκινούμαι από τις ιστορίες που διαβάζω και αυτό με κάνει τελικά να καταλάβω και να νιώσω πόσο ανοιχτοί είναι άλλοι λαοί και πόσο δήθεν είμαστε εμείς ακόμα και όταν έχουμε απέναντί μας τον καρκίνο. Ούτε καν ένας καρκίνος δεν απαλάσσει πολλούς από τα δήθεν και τα πρέπει.
Θα μου επιτρέψεις να πω ότι δεν συνφωνώ μαζί σου, πιστεύω ότι και τα άσχημα πρέπει να γράφονται. Ο καρκινοπαθής έχει την ανάγκη να πει κάπου τον πόνο του όταν δεν νιώθει καλά, όταν είναι καλά δεν έχει την ανάγκη αυτών των μπλογκ. Δικαίωμά σου βέβαια είναι να κρατήσεις το ύφος που θέλεις εσύ. Όλοι μας αναζητήσαμε κάποιο στήριγμα στις δύσκολες στιγμές. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να κλείσουμε την πόρτα σε άτομα που έχουν να γράψουν κάτι δυσάρεστο. Αυτή είναι η δική μου άποψη.
Για τον αρκούδο πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο που άλλαξε την δομή, δεν το βρίσκουν πλέον εύκολα αυτοί που δεν ασχολούνται και πολύ με τους υπολογιστές.
Kαι γω κουράστηκα από πολλά, αλλά δεν παίρνω την απόφαση να κλείσω το μπλογκ γιατί είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν που διαβάζουν χωρίς να γράφουν. Το διατηρώ έστω για τα λίγα άτομα που ψάχνουν να βρουν κάτι ανάλογο, την στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετά ελληνόφωνα μπλογκς, το διατηρώ γιατί θυμάμαι πώς έψαχνα τότε κάτι για να κρατηθώ και τι ατελείωτες ήταν οι ώρες μόνη στο σπίτι παρόλο που υπήρχε οικογένεια, το διατηρώ γιατί φαντάζομαι πόσο δύσκολο ίσως είναι και σε άτομα που μένουν μόνα τους εν μέσω θεραπειών.
Δεν το παίζω αδελφή Τερέζα, αλλά νομίζω ότι έχουμε λόγο ύπαρξης, έστω και γιαυτά τα ελάχιστα άτομα. Από την άλλη ομολογώ ότι δεν ξέρω πια τι να πω..., όσο καλός είναι ο συγγραφέας θέλει και το κοινό του (είδες πόσο μετριόφρων είμαι;....)
Να αλλάξουμε θέμα.
ΖΗΛΕΥΩ......, ζηλεύω τις συναντήσεις σας.
Φιλιά σε όλους

Ionathan 13/12/09, 8:44 π.μ.  

Sundy,

αν πρόσεξες, αναφέρθηκα μόνο σε αυτά που γράφω εγώ και διαβάζουν οι αναγνώστες από μένα. Αυτά δεν θέλω να είναι αρνητικά και να ψυχοπλακώνουν τους αναγνώστες.

Όποιος θέλει μπορεί να γράψει ότι θέλει και να εκφραστεί όπως θέλει, αυτός άλλωστε είναι και ο ιδανικός σκοπός μου, όπως λέω.

Όσο για τις συναντήσεις, δυστυχώς η απόσταση που μας χωρίζει είναι μεγάλη...

roseberry 13/12/09, 1:22 μ.μ.  

Ιωνάθαν γλυκέ μου χιονάνθρωπε, πιστεύω πως εχθές είχες ένα σκαμπανέβασμα, σαν αυτό που έπαθα εγώ όταν διάβασα το κείμενο σου για το τελικό μας στάδιο.. αν διαβάσεις τα σχόλια μου που ακολούθησαν το αρχικό μου σχόλιο, θα γελάσεις τόοοσο ποολύ, θα πεις αυτή είναι τρελλή! Αυτοαναιρούμαι!! Ξαφνικά από ψυχραιμη και κυνική γίνομαι η σούπερ ονειροπόλα και αισιόδοξη. Έτσι είναι ο άνθρωπος!!! θέλει μια σπίθα, μια στιγμή , ένα καλό νέο, ένα χαμόγελο,ένα καλό φάρμακο και αλλάζει διάθεση!Το blog σου με βοήθησε πάρα πολύ. Δεν το λέω για να φάω τζάμπα μελομακάρονα από τον θείο σου.Δεν έχω αναζητήσει άλλα blog γιατί βρήκα ΟΛΑ όσα ήθελα να διαβάσω. Και τα καλά και τα άσχημα, και τα ενημερωτικά. Όταν είπα στον γιατρό μου,ότι ο κόσμος είναι αφυπνισμένος πλέον και υπάρχουν και blogs, γούρλωσε τα μάτια και με ρώτησε έκπληκτος 2 φορές : υπάρχουν blogs για τον καρκίνο? Και λέω ωχ, λες να'ναι τόσα λίγα? Εμένα μου αρέσει που τόλμησες να πεις την ιστορία σου. Από blog ξέρεις. Από εστιατόρια δεν ξέρεις.ΧΑΧΑ Πέρασα ΤΕΛΕΙΑ!!!!Φιλάααακκκιιιια

Ionathan 13/12/09, 2:08 μ.μ.  

Μύρτιλο,

μην ανησυχείς, δεν ήταν σκαμπανέβασμα ούτε ψυχολογική μπαλαρίνα, είναι σκέψεις που έχουν ωριμάσει πολύ καιρό και δεν ήταν μόνο το δικό σου σχόλιο, έχω σβήσει μόνος μου πολλές αναρτήσεις που τις βλέπω μετά από καιρό και καταλαβαίνω πως δεν έχουν θέση σε αυτό το blog.

Θα το ξέρεις και συ πως φαίνεται ότι η διάθεσή σου σε γραφική παράσταση θα έμοιαζε με καρδιογράφημα... Δεν θες να το κρύψεις άλλωστε και δεν κρύβεται με τέτοια ταλέντα που κουβαλάς ;-) Σουτ, τσιμουδιά!

Έχω ειδοποιήσει το Negresco ήδη να χρεώσει πιο ακριβά τα μελομακάρονα σε μια φάτσα σαν τη δική σου... θα πρέπει να πεις πολλά καλά λόγια για να πάρεις δωρεάν... τσουρέκι το Πάσχα πια.

Ο γιατρός σου δεν γούρλωσε τα μάτια, τα γουρλώνει μόλις σε βλέπει τα τα γυρνάει στη θέση τους όταν κλείνεις την πόρτα φεύγοντας, χα χα χα!!!

ΥΓ: Πρόσεχε γιατί ωσάν Ζυγός μπορώ και σε ψυχογραφώ άμεσα, δεν μιλάω, θα τα πω όλα στην επόμενη συνάντησή μας. Το νου σου... χε χε

Basano 13/12/09, 2:37 μ.μ.  

Φίλοι μου καλημέρα,
Διάβασα την ανάρτηση σου Γιώργο μου 2 φόρες γιατί δεν ήθελα να βγάλω λάθος συμπεράσματα, επίσης και το σχόλιο της Sundy και της καινούργιας στην παρέα roseberry τρεις απόψεις σεβαστές .
Εγώ θα σας πω πως βλέπω τα πράγματα από την δικιά μου πλευρά, έχοντας ζήσει με τον Καρκίνο μου 2 χρόνια 9 μήνες και 21 μέρες!!!!!!
Είμαι μια από τους πολλούς που βρέθηκε ο Καρκίνος στο διάβα του σε κάποια χρονική στιγμή της Ζωής του, ζόρικος η όχι, ιάσιμος η μη, είναι Καρκίνος.
Καρκίνος μια λέξη που οι περισσότεροι τρομάζουν ακόμα και να την αναφέρουν….
Όταν έμαθα το πόρισμα της βιοψίας έχοντας δίπλα μου μονό τους γιατρούς μου ένοιωσα …. Σαν να έκανα ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο (δεν το έχω κάνει αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι θα αισθανόμουν αν έπεφτα χωρίς αλεξίπτωτο στο κενό). Στιγμιαία αντίδραση (δευτερόλεπτα κράτησε) και μετά μπήκε δεν ξέρω πως η λογική…
Όταν βγήκα από το Ιατρείο με περίμενε η ασφαλίστρια και φίλη μου(από τις ελάχιστες), το πρώτο πράγμα που της είπα ήταν πάμε για μια μπύρα και τα λέμε εκεί.
Για να μην μακρηγορώ αποφάσισα να αντιμετωπίσω τον Καρκίνο μου στα «μάτια» και οπού βγει… Δεν ήξερα και δεν ξέρω την έκβαση αυτού του δρόμου αλλά καθ όλη την διάρκεια των θεραπειών μου και στο μεσοδιάστημα των δυο χειρουργείων που έκανα, προσπάθησα να έχω μια «φυσιολογική ζωή» μια ζωή υγιούς ανθρώπου… Κακά τα ψέματα δεν το πέτυχα πολλές φόρες, αλλά προσπάθησα.
Αποφάσισα να μπω και να ψάξω στο Ιντερνέτ για παρόμοιες περιπτώσεις με μένα μετά από 10 περίπου μήνες, όταν πια είχα τελειώσει τις ΧΜΘ και βίωνα πια τον Καρκίνο από την άλλη πλευρά δηλ. την στήριξη κάποιου άλλου καρκινοπαθούς, ενός καρδιακού Φίλου… που είχε την ίδια μορφή Καρκίνου με μένα αλλά με όχι καλή έκβαση λόγω της μεγάλης διασποράς, εκεί ένοιωσα την ανάγκη να μοιραστώ να τις «εμπειρίες» μου, την «ενέργεια» μου, την «τρέλα» μου, εκεί άρχισα να σας συναντώ…
Πρώτα την Sweet December, μετά τον Αρκούδα, και πολύ αργότερα την Sundy και μέσα από αυτήν εσένα Φίλε μου.
Στα δυο πρώτα μπλογκ έγραψα ένα σύντομο σχόλιο και τέλος, δεν έκαναν το κλικ για να συνεχίσω. Στην Sundy άρχισε το κλικ την ένοιωσα πιο κοντά μου και δειλά στην αρχή πιο δυναμικά στην συνέχεια έγραφα κάποια σχόλια, είχα την τύχη να την γνωρίσω όποτε νοιώθω ότι γραφώ σε μια φίλη όταν έχω κέφι (κυκλοθυμική γαρ)…
Και φτάνουμε στο «καφενείο» η «χρυσόψαρο» η «Ιωναθαν» η … δεν ξέρω τι άλλο θα βρεις … Εδώ λοιπόν βρήκα το αποκούμπι μου !!!!!!! Έχω αρχίσει και εθίζομαι στην μπλοκοπαρεα και σαν την εθισμένη μπαίνω σπίτι πεταω παπούτσια και τσουπ μπαίνω στο τσατ!!!!!! Νοιώθω ότι είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους που θα με αντέξουν και θα τους αντέξω και στα καλά τους αλλά και στα ανάποδα τους.
Είμαστε καρκινοπαθείς, παλιές καραβάνες η νέοι, δεν παίζει ρόλο, απλά νοιώθουμε ο ένας τον άλλο. Είμαστε μια παρέα και έξω από το διαδίκτυο που ανεξάρτητα της διαφορετικότητας των χαρακτήρων, της διαφοράς της ηλικίας, περνάμε καλά !!!!!
Μιλάμε πολλές ώρες για τον Καρκίνο μας, αλλά και για άσχετα προς Αυτόν. Είμαστε λίγοι βέβαια, αλλά και στην ζωή οι παρέες δεν είναι πια μεγάλες…. Πέρασαν οι εποχές που βλέπαμε παρέες 10-20 ατόμων να περνάνε καλά. Μπορεί να φταίει ( η εύκολη λύση ο αρχηγός, που δεν το πιστεύω) η αποξένωση των ανθρώπων που δεν ανοίγονται και δεν συζητάνε εύκολα πια….. Δεν ξέρω τι φταίει, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι μέσα από τον Καρκίνο βρήκα φίλους που δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρχουν πια……

roseberry 13/12/09, 4:12 μ.μ.  

Sundy καλησπέρα και από μένα, δεν γνωριζόμαστε, έχω ωστόσο ρίξει μια ματιά στο blog σου και έχω πάρει κουράγιο ΚΑΙ από σένα. Σε θεωρώ πολύ αισιόδοξο άτομο και ας μην σε ξέρω.

Δεν γνωρίζω την σχέση σου με τους υπόλοιπους,και γω μην νομίζεις τώρα τους γνωρίζω όλους και δεν ξέρω πολλά αλλά επίτρεψε μου να πω πως κάθε άλλο παρά ανεπιθύμητη είσαι!!!'Εμεινα με το σχόλιο σου.
Μήπως ο Γιώργος εννοούσε ότι μένεις μακριά? Στην κυριολεξία! Δεν νομίζω ότι ο Γιώργος θα έκανε ποτέ ειρωνικό σχόλιο για κανέναν ή θα χρησιμοποιούσε μεταφορικά την φράση αυτή. Πάντως εγώ θα ήθελα να βλέπω να γράφεις και εδώ και γενικά.

Σούλη μου ακόμη μια φορά τα είπες πολύ ωραία και με κάλυψες!!!!!Το ρόδι σου στέκεται καμαρωτό σε μια πιατέλα από στολίδια στην τραπεζαρία!! Αν πετύχει και η γαλοπούλα..... θα σε ανακηρύξουμε οικογενειακώς 'Αγιο Βασίλη μας! Είμαι σίγουρη ότι γράφεις και εκτός blog. Να το συνεχίσεις.


Ιωνάθαν, όλα είναι κομμάτια του εαυτού μας. Κακώς διέγραψες κάποιες αναρτήσεις κατά την γνώμη μου. Κάποιος , κάπου, όλο και κάτι θα έπαιρνε από αυτές. Επίσης, δεν ξέρω που να το κολλήσω, απλώς ενημερωτικά ήθελα να πω,πως όσοι καρκινοπαθείς έχουν περάσει από τις αρμόδιες επιτροπές του Ι.Κ.Α, ανεξάρτητα από το που είναι ασφαλισμένοι, για να πάρουν ποσοστό αναπηρίας, και γενικά απολαμβάνουν προνόμια των ΑΜΕΑ, δικαιούνται το επίδομα αλληλεγγύης. Merry Xmas!

Ionathan 13/12/09, 5:18 μ.μ.  

Sundy,

δεν ξέρω γιατί το εξέλαβες μεταφορικά το

"Όσο για τις συναντήσεις, δυστυχώς η απόσταση που μας χωρίζει είναι μεγάλη..."

αφού η απόσταση που μας χωρίζει είναι 500 χλμ! Γιατί να προσπαθήσω τόσο πολύ να κρύψω βαθιά νοήματα; Τις συναντήσεις άλλωστε τις κανονίζουμε από εδώ μέσα και όχι τηλεφωνικά, ώστε να μπορεί να έρθει όποιος θέλει, μπορεί να το επιβεβαιώσει και η roseberry αν κάποια στιγμή της κρύψαμε κάτι για τη συνάντηση ή αν ένιωσε ανεπιθύμητη.

Πιο πολύ μου φάνηκε πως ήθελες να κάνεις μια ηρωϊκή έξοδο, το μήνυμά σου το έσβησα, ένα από τα πολύ λίγα που σβήνω, γιατί είναι τελείως εκτός τόπου και χρόνου. Την άλλη φορά προτίμησε το mail, όπως κάναμε και στο παρελθόν άλλωστε.

roseberry 14/12/09, 3:31 μ.μ.  

Ιωνάθαν, σχετικά με αυτό που λες στην αρχική ανάρτησή σου για το τι κάνανε οι καρκινοπαθείς όταν δεν υπήρχαν τα blogs παλαιότερα, κ.λπ, έχω να πω, πως ούτε ο καρκίνος είναι ή αντιμετωπίζεται όπως παλιότερα.

Η ίδια η εποχή γέννησε την ανάγκη όχι μόνο των blogs, αλλά και των διαφόρων site, των φόρουμ κ.λπ Τώρα αν στην Ελλάδα δεν είμαστε οργανωμένοι, πρόβλημά μας. Εγώ πιστεύω σε αυτό. Μπορεί να λειτουργήσει σαν ομάδα υποστήριξης. Είναι το ίδιο να πεις το πρόβλημά σου σ'ένα φίλο που δεν έχει ιδέα από καρκίνο, και το ίδιο σ΄έναν που ξέρει τι περνάς γιατί έχει το ίδιο βίωμα? Επίσης πιστεύω πολύ στην ενημέρωση, στην προσφορά. Οι εμπειρίες μας είναι δώρο στους άλλους, το πιστεύω. Εγώ αν ήμουν στη θέση των bloggers, θα έλεγα ότι έχω μια ιερή αποστολή. Το γέλιο ναι κάνει καλό, με είδες άλλωστε πως λειτουργώ σαν άνθρωπος.Αλλά και το κλάμα κάνει καλό επίσης! Σε πολλά από τα λεγόμενά σας είδα τον εαυτό μου.Αυτό ξέρεις πόσο σημαντικό είναι? Το θέμα της επισκεψιμότητας τώρα, είναι άσχετο και με το τι γράφεις, και με το ποιος είσαι κ.λπ Καταρχάς μου άρεσε που σε πολλά από τα άρθρα σου επεσήμανες συνεχώς ότι π.χ αυτό αφορά μόνο την περίπτωσή σου,δεν το έπαιξες ποτέ γιατρός, κ.α Πολλοί άνθρωποι είναι εσωστρεφείς, δεν θα μίλαγαν ανοιχτά για το πρόβλημά τους ακόμα και πίσω από το πέπλο της ανωνυμίας. Άλλοι βαριούνται να κάνουν και λογαριασμό που λέει ο λόγος. Εν πάσει περιπτώσει,να συνεχίσεις την ιερή αποστολή σου λέω εγώ. Συμφωνώ δε και με τις μικροαλλαγές στη δομή των θεμάτων του blog. Τα βρίσκω πιο εύκολα τώρα.Μην τολμήσεις να πειράξεις τα χρώματα μόνο!!!!!!!!!!!!!

Ionathan 14/12/09, 5:18 μ.μ.  

Αγαπητή roseberry,

σαφώς και πιστεύω στην χρησιμότητα των blog μας, για αυτό και συνεχίζω άλλωστε. Το ιδανικό μου έγραψα ποιο είναι.

Είχα γράψει ένα άρθρο παλιότερα όσον αφορά στα search phrases που οδηγούν στο δικό μου blog. Την πρωτιά κατέχει το Παριζάκι Υφαντής, βέβαια ησύχασε το δίκτυο από τότε που το μοίρασε ο Τηλεθεατής. Μετά έρχονται οι παρανέργειες των ΧΜΘ, το Avastin και γενικότερα τα φάρμακα. Ο κόσμος ψάχνει να βρει αυτά που τον ενδιαφέρουν και χαίρομαι που έστω και λίγο, όχι ολοκληρωμένα, μιας και δεν είμαι ειδικός, αλλά μέσω της ίδιας εμπειρίας μπορώ να μεταφέρω κάποια λίγη γνώση.

Την ιερότητα της αποστολής ας την αφήσουμε προς το παρών, πολλές φορές είμαστε και οι ίδιοι κουρασμένοι ή εκτός διάθεσης και το blog πάει στην άκρη. Σίγουρα οι πληροφορίες είναι πολύτιμες, το δικό μου blog έχει να κάνει με ένα δύσκολο καρκίνο, λίγοι είναι αυτοί που νοσούν και μπορούν να ψάξουν στο internet ή να ασχοληθούν περισσότερο. Καταρχήν ο μέσος όρος ηλικίας των ασθενών είναι μεγάλος με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολη η χρήση του διαδικτύου και επιπλέον πολλοί ανακαλύπτουν τη νόσο όταν είναι ήδη πολύ αργά και δεν τους δίδεται η δυνατότητα να γυρίσουν σε μια φυσιολογική ζωή.

Όσο θα είμαι καλά, όπως τώρα, θα γράφω και θα το κρατάω, για το μετά ψάχνω από τώρα συγγραφείς αλλά μου κάνουν όλοι νερά! Το ξαναλέω, εγώ θα δίνω μόνο πληροφορία, γέλιο, τραγούδια. Ο κάθε επισκέπτης μπορεί να μας πει ό,τι απασχολεί την καρδούλα του. Πέρασε ο καιρός που με απασχολούσαν εμένα άσχημα πράγματα, τώρα μόνο τα σκουλαρίκια με ενδιαφέρουν. Είμαστε εδώ όμως για να βοηθήσουμε όποιον θα ήθελε κάποια βοήθεια.

Τα λέμε.

  © Blogger template 'Fly Away' by Ourblogtemplates.com 2008, mail@me

Back to TOP  

SYNC BLOGS
free website stats program