Ντίνος ή Κεμπάπ;;;

Φίλε αν τυχόν το διαβάσεις, μη γελάσεις καθόλου, το δίλημμα είναι μεγάλο....

Την είχα κοπανήσει πάλι, ΣΚΔ, επιστροφή Δευτέρα. Πήγαμε στο χωριό μιας και δεν θα έχω χρόνο να πάω μες τις γιορτές και καλά θα ήταν να βλέπαμε λίγο γονείς πριν τις γιορτές. Είδα μετρημένους ανθρώπους, αυτή τη φορά είδα και τον "φαροφύλακα" του χωριού, τον Κωστή με το καφέ που φυλάει τα σύνορα! Πολλές ώρες μείναμε σπίτι γιατί δεν μπορώ να εκτεθώ στον ήλιο, το εξάνθημά μου ψάχνει ευκαιρία για να φουντώσει!
Όπως είχα τάξει στον εαυτό μου, έπρεπε να κέρναγα στο στομαχάκι μου μια σωστή μερίδα κεμπάπ, που έχω πολύ καιρό να φάω (κάποια στιγμή θα κάνω άρθρο για αυτό το κεμπάπ μιας και μόνο στη Θεσσαλία το κάνουμε έτσι και θα νομίζετε πως λέω για κιμά στη σούβλα όρθιο, το τούρκικο). Το πρόγραμμα έβγαζε λοιπόν: κεμπάπ το βράδυ της Κυριακής!

Είχα μιλήσει και με τον Ντίνο όμως, στην Κατερίνη, και είχαμε πει να βρεθούμε ίσως στο Ελατοχώρι, στο χιονοδρομικό. Αυτό πριν να γίνει η κατολίσθηση στα Τέμπη και κλείσει ο δρόμος. Γνωρίζοντας τις εναλλακτικές διαδρομές για να περάσει κάποιος τα Τέμπη τώρα, είπα στον Ντίνο να το αφήσουμε για μια άλλη φορά. Λίγο μια απογοήτευση που άκουσα στη φωνή του, λίγο οι ενοχές που δεν θα τον έβλεπα πάλι, με σιγόψηναν. Έφτασε όμως μια σκέψη: η άγνοια του μέλλοντος, για όλους μας και η ιδέα "έχεις καλό συμβόλαιο με τον χρόνο Γιωργάκη;;;". Κλείσαμε νέο ραντεβού και αριβάραμε με τη Στέλλα μετά το φαγητό. Ανεβήκαμε τον Όλυμπο, από εκεί και οι φωτογραφίες. Βρήκαμε πολύ ομίχλη και κρύο! Κάναμε βόλτα μέχρι το Λιτόχωρο και μετά στους πεζόδρομους της Κατερίνης. Σε λίγο βρεθήκαμε και με τα παιδιά στο σπιτάκι τους και τα είπαμε με χαρά, αναφορά στα νέα και γέλια με τα παλιά! Γνώριμα, λες και ήταν χτες τότε που σπουδάζαμε αν και έχουν γίνει χίλιες αλλαγές στις ζωές μας, βρεθήκαμε να λέμε πάλι τις ίδιες χιλιοειπωμένες ιστορίες που τόσο μας αρέσει να λέμε και να ακούμε!

Ο γυρισμός ήταν πιο ζόρικος, απόφαση για επιστροφή μέσω Στομίου-Αγιοκάμπου και φάγαμε την ταλαιπωρία της αρκούδας: τα αυτοκίνητα να πάνε σημειωτόν σε δρομάκια επαρχιακά, κόσμος από Αθήνα και Θεσσαλονίκη να οδηγείται σε δρόμους που δεν είχε δει ποτέ ξανά μες το βράδυ, ένα μαύρο χάλι. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνουμε μια διαδρομή 45 λεπτών σε 2.5 ώρες! Αναγκαστικά πρέπει να περάσει κανείς πίσω από τον Κίσσαβο, μια διαδρομή φοβερή να την κάνει κάποιος την ημέρα, μιας και βλέπει το βουνό από τη μια και τη θάλασσα από την άλλη.

Όπως εννοείται, το ραντεβού με το κεμπάπ χάθηκε, κάναμε περισσότερα από 300 χλμ για τη διαδρομή Λάρισα-Κατερίνη, μια διαδρομή 140 χλμ πήγαινε-έλα. Σκεφτόμουν κάποια στιγμή ότι έχασα το κεμπάπ ξανά αλλά είδα ένα παλιό φίλο από τα φοιτητικά χρόνια, μια φιλία καλή που κρατάει 16 γεμάτα χρόνια. Νομίζω πως δεν ήταν τυχαίο, έπρεπε να θυσιάσω κάτι που περίμενα πολύ για να κερδίσω κάτι άλλο που έχει μεγαλύτερη αξία. Απλά ήταν πιο κουραστικό, κι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε, δεν θέλουμε να βγούμε, τη μια φταίει το κρύο, την άλλη η απόσταση, την τρίτη τα έξοδα.... και χανόμαστε.

ΥΓ: Τελεσίγραφο προς καρκινοπαθείς και μη: οι εκτελωνισμοί γίνονται χωρίς προειδοποίηση, δίχως δικαίωμα επιλογής, απόλαυσε αυτά που μπορείς να επιλέξεις σαν τα αγαπημένα σου.

Δυο φωτογραφίες από τη Νότια πλευρά του Ολύμπου.