Ο γλάρος
Όταν μάθαινε η ξαδερφούλα μου ζωγραφική, της φορτώθηκα με το ζόρι να μου κάνει ένα πίνακα. Θέμα; Μια θάλασσα με γλάρους που θα πετάνε αλλά οι γλάροι θα έπρεπε να είναι πορτοκαλί! Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες αλλά η δασκάλα της είχε φέρει αντιρρήσεις να βαφούν οι γλάροι πορτοκαλί... Η Μαίρη συνάντησε δυσκολίες αλλά στο τέλος πάτησε πόδι και είπε πως ο πίνακας πρέπει να παραδοθεί με πορτοκαλί γλάρους αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα.
Πως προέκυψαν οι πορτοκαλί γλάροι;
Το Πορτοκαλί είναι ιδέα, πεποίθηση, στάση ζωής, χρώμα, άρωμα, γεύση και δεν θα πω κάτι παραπάνω. Εξ ου και το πορτοκαλί στο ρημαδοblog!
Οι γλάροι ήρθαν από τον "Γλάρο Ιωνάθαν", ένα καταπληκτικό βιβλίο το οποίο διάβασα σε λίγη ώρα όταν έπεσε στα χέρια μου. Τον Ιωνάθαν μπορείτε να τον διαβάσετε εδώ, νομίζω πως είναι ολόκληρο το βιβλίο.
Ορίστε λοιπόν πως προέκυψε ο Γλάρος στην κορυφή του blog!
11 ΣΚΕΨΕΙΣ:
Ναι, ναι, είναι βιβλίο ο γλάρος Ιωνάθαν και καταπληκτικό βιβλίο. Το έχω διαβάσει στα νιάτα μου και τώρα σου είμαι ευγνώμων γιατί μου το θύμισες.
Να είσαι καλά...
πολλά φιλιά
Allora,
σκέφτομαι, για να το ξεκινήσω σωστά,στην περίπτωση που δε θα ζήσω για πάντα, ότι το blog μου ίσως γίνει κάποια στιγμή κάτι ανάλογο με το blog της Αμαλίας. Όχι με την έννοια ότι θα προσφέρει κάτι επαναστατικό και θα αλλάξει πράγματα, όπως το δικό της, αλλά με την έννοια της συνέχειάς του αφού θα έχω κάνει τελωνείο. Και μιας και υπάρχει και αυτή η περίπτωση, λέω να προσθέσω λίγη αυτοβιογραφία στο blog μου, να διαβάζει ο κόσμος μερικές ιστορίες για αυτόν τον παράξενο που είχε αυτό το blog. Επί το πλείστον θα είναι χιουμοριστικές ιστορίες, για να ευθυμούμε κι όχι για κλάματα.
Να πω εκ των προτέρων κάτι: έχω καταβάλει μεγάλη προσπάθεια (πέρσι) να "καθαρίσω" το internet από τα "ίχνη" μου, τις σελίδες εννοώ που έβρισκε κάποιος όταν με έψαχνε στο google με το επώνυμό μου. Αυτό το google είναι μεγάλος ρουφιάνος, για αυτό και δεν έχω αναφέρει το επίθετό μου, δε θέλω να με βρίσκουν παλιοί γνωστοί που άκουσαν κάτι για μένα και θα με... γκουγκλίσουν. Ούστ... υπάρχουν και τα τηλέφωνα για όποιον ενδιαφέρεται! Έτσι, θα αποφύγω να δώσω στοιχεία που θα ογηγήσουν εδώ κόσμο από τα παλιά.
Ξεκινάω λοιπόν και βλέπουμε.
1994, Εφορευτική Επιτροπή Κοινού Συλλόγου
============================================
Ήμασταν φρέσκοι πρωτοετείς, μια παρέα 6 μαντραχαλάδων που έτυχε να έχουμε τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, μη φανταστείς τίποτα φανατικό αλλά μας την έπεσαν οι παλιοί και μας μάντρωσαν. Λιγότερο εμένα βέβαια που δεν είχα τρελή διάθεση και δεν ήθελα να ανακατευτώ, οι πεποιθήσεις μου άλλωστε βρίσκουν κάθε πολιτικό σύστημα "λίγο".
Όταν ήρθε η ώρα των εκλογών, μπήκαν όλοι της παρέας στο ψηφοδέλτιο του συλλόγου μας και αυτόματα έμπαιναν και στο ψηφοδέλτιο του κοινού συλλόγου. Εγώ αρνήθηκα και δεν κατάφεραν να με πείσουν παρά το συνεχές pressing. Την τελευταία ημέρα πριν τις συνελεύσεις των τμημάτων, μαζευτήκαμε στα γραφεία της παράταξης στην πόλη για να κλείσουν τα ψηφοδέλτια και οι εφορευτικές επιτροπές. Υπήρχε μεγάλη αναστάτωση γιατί η παράταξή μας έβγαινε συνεχώς 2η και είχαν χορτάσει ήττες τα παιδιά. Με μας τα πράγματα ήταν λίγο πιο αισιόδοξα, ήμασταν αρκετά δυναμικοί και φαίνονταν να μπορούσαμε να κάνουμε τη διαφορά.
Το τελευταίο που έπρεπε να διευθετηθεί ήταν οι υποψήφιοι για τις εφορευτικές επιτροπές κάθε συλλόγου, δεν ήταν κάτι τρομερό αλλά σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες όλοι θέλουν να έχουν πλειοψηφία, τα 3 από τα 5 άτομα, για να μπορούν να ελέγξουν κάποια ψηφοφορία ή στην τελική, η πλειοψηφία είναι και θέμα γοήτρου! Εν τω μεταξύ, εγώ πάντα ήμουν έξω από την αίθουσα που γίνονταν οι συνελεύσεις, καφεδάκι και χαβαλές με άλλους χαβαλέδες... Αφού έχουν κλείσει λοιπόν τα ψηφοδέλτια, έχουν οριστεί οι υποψήφιοι που θα κατέβουν για τις εφορευτικές των τμημάτων, έχει μείνει η εφορευτική του κοινού συλλόγου χωρίς υποψήφια άτομα. Βρέθηκαν κάποιοι παλιοί που σήκωναν πάντα το βάρος αλλά έλειπε ένας. Πως με ξετρύπωσαν από παραδίπλα που ήμουν; Έπινα καφέ, τάβλι έπαιζα, δε θυμάμαι... με τραβάνε στην αίθουσα:
ρε μαλάκα τζόρτζ, έχουμε ξεμείνει, δεν υπάρχει άνθρωπος, μέχρι και τα δέντρα έχουμε βάλει στις άλλες θέσεις, κατέβα υποψήφιος και μη γαμ.....!!! Τι να κάνω, δέχτηκα, πιστεύοντας πως θα τη γλυτώσω...
Την άλλη μέρα έγιναν οι υπόλοιπες συνελεύσεις και μετά όλο το Πολυτεχνείο μαζί στο μεγάλο αμφιθέατρο, χαβαλές, τζέρτζελο, πανικός. Η πιο μεγάλη φάση για μένα ήταν τα "φαντάσματα" ή "δέντρα"!!! Οι φοιτητές δηλαδή που τα είχαν παρατήσει και τους έφερναν οι παρατάξεις για να ψηφίσουν, τους πλήρωναν τα εισιτήρια κι έρχονταν κι αυτοί για να κάνουν τη βόλτα τους!
Αφού μαζευτήκαμε όλοι, έγραψαν τα ονόματα των υποψηφίων στον πίνακα και ξεκινάει η ψηφοφορία από το τέλος του αμφιθεάτρου προς τα εμπρός. Δεν έχω αναφέρει ακόμα πως το επίθετό μου είναι κάπως... αστείο... για μερικούς, τρομερό για άλλους αλλά σίγουρα μένει αξέχαστο! Από την παράταξή μου υπήρχε γραμμή να ψηφίζονται τα τρία άτομα που είχαν επιλεχθεί και έτσι γίνονταν. Από την άλλη, το έτος μου κάθονταν όλο μαζεμένο σε γκρουπάκια, είχα καλές σχέσεις με όλους και άρχισαν τα "δαγκωτά": πέρναγε κάποιος και έδειχνε τον καθένα, αυτός έπρεπε να πει τρία ονόματα, οι δικοί μου, μου έριχναν δαγκωτό! Με το παράξενο όνομα επίσης, ήρθε κι έδεσε... δε με ήξερε και κανείς και άκουγα γύρω μου "ποιος είναι αυτός ρε, πολλά δαγκωτά παίρνει". Είχα κρυφτεί πίσω από μια κολόνα και γέλαγα! Όσο έπαιρνα δαγκωτά και αυξάνονταν η διαφορά μου στις ψήφους, τόσο μεγαλύτερος ντόρος γίνονταν! Σιγά σιγά άρχιζαν να με ψηφίζουν άγνωστοι, μόνο και μόνο για τη φάση: "και γω αυτόν, δαγκωτό". Έβλεπα τα "δέντρα" να ψάχνουν το αμφιθέατρο: "ρε μαλάκες, ποιος είναι αυτός που έχει τόσο ρεύμα; και τι όνομα είναι αυτό;;; χα χα χα", και δως του τα δαγκωτά!
Έρχεται σε κάποια φάση ο γραμματέας της παράταξης και με πιάνει: ρε μαλάκα Γιωργάκη, με αρρώστησες, γιατί δεν κατέβηκες στο ψηφοδέλτιο; έχεις ρεύμα, σε ψηφίζουν και οι άλλοι, έχεις προκαλέσει πανικό! Είχα πιάσει την κολόνα εγώ και δεν κουνιόμουν, ψάρι πρωτοετής και να με ψάχνει όλο το αμφιθέατρο, χα χα, δε σφάξανε! Τελειώνει κάποια στιγμή η ψηφοφορία και βγαίνω με διαφορά πρώτος σε ψήφους κι έπρεπε να ανεβούμε οι εκλεγμένοι στο έδρανο για να ξεκινήσει η συνέλευση: από κει που έλεγα ότι θα λουφάρω, με περίμενε όλο το αμφιθέατρο να ανεβώ πάνω για να δουν ποιον ψήφισαν. Αφού δεν γίνονταν αλλιώς ανέβηκα, παίχτηκαν πανηγύρια και συνθήματα με το επίθετό μου τα οποία είναι σόκιν όμως και δεν μπορώ να αναφέρω ;-) Οι πεμπτοετείς ήταν μες τα νεύρα μιας και χαλαρά πήρα την προεδρία της εφορευτικής, τσάμπα το κουβαλάω το όνομα όμως τόσα χρόνια;;;
Τα έβγαλα τα λεφτά μου, σε μια καίρια ψηφοφορία που φαίνονταν να χάνουμε, κοιτάω τον γραμματέα στα μάτια: τι κάνουμε;, Ακύρωσέ την, μου λέει! Γίνεται ένα μπέρδεμα με την καταμέτρηση των χεριών, βρίσκω ευκαιρία και βάζω τις φωνές: ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Μα, μου, σου, του, το πήρα πάνω μου, χέρια ψηλά και ξαναμέτρησα, τελικά την πήραμε την ψηφοφορία!!!
Την άλλη μέρα στις εκλογές, έρχονταν διάφοροι να ψηφίσουν και μου έλεγαν: ρε συ, σε ψήφισα και γω, έχεις ρεύμα! Το ευτυχές ήταν ότι κερδίσαμε εκείνη τη χρονιά τις εκλογές στα 2 από τα 3 τμήματα και στον κοινό σύλλογο, για πρώτη φορά! Ο μεγάλος χαμός βέβαια έγινε μετά τις εκλογές στα μπουζούκια, πανηγύρια και χαρές από παντού!
Μια μέρα με έπιασε ο γραμματέας της άλλης παράταξης: μπράβο ρε μάγκα, πως τα κατάφερες και σε ψήφισαν και οι δικοί μου, ακόμα απορώ...
Τότε ήρθε το τέλος της ανωνυμίας για μένα, με έμαθε όλο το Πολυτεχνείο, αυτός με το παράξενο όνομα που έπαιρνε μόνο δαγκωτά ;-)
ΥΓ1: Εσείς που ξέρετε το επίθετό μου μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα την ιστορία που σας διηγήθηκα!
ΥΓ2: Τον πατέρα μου στο στρατό, προσπάθησε να τον πείσει ένας ταξίαρχος να αλλάξει το όνομά του, όνομα είναι αυτό; του είχε πει, αλλά αρνήθηκε και καλά έκανε!
ΥΓ3: Από την άλλη χρονιά έμπαινα με το ζόρι στα ψηφοδέλτια, συνέχισα να παίρνω δαγκωτά μέχρι και το τέλος, πρέπει να ήταν θαυμάστριες ;-) γιατί οι συμπάθειες λιγόστευαν κάθε χρόνο, η τριβή φέρνει αντιπαραθέσεις και χαλάει σιγά σιγά το σιρόπι…
Λαϊκή αγορά, 198χ
Πάντα μου άρεσε η λαϊκή αγορά, είναι που πήγαινα μικρός με τον πατέρα μου να πουλήσουμε τα ζαρζαβατικά. Είναι άλλη φάση η λαϊκή αν τη ζήσεις από μέσα, αν κάθεσαι πίσω από τον πάγκο και πουλάς. Έχεις το ζόρι βέβαια να ξεπουλήσεις και να φύγεις, δεν είναι μέρος για να μείνει κανείς ούτε ώρα παραπάνω αν ξεπουλήσει. Πίσω υπάρχει πότισμα, ράντισμα και συλλογή για την λαϊκή της άλλης μέρας. Έτσι γίνεται, όποιος πουλάει στις λαϊκές πηγαίνει κάθε μέρα και σε άλλη.
Πολύ μικρός ήμουν, πάνω ή κάτω από τα δέκα δεν ξέρω. Τον είχα φάει τον πατέρα μου όμως να με πάρει στην λαϊκή, όταν έφευγε, άκουγα το αγροτικό και έσκαγα που είχε φύγει άλλη μια φορά χωρίς να με πάρει. Ε κάποτε μου έκανε το χατήρι, με ειδοποίησε από την προηγούμενη ότι πρέπει να ξυπνήσω αξημέρωτα, προσπάθησε να με φοβίσει αλλά ήμουν ακλόνητος. Πριν τις 5 λοιπόν φύγαμε, εγώ έμεινα στο αυτοκίνητο και κοιμόμουν λίγο ακόμα μέχρι να ξημερώσει και να ζεστάνει. Μετά ξύπνησα, κάπου κοντά υπήρχε ο κουλουράς και πήρα θυμάμαι και ένα γάλα Όλυμπος στην πλαστική συσκευασία με καπάκι σαν αλουμινόχαρτο! Έτοιμος πια γύρναγα στον πάγκο.
Τότε είχαμε θερμοκήπια, στρέμματα ολόκληρα με ντομάτες και αγγούρια. Στα μάτια μου οι γονείς μου ήταν οι καλύτεροι αγρότες και τα δικά μας πράγματα τα καλύτερα. Με έστελνε λοιπόν ο πατέρας να κάνω μια βόλτα μέχρι την άκρη της λαϊκής, να δω πόσο έχουν οι άλλοι τη ντομάτα και το αγγούρι. Μερικές δραχμές τότε η ντομάτα και 10-15 δρχ το ζευγάρι τα αγγούρια. Γεμάτος ο πάγκος με τα λαχανικά, η ζυγαριά και η φωνή του πατέρα μου να διαλαλεί την πραμάτεια, αυτή είναι η εικόνα. Το πολύ θετικό για μένα ήταν πως είχε γίνει φίλος με τους διπλανούς μας, οι οποίοι είχαν άλλα προϊόντα και πάντα ζήλευα τα φρούτα τους. Πήγαινα στους δικούς τους πάγκους και περίμενα να μου πουν πρώτα «πάρε»: κεράσια, βερίκοκα, ροδάκινα, αυτά ήταν τα καλύτερά μου. Μια διαφορετική παιδική χαρά ήταν για μένα η λαϊκή τότε, δεν μπορούσα να βοηθήσω εκτός από απλές δουλειές οπότε στην ουσία έπαιζα σε ένα χώρο θορυβώδη, με κόσμο να προσπαθεί να πουλήσει χρησιμοποιώντας όλο και εξυπνότερες ατάκες και τον κόσμο να κάνει συνεχώς βόλτες ψάχνοντας να βρει το καλύτερο και φθηνότερο.
Έτυχε μια φορά να χρειάζεται ο πατέρας μου να πάει σε κάποιο γιατρό, άλλη λύση δεν υπήρχε, δεν μπορούσε να του κρατήσει άλλος τον πάγκο οπότε μου έταξε χιλιάρικο για να τον κρατήσω εγώ! Τρομαγμένος βέβαια, καθώς έπρεπε να βάζω, να ζυγίζω, να υπολογίζω τα χρήματα και να δίνω ρέστα. Δεν υπήρχε λύση οπότε έτσι κι έγινε, ζήτησε από τους γείτονες να με προσέχουν κι έφυγε, μου είχε πει πως θα γυρνούσε αμέσως, δεν ξέρω αν άργησε αλλά εμένα μου είχε φανεί αιώνας! Καταρχήν άρχισαν να μου κολάνε οι γείτονες: «Γιώργο φώναξε, πρέπει να φωνάξεις για να πουλήσεις», κατάλαβαν πως ντρεπόμουν να φωνάξω και έφαγα μεγάλη καζούρα. Κάποια στιγμή πλάκωσε κόσμος και δυσκόλεψαν τα πράγματα, άρχισα να ιδρώνω. Το clue της υπόθεσης όμως ήρθε λίγο αργότερα: είχα προσέξει μια γυναίκα που έκοβε συνέχεια βόλτες κοιτάζοντας τον πάγκο μου αλλά δεν ψώνιζε. Πήρε την απόφαση κάποια στιγμή ότι δεν πρόκειται να πέσουν οι τιμές και έπρεπε να ψωνίσει. Μου έρχεται στον πάγκο και αρχίζει μια γκρίνια, μια μουρμούρα, λες και ήμουν ο άντρας της που τεμπέλιαζε στο καφενείο: είσαι ακριβός, όλοι τα έχουν 10 δρχ τα αγγούρια, εσύ γιατί τα έχεις 15, να τα κατεβάσεις και μπουρ μπουρ δως του γκρίνια.
Δεν έφευγε όμως γιατί είχε καταλήξει πως είχα τα καλύτερα αγγούρια. Και παίρνει ρε παιδιά μια τσάντα να βάλει, αρχή του πατέρα μου ήταν να αφήνει τις γυναίκες να βάζουν μόνες τους: «αν δεν ανακατέψει η γυναίκα τον πάγκο, δεν ευχαριστιέται» μου έλεγε. Οπότε την αφήνω κι εγώ να πάρει όποια ήθελε, χωρίς να σταματάει τη γκρίνια. Αφού τελείωσε και ήρθε η ώρα να πληρώσει, έγινε το ανεπανάληπτο: αν ήταν να με πληρώσει 45 δρχ, μου δίνει 30 και μου λέει: έλα, τόσο έπρεπε να κάνουν, τόσο τα έχουν και οι άλλοι, και φεύγει! Τούρκος, κόκκινος, σε σημείο βρασμού, να κοιτάω τους γείτονες και να ψάχνω κάποιον να με βοηθήσει! Τι να κάνω, να τρέξω πίσω της να της πάρω πίσω τα αγγούρια; Να της βάλω τις φωνές και να τη βρίσω; Η χειρότερη βρισιά μου τότε θα ήταν: είσαι χοντρή (μάλλον θα την ενοχλούσε πιο πολύ από ότι πίστευα).
Ήρθαν άλλοι πελάτες, πέρασε η ώρα και κάποια στιγμή γύρισε ο πατέρας μου. Παρά τα μπράβο του που είχα ξεπουλήσει, για τα χρήματα που είχα στις τσέπες, ένα ήθελα να του πω, για την γλωσσού που μου πήρε με το ζόρι τα αγγούρια φθηνότερα! Γέλασε ο πατέρας μου, δεν πειράζει, θα ξαναέρθει να ψωνίσει και θα της τα πάρεις τότε, μου είπε και με καθησύχασε.
Πήγαινα συχνά στη λαϊκή, πάντα με γοήτευε ο χώρος της, μετά μπορούσα και βοηθούσα κιόλας και ήταν καλύτερα. Ακόμα θυμάμαι τις τρομερές επιτυχίες, μια μέρα που έτυχε να μην υπάρχει ντομάτα στη λαϊκή και ξεπουλήσαμε σε χρόνο ρεκόρ!!! Πακετάρισμα και βουρ για το καφενείο, σουβλάκια για επιβράβευση. Άλλη μια φορά θυμάμαι που είχαμε τρομερό ξεπούλημα με καρπούζια, τότε ήμουν μεγάλος και κρατούσα ταμείο, στις 12 ήμασταν σπίτι, θρίαμβος!
Ακόμα και φοιτητής πήγαινα στις λαϊκές, χωρίς να θέλω να ψωνίσω, έκανα βόλτα από τη μια άκρη της μέχρι την άλλη! Τι χρώματα, τι αρώματα αυτές οι αγορές;;; Αν τα μετρήσει κανείς, νομίζω θα περάσει τα 100: φρούτα, λαχανικά, τυριά, μυρωδικά, λουλούδια, ψάρια, ότι φανταστεί ο καθένας θα βρει στη λαϊκή. Πέρσι στο Βερολίνο, είχαμε πετύχει μια λαϊκή απέναντι περίπου από το KaDeWe, έτρεξα εγώ και χώθηκα, να μυρίσω, να μετρήσω, τους πάγκους, τους ανθρώπους. Κατέληξα πως οι δικές μας υπαίθριες αγορές είναι πολύ καλύτερες! Με περισσότερα προϊόντα, ποικιλία μυρωδιάς, φωνακλάδες πωλητές, ευρηματικούς στην προσέγγιση και έτοιμους να σε πουλήσουν και να σε αγοράσουν στο λεπτό! Βιβλίο ολόκληρο μπορεί να γράψει κανείς για τις λαϊκές αγορές μας!!!
Τι μου θύμισες τώρα!... Κάθε Σάββατο γυρνούσα από το σχολείο (δημοτικό) γύρω στη μία και έτρεχα σπίτι να βγω στο μπαλκόνι. Από κάτω ακριβώς η λαϊκή των Αμπελοκήπων, η επί της οδού Δουκίσσης Πλακεντίας. Ήταν το παρατηρητήριό μου, το χάζι μου, το λούνα παρκ μου, Και σχεδόν πάντα ερχόταν η ατάκα της μαμάς μου ''κλείσε την μπαλκονόπορτα, χάβρα Ιουδαίων''!
Και τώρα ακόμα όταν θέλω να νιώσω καλά, στα χρόνια εκείνα επιστρέφω και με πολύ κόπο προσπαθώ να θυμηθώ λεπτομέρειες.
Τότε που πίστευα ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και οι σχέσεις κρατάνε...
Περαστικά μου...
me exoum baftisei mauna apo ton glaro maunart...einai uperoxo biblio k sumbolizei kati polu omorfo gia mena..
Αγαπητή Μάνια,
ακούγεται πολύ ρομαντικό και μάλλον έτσι είναι οι δικοί σου, για να αποφασίσουν να σου δώσουν το όνομα αυτό! Κι έχεις ένα πολύ ωραίο συνειρμό για τον όνομά σου, πολύ όμορφο!
Να είσαι καλά!
nai htan mia romadikh istoria anamesa stn mhtera k ston patera m...ekeinos htan o iwna8an k h mhtera k o maunart :) padws diavasa ton kosmo s k pragmatika enoiwsa mia megalh anakoufhsh pou uparxoun an8rwpoi pou skeftodai etsi..einai polu filosofhmena ola osa grafeis..bravo s..k pisteuw pws otan 8es ola 3epernioudai!!!na sai kala :)
Ειρωνία..!Όταν πρωτοδιάβασα τον γλάρο, πριν λίγα χρόνια, πίστεψα πως κρατούσα έναν θησαυρό στα χέρια μου. Το έκανα δώρο σε φίλους, μιλούσα γι' αυτό και παρότρυνα και άλλους να το διαβάσουν καθώς το μήνυμα που πέρασε σε εμένα ήταν διδακτικά ωφέλιμο. Μετά από επισκέψεις ενός έτους σε ορθοπεδικούς, μόλις πριν 20 ημέρες ένας γιατρός σύνεστησε στον πατέρα μου να δει άμεσα ογκολόγο για τους πόνους στη μέση και την σπασμένη κλείδα. Μπήκαμε με εισαγωγή σε νοσοκομείο ώστε να γίνουν όλες οι εξετάσεις και η βιοψία. Μία μέρα πριν την τελική εξέταση και βιοψία, έγινε ένα λάθος που δεν φαντάστηκα. Του έδωσα να διαβάσει τον γλάρο πιστεύοντας πως θα του δώσει δύναμη. Το αποτέλεσμα ήταν πως μετέτρεψε την ελπίδα του σε άποψη. Δηλαδή ως ένας άλλος γλάρος χαράζει και υποστηρίζει τον δικό του δρόμο πιστεύοντας πως είναι απόλυτα υγιής μη ακούωντας τους γιατρούς και έφυγε οικειοθελώς από το νοσοκομείο. Η λογική και το συναίσθημα προφανώς δεν κάνουν διάλογο. Η αλήθεια είναι μία. Στη ζωή όλα στέκονται μπροστά σου. Όχι σε παράταξη, άλλο πιο κοντά άλλο πιο μακριά. Ό,τι θέλεις να έχεις, πρέπει να κάνεις τον κόπο να απλώσεις το χέρι σου και να το πιάσεις. Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου