Φίλοι και ... φίλοι....

Ίσως τη θυμάστε αυτή την εικόνα, την είχα βάλει στο άλλο blog τότε που λέγαμε να βρεθούμε. Την ξέθαψα τώρα γιατί έχω σκοπό να μιλήσω συγκεντρωτικά για τους "φίλους" και μου χρειάζονται οι 2 τελευταίες γραμμές της εικόνας! Πιο κυνικό δεν μπορεί να γίνει αυτό το ρητό, "θα μου λείψουν τα mail σου".
Να ξεκαθαρίσω εξαρχής πως δεν είμαι πικραμένος (τώρα πια) από τους "φίλους", πέρασε ένα διάστημα που ανακάλυψα συμπεριφορές που δεν περίμενα, έδωσα χρόνο σε λίγους ανθρώπους και όταν πέρασε, απλά τους διέγραψα από τη ζωή μου. Είναι μια κατάσταση την οποία περνάμε όχι μόνο οι καρκινοπαθείς αλλά και άνθρωποι που νοσούν βαριά, κανείς δε θέλει να βρίσκεται κοντά σε τέτοιους ανθρώπους. Άλλοι κλείνουν τα μάτια και προσπερνούν, άλλοι κάνουν μια σύντομη σκέψη και μένει σύντομη και άλλοι το θεωρούν κακό να συναναστρέφονται τέτοιους ανθρώπους.

Η πορεία με τους δικούς μου φίλους έχει ως εξής: μίλησα με τους καλούς φίλους από το τηλέφωνο, έμειναν όλοι κόκαλο, χρειάστηκε να δώσω κουράγιο σε μερικούς, να εξηγήσω. Αυτοί οι καλοί φίλοι προσφέρθηκαν να έρθουν να με βρουν, με ρώτησαν αν υπάρχει ανάγκη από χρήματα ή κάτι άλλο που θα μπορούσαν να κάνουν. Σιγά-σιγά συναντήθηκα με τους περισσότερους και συναντιόμαστε συχνά από τότε. Όταν δεν πάνε καλά τα πράγματα αποφεύγω να τους μιλήσω, είναι καλύτερα να μιλάς για ευχάριστα!
Επειδή αποδείχθηκε δύσκολο (για μένα) να ενημερώνω τον καθένα και να τον στηρίζω, έστειλα ένα mail σε μερικούς ακόμα φίλους, λίγο πιο μακρινούς, όπου τους ενημέρωνα για την κατάσταση, ότι είμαι καλά, θα κάνω ΧΜΘ, όλα θα πάνε καλά και θα τα πούμε οσονούπω. Α, έτρεχε και ο γάμος και έπρεπε να ενημερωθούν και μερικοί μακρινοί για να ακυρώσουν ξενοδοχεία και εισιτήρια. Με κάποιο τρόπο ενημερώθηκαν και αυτοί...
Από αυτούς τους φίλους, σχεδόν όλοι ήρθαν σε επαφή μαζί μου, σε μια βδομάδα ή ένα μήνα.
Στο κινητό μου έχω 4 ομάδες, 1 για το κορίτσι, 1 για την οικογένεια, 1 για τους φίλους και μια για όλους τους άλλους. Μέχρι εδώ, οι φίλοι που ανέφερα πριν μπήκαν στην ομάδα και παραμένουν όλοι ακόμα.
Από κει και πέρα: δυστυχώς τα κακά νέα μαθαίνονται γρήγορα και έτσι έμαθαν πολλοί και για μένα, πήγα στο χωριό μετά την 1η ΧΜΘ  και ανακάλυψα ότι το ήξερε όλο το χωριό, χωρίς να έχει βγει από την οικογένεια! Το χωριό κλασσικό, με πλατάνια στην πλατεία και δεν μάσησα, βγήκα για καφέ Κυριακή πρωϊ. Είχα τον πεθερό μου μαζί και γελάγαμε συνέχεια! Εκεί κρίθηκαν πολλά, μερικοί φίλοι ήρθαν, κάθισαν, ήπιαμε καφέ μαζί και μου έδειξαν πως γνώριζαν (ένας είναι και μπήκε στη λίστα). Δεν περίμενα ποτέ όμως να προσποιηθούν "φίλοι" ότι δε με είδαν όση ώρα ήμουν εκεί. Εκείνο το ΣΚ διαγράφηκαν πολλά ονόματα από το κινητό μου και κατάλαβα πολλά. Εννοείται πως όταν προσπάθησαν να με χαιρετήσουν επόμενες φορές, τους απέφυγα εγώ και τους αποφεύγω συστηματικά πια.

Η συνέχεια ήταν απλή: μετά από κάθε ΧΜΘ καθόμουν και έσβηνα τηλέφωνα, μερικοί την γλύτωσαν για λίγες μέρες άλλοι πήραν αργότερα αλλά ήταν πια αργά. Το κλασσικό ήταν: "δε σε έπαιρνα για να μην ενοχλήσω" και απαντούσα: "ξέρω, μου το είπαν κι άλλοι".


Να περάσω στους πρώην συνεργάτες: μόνο ο Μπάμπης στάθηκε βράχος ακόμα και αν δεν το είχε καθόλου, βλέπει άσπρη μπλούζα και κιτρινίζει. Απορώ ακόμα πως τα κατάφερε... Μου έφερνε μηνύματα από άλλους αλλά του το ξέκοψα πως δε θέλω να μαθαίνει κανείς κάτι για μένα από ενδιάμεσους. Οπότε έφυγαν αμέσως και όλοι οι πρώην συνεργάτες. Μόνο η Δέσποινα μου έστειλε μέλι με κερήθρα όταν το έμαθε (σ' ευχαριστώ). Για τους Τζιρακιαναίους να μην πω, δεν ήταν politically correct να με πάρουν και να ευχηθούν ένα "περαστικά" (ναι δούλευα στην Ε u ρ o p a πριν λίγο και τον κόβω φέτες πως εκεί ξύπνησε ο καρκίνος μου, αλλουνού παπά ευαγγέλιο αυτό). Με πήρε όμως ο Γιώργος γιατί ξέρει, έχει χρόνια η γυναίκα του σκλήρυνση κατά πλάκας και με ένα σύντομο τηλέφωνο πέρασε το μήνυμά του.

Με πήρε από τους παλιούς συμφοιτητές, μετά από 10 χρόνια ο Παντελής για να με ρωτήσει πως είμαι και αν χρειάζομαι κάτι, χρήματα, ο,τιδήποτε. Αυτοί που του έδωσαν το τηλέφωνό μου δε με πήραν ποτέ! Η Βένια με πήρε 1 χρόνο μετά όταν ήμασταν στο Βερολίνο για να μου ζητήσει να πάω να ψηφίσω στις εκλογές του ΤΕΕ και είμαι πολύ ευγενικός πολλές φορές που δεν της κατέβασα τα θεία όλα... Με πήρε ο Γρηγόρης για να μάθει τι θα γίνει με το γάμο, τότε προσέφερε κάθε βοήθεια αλλά δεν τον άκουσα ξανά! Ενώ ήταν πάντα εκεί και διακριτικός ο Χριστόφορος.

Κάποια στιγμή μίλησα με τη Δήμητρα και είχε μούτρα που δεν την κάλεσα στο γάμο, όταν της εξήγησα πήρε το αεροπλάνο την άλλη μέρα και ήρθε να με δει. Στον κουμπάρο του το έφερα ζωδιακά, είναι Καρκίνος και του το κόλλησα έτσι συν του ότι γλύτωσε τα έξοδα. Παίρνει συνέχεια, παρά την τρομερή δουλειά που έχει, το Γιαννάκη που είναι θηρίο και τη μπέμπα που μόλις γεννήθηκε. Φοβάται όμως και δεν ξέρω τι να τον κάνω...

Δεν ξεχνάω βέβαια και τους άλλους κουμπάρους που ζάλιζαν τη Στέλλα στα τηλέφωνα, ο Γιάννης όπου έβρισκε παπά στο Άγιο Όρος ζητάει να με μνημονεύσει, χειρότερα η Κορίνα.

Το αποτέλεσμα ήταν το κινητό μου να έχει μόνιμα γύρω στις 60 επαφές, οι φίλοι να είναι μόνιμα 15 και να διαγραφούν πάνω από 100 "φίλοι". Δε θέλει πολύ μελέτη για να κατανοήσει κανείς γιατί γίνεται αυτό: κανείς δε θέλει να βρίσκεται δίπλα σε άσχημες καταστάσεις, γιατί να χαλάσει κανείς την ηρεμία, την ομορφιά της ζωής του ενώ μπορεί απλά να γυρίσει το κεφάλι από την άλλη και σε 2 δευτερόλεπτα να ξεχαστούν όλα... Εκεί ξεχωρίζουν όμως οι δυνατοί από τους αδύνατους, αυτοί που μπορούν να βαδίσουν και σε δύσκολους δρόμους και αυτοί που περπατούν μόνο στους καλοστρωμένους.

Υπάρχει ακόμα ένα τρανταχτό παράδειγμα, αυτό των κηδειών: έστω μια κηδεία στην οποία βρίσκονται 100 άνθρωποι. Οι 70 είναι αδιάφοροι, έχουν συνηθίσει πια και συζητούν για τον καιρό και ό,τι άλλο. Οι υπόλοιποι 30 κλαίνε! Από αυτούς τους 30 οι 25 κλαίνε για τον εαυτό τους, βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του νεκρού και θλίβονται. Μόνο οι υπόλοιποι 5 κλαίνε πραγματικά για τον θανόντα, μόνο αυτοί μπορούν να απομονώσουν όλα τα άλλα ψευδή και να μείνουν στα αληθινά.

Το συμπέρασμα εμείς το ξέρουμε, το βλέπουμε, λίγοι είναι οι πραγματικοί φίλοι και αυτοί που θα έχουν τη δύναμη να σταθούν, να είναι εκεί για μια παρέα. Απλά πικραίνει η διαδικασία να το ανακαλύπτει κανείς σε μια τέτοια δύσκολη ώρα. Για αυτό πάρτε τα μέτρα σας όσο είναι νωρίς. Βρείτε τους πραγματικούς σας φίλους και αγαπήστε τους, δώστε τους ότι περισσότερο μπορείτε και μην τσιγγουνεύεστε στο παραμικρό τα συναισθήματά σας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Δώστε τα όλα σε αυτούς, το αξίζουν, τους υπόλοιπους βρείτε τους νωρίς και πετάξτε τους έξω...