Blog και καρκίνος

Αυτό που πάω να κάνω νιώθω πως περιγράφεται με την έκφραση: "αφού ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη..." αλλά νιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια, μετά και από συζητήσεις που έχουμε κάνει στο chat ή ζωντανά με τους φανατικούς οπαδούς αυτουνού εδώ του ρημαδοblog. Για να μην ξεφύγω, το θέμα είναι: Blog & καρκίνος ή Καρκίνος & Blog! Για πάμε...
Μια ανησυχία μου ήρθε όταν συζητώντας με την roseberry μου είπε πως παρακολουθούσε για κάποιο καιρό το blog μου πριν γράψει και αυτή και είχε ψυχοπλακωθεί αρκετές φορές. Δε χρειάζεται ερώτηση και γκάλοπ, το συμπέρασμα βγαίνει αμέσως πως κατά καιρούς τα γραφόμενά μου ήταν τέτοια που ψυχοπλάκωναν τους επισκέπτες. Ο δικός μου σκοπός όμως δεν είναι αυτός, κάθε άλλο μάλιστα, είναι αυτό που ήθελα να αποφύγω. Ο σκοπός μου, με μια λέξη, είναι το γέλιο!

Όσον αφορά στη δική μου κατάσταση, μετά από τόσες ΧΜΘ, την εμβολή και την απόδειξη πως το τελευταίο σχήμα δεν μου έκανε τίποτα, το είχα αποφασίσει και ήμουν έτοιμος. Έτοιμος να μετακομίσω ίσως, να πάρω τηλέφωνο τους φίλους που είναι μακριά να έρθουν να με δουν και πολλά τέτοια. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου μέχρι που φάνηκε ο Θεός, δεν είναι βλασφημία, το Tarceva μου δίνει ζωή προς το παρών και αυτό είναι ο Θεός μου, σε αυτό πιστεύω και έχω να ελπίζω μόνο σε ένα συνεχιστή φάρμακο που θα παίξει το ρόλο του Θεού, όταν αυτό σταματά να παύει τα καρκινικά κύτταρα. Μόλις είδα την ελάχιστη βελτίωση, κινήθηκα επιθετικά, ξεκίνησα δουλειά, άνοιξα την πόρτα που ρίχνει νερό στο μύλο...

Αυτό το αναφέρω όχι για να κατακερματίσω ψυχολογικά πάλι όποιον διαβάσει τούτες τις γραμμές αλλά γιατί αυτό το σημείο είναι σύνορο: όσο είμαι από δω μεριά, το ρημαδοblog θα παίζει και θα παίζει μόνο εύθυμο σκοπό, αν κάποια μέρα... γίνει εκτελωνισμός... και περάσω τα σύνορα, θα σταματήσει και η εκπομπή του blog. Δεν θα έχει πια κανένα νόημα μιας και δεν θα έχω κάτι θετικό να μεταφέρω προς όποιον περνάει από εδώ. Εδώ δένει η παρατήρηση της roseberry και καταλαβαίνω τώρα πως τελικά (για μένα προσωπικά) δεν έχει νόημα να κρατώ ένα blog με τη μορφή ημερολογίου, το οποίο έκανα παλιότερα δυστυχώς. "Σήμερα έκανα ΧΜΘ, αύριο είμαι χάλια, για 10 μέρες είμαι χάλια, κλπ κλπ", ίσως να είναι αυστηρό έτσι όπως το βλέπω από δω πάνω, στο φυλάκιο των συνόρων, αλλά ίσως να είναι καλύτερα να τα γράφω στο ημερολόγιό μου, να τα λέω σε μια ψυχολόγο,  παρά να τα δημοσιεύω στο internet. Αυτή η δημοσιότητα ίσως μας κάνει να νιώθουμε τον πόνο μας μικρότερο, λιγότερο, χωρίς όμως να ισχύει κάτι τέτοιο. Εντάξει, με βοήθησαν τα μηνύματα που πήρα όταν έπαθα την εμβολή αλλά ρωτάω:

Όταν δεν υπήρχαν τα blog, τι έκαναν οι άνθρωποι; Πως ξεπερνούσαν την μοναξιά τους οι καρκινοπαθείς, πως απάλυναν τον πόνο τους; Μάλλον μιλώντας σε μερικούς φίλους, στην οικογένεια ή πολλοί ίσως δεν το έβγαζαν καθόλου από μέσα τους. Δεν κρίνω όμως πως ήρθε το blogging και θα μας λύσει τα προβλήματα, ήρθε το social networking και θα γίνουμε πιο κοινωνικοί, τρίχες κατσαρές! Η απόφασή μου είναι αυτή, να μεταφέρω εδώ μόνο θετικά μηνύματα, ενημερωτικά άρθρα, τραγούδια, ιστορίες και ότι ζητήσουν οι αναγνώστες. Έχω λίγο καιρό "καθαρός" και αρχίζω να βλέπω τη μέρα, τη βδομάδα, το μήνα, το χρόνο, τη ζωή, την καθημερινότητα δηλαδή, με άλλο μάτι...

Πέρσι που έκανα ΧΜΘ είχα πάθει σοκ όταν χρειάστηκε να βγω ένα Σάββατο και να περάσω αργά το βράδυ με το αυτοκίνητο από κεντρικό σημείο: είδα πλήθη ανθρώπων να γυρνούν στην πλατεία, να κάνουν παρέα, να περιμένουν ραντεβού, να έχουν βγει από σινεμά και τόσα άλλα. Η σκέψη μου ήταν: όλη αυτή η ζωή πάει χαμένη! Αυτό τον καιρό που δεν κάνω ΧΜΘ, ο οργανισμός μου αρχίζει να καθαρίζει από τα τοξικά και μπορώ να βγαίνω περισσότερο στην πόλη και να ζω αυτή τη συνηθισμένη ζωή ξανά. Σε blog όπως τα δικά μας, περαστικοί θα είναι καρκινοπαθείς, νυν ή πρώην και φίλοι. Ακόμα και ο καρκινοπαθής που είναι σε φάση ΧΜΘ, θα προτιμά να ακούσει και να διαβάσει για την συνηθισμένη ζωή, αυτή που έκανε και ο ίδιος πριν μπλέξει με την μαλακία τον καρκίνο. Γιατί αυτός είναι ο στόχος του, να ξαναγυρίσει εκεί. Φτάνω λοιπόν στο συμπέρασμα πως είναι άσκοπο να περνούν αρνητικά μηνύματα προς τον κόσμο και μάλιστα να δημοσιοποιούνται ό,που μπορεί να τα διαβάσει ο καθένας και να λάβει αρνητική ενέργεια.

Για να γίνει αυτό βέβαια, εννοείται πως θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη σωματική υγεία, ευδιαθεσία και όλα τα ευ! Και ωσάν αυστηρός, το κλείνω: είσαι καλά---> γράφε, δεν είσαι καλά---> κάνε κάτι άλλο. Τέλος

Αν έφτασες μέχρι εδώ, άκου και ένα τραγουδάκι σωστό!

Ο προβληματισμός μου βέβαια είναι μεγαλύτερος και αρχίζω να πλησιάζω προς την γκλίτσα... Δεν θα ήθελα μόνο αυτό από τούτο το blog, να γράφω πέντε αράδες όταν είμαι καλά και να παίζουν μερικά τραγούδια. Αυτό που θα ήθελε πραγματικά η φύση μου σαν ιδεολόγος, είναι να γίνονταν ένα τέτοιο μέρος τόπος για να βρεθούν και να ανταλλάξουν δυό κουβέντες οι καρκινοπαθείς. Να πει κάποιος τον πόνο του και κάποιος άλλος να του απαντήσει, αφού τον ακούσει πρώτα. Να παρασχεθεί βοήθεια και στήριξη σε κάποιον που είναι νέος στον καρκίνο από τους παλαιότερους που γνωρίζουν πιο πολλά και ίσως έχουν περάσει τα ίδια. Να βρεθούν πολλά άτομα να "τρέχουν" ένα τέτοιο blog και να μην ανήκει σε έναν, να μπορεί να έχει συνέχεια και μέλλον ανεξάρτητα από... εκτελωνισμούς! Και το καλύτερο, η προσωπική επαφή, κάτι που έχει πετύχει βέβαια αλλά όχι στο βαθμό που θα ήθελα. Σήμερα ήταν η δεύτερη συνάντησή μας, με Σούλη, Ανθή και roseberry. Πέρασε και η Στέλλα μου στο τέλος.

Γιατί δε συμβαίνει στο δικό μου blog, μπορώ να το ερμηνεύσω εύκολα αν ρίξω το φταίξιμο σε μένα εξαρχής. Έφτασε στα αυτιά μου ακόμα πως είμαι η αιτία που δεν έχει επισκέπτες το blog του αρκούδου, το Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος! Και λέω εντάξει, έστω ότι είμαι ο φταίχτης, πέρασαν τρεις μήνες που έχω να γράψω, ελπίζω να μην χρειαστεί πολύς ακόμα για να ξεχαστεί η φασαρία, να καθίσει η σκόνη και να πάρει ζωή πάλι το blog αυτό (αν αιωρείται ακόμα η σκόνη που σήκωσα εκεί...). Οπότε να παραδεχτώ πως είμαι άγαρμπος, ατσούμπαλος, ίσως κακός, αντιπαθητικός βρε αδερφέ και έτσι δεν αρέσει το κλίμα εδώ για να νιώσει άνετα όποιος θα ήθελε ένα στέκι.

Με τα άλλα στέκια τι γίνεται; Του αρκούδου το εξήγησα. Η Sundy έλειπε και έχει υποχρεώσεις όπως είδα, κάτι μου είπε πως περνά και μια γρίπη (κοινή), προς το παρών το blog της δεν έχει κίνηση. Το site και το blog του Bestrong δεν έχουν κίνηση επίσης, στο forum τουλάχιστον (που είναι πολύ καλά στημένο) τα νέα άρθρα είναι ελάχιστα και οι σχολιασμοί λίγοι. Παλιότερα διάβαζα κι εκεί πολλά νέα της παρέας τους και υπήρχε ένα κλίμα όντως παρείστικο. Εκεί δεν έχω γράψει ποτέ οπότε μην σκεφτεί κανείς πως έχω κάνει ζημιά ;-) Το blog της Sweet December είναι γνωστό από το link στο blog της Sundy. Ούτε κι εκεί όμως βλέπω να υπάρχει συμμετοχή όπως παλιότερα, κάποια στιγμή θυμάμαι πως οι σχολιασμοί στα νέα της ήταν πολλοί. Υπάρχει ακόμα το blog της tweety, το Μαράκι όταν μπορεί ανεβάζει κάποια ανάρτηση και έχει αμέσως τη συμπαράσταση του κόσμου, καρκινοπαθών και μη που την έχουν στο νου τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το blog της μικρής Λυδίας!!! Προσωπικά αυτά τα blog γνωρίζω που έχουν ... καρκίνο και...

νομίζω πως δεν υπάρχει σε κανένα κινητικότητα και το κλίμα που θα ήθελα να δω σε ένα ρημαδοblog για τον καρκίνο. Αν το έβρισκα αυτό το ιδανικό κλίμα κάπου αλλού, θα το καταλάβαινα πως είναι σφάλματα δικά μου, τώρα που επικρατεί μια ησυχία... ανησυχητική παντού, μπαίνω σε σκέψεις. Και δεν έχω την ικανότητα να καταλήξω σε άλλο συμπέρασμα: μάλλον δεν είμαστε εμείς οι blogger που συντηρούμε αυτά τα μπλογκ, με θέμα τον καρκίνο, ικανές προσωπικότητες ώστε να κάνουμε τον επισκέπτη να βγάλει τον εαυτό του, να γράψει ένα σχόλιο, να αφήσει το στίγμα του. Να θέλει να πει πως είμαι και γω εδώ, άκουσα, είδα, συμφωνώ ή διαφωνώ, τεκμηριώνω πως λες μαλακίες τελοσπάντων. Δεν θα παρεξηγηθούμε γιατί έχουμε καρκίνο, ίσα ίσα, μας φτιάχνει η κριτική! Τουλάχιστον να το κρατήσω για μένα το συμπέρασμα, ότι δεν είμαι ικανή προσωπικότητα ώστε να πετύχω αυτά που θέλω, δε θέλω να το δέσετε κόμπο για όλους τους καρκινοπαθείς που γράφουν και ξέρετε. Εγώ πάντως θα είχα άλλες απαιτήσεις και δεν είμαι ευχαριστημένος, αφού δεν υπάρχουν οι αναγνώστες, φταίει ο συγγραφέας, είναι απλό!!! Η στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε!

Η ώρα έχει πάει μιάμιση (στρογγυλά) και λέω να το κλείσω το θέμα, έστω χωρίς να έχω ένα θετικό συμπέρασμα να προσθέσω. Ίσως να πρέπει να αρκεστούμε στα λίγα που μπορούμε να δώσουμε, ώστε να πορευτούμε σε αυτή τη ζωή πετυχαίνοντας έστω και λίγα από αυτά που θα θέλαμε. Ο στόχος θα είναι να μην σταματάμε να προσπαθούμε για το καλύτερο, για τον σκοπό που έχει ο καθένας.

ΥΓ: Κορίτσια χάρηκα πολύ που σας είδα σήμερα και το παραδέχομαι, οι έξι ώρες μαζί σας δεν μου έφτασαν. Εις το επανιδείν!