Και όταν συμβεί το μοιραίο, τι;;;

Ξεκίνησα να απαντήσω στην ανάρτηση της Sundy στο blog της αλλά απο τη μια με πέταξε έξω το blogger και από την άλλη σκέφτηκα πως θα χαλάσω το κλίμα στο blog της, ας το γράψω εδώ που κάνω ότι θέλω...

(Έχω ξαναπεί πως μερικά κείμενα είναι για καρκινοπαθείς, οι υγιείς δρόμο, αν δεν καταλαβαίνετε συνεχίστε και ότι νιώσετε...)

Sundy το έχεις πει πολλές φορές πως είσαι απαισιόδοξη (για τον εαυτό σου), απλά νιώθω την ανάγκη να στο ξαναπώ γιατί φαίνεται από το κείμενό σου. Και προχωράω στο παρασύνθημα:
Και τι θα κάνουμε μάγκες όταν θα φύγει ο πρώτος;;; (εκεί θα κριθούν πολλά, εκεί θα τεστάρει ο καθένας τον εαυτό του και μέσα του θα ξέρει, μπορεί να κάνει άλλα, μα μέσα του, στο υποσυνείδητο, θα ξέρει πως ένιωσε, πως το αντιμετώπισε ψυχολογικά, τι έκανε από κει και πέρα και αν βιώνει κάτι μελλοντικά). Έστω ότι έφευγα εγώ πρώτος με την εμβολή (φτου), δεν ήταν και μακριά, όλοι εσείς που έχουμε ανταλλάξει και μερικές χιλιάδες λόγια και έχουμε πλησιάσει ο ένας τον άλλο και έχουμε μάθει ο καθένας τα δυνατά & αδύνατα σημεία του άλλου, τις αγωνίες του, τις πικρίες του, τα καλά του και τα κακά του, που έχουμε αγαπήσει το χιούμορ και μας λείπει ο καθένας όταν απουσιάζει είτε για δουλειές είτε για διακοπές.

Τι θα κάνατε εσείς τότε; Θα κλαίγατε, θα στενοχωριόσασταν, θα σας έπιανε θλίψη για μέρες, θα το αντιμετώπιζε ο καθένας με το δικό του τρόπο ίσως; Θυμάστε την Ελένη από τον αρκούδο; Όλα πήγαιναν καλά αλλά κάτι κόλλησε και λόγω απλασίας ο οργανισμός την δεν άντεξε (αν θυμάμαι σωστά), πως αντιδράσατε τότε; Σταθήκατε πολύ καιρό πάνω στο γεγονός ή το προσπεράσατε; Την Ελένη προσωπικά δεν την γνώρισα πολύ, όταν βρήκα τον αρκούδο έγραφε αραιά και η αλήθεια μου είναι πως σκέφτηκα: "τελικά είναι τόσο απλό να φύγει κανείς" και κοίταξα από το παράθυρο της δουλειάς μια βαλανιδιά που είχα απέναντι.... Και νομίζω δεν την αναζήτησα πάλι, με όσα με τριγυρίζουν έχω γίνει σκληρός και δεν κολλάω.

Προσπερνάω το τι θα κάνατε, περνάω στο τι θα έπρεπε να κάνετε: οι φίλοι μου που με γνωρίζουν χρόνια και έχουμε περάσει χρόνια μαζί και έχουμε μοιραστεί χιλιάδες εμπειρίες, ζωντανές, με εικόνα, ήχο, επαφή, θα κλάψουν όπως θα κλάψω γοερά τότε (αν και δε νομίζω να προλάβω κανένα, θα πιουν όλοι τον καφέ μου κι εγώ κανενός) και εγώ για αυτούς γιατί τους έχω αγαπήσει τόσα χρόνια και ίσως να κλαίω και κάθε μέρα για τους 15 φίλους που έχω στο κινητό μου. Εσείς όμως τι θα έπρεπε να κάνετε; Απαντήστε ο καθένας μόνος του.

Τον τελευταίο καιρό που έχω βάλει το chat μαζευόμαστε πολλές φορές για να πάρουμε τη δόση μας, όπως λέτε και σεις. Ψάχνουμε για επαφή, δεν είναι εύκολο να βρούμε στα νοσοκομεία ανθρώπους και να ταιριάξουμε, αν και έχουμε το ίδιο πρόβλημα ούτε μπορούμε να ψάχνουμε στο δρόμο και στα καφέ για καρκινοπαθείς. Θέλουμε να τα πούμε με κάποιους που μας καταλαβαίνουν, που έχουν περάσει τα ίδια με εμάς και μας αντέχουν. Γιατί, με ποιον μη καρκινοπαθή μπορεί να μιλήσει κάποιος μας για τα δικά μας και να έχει νόημα η κουβέντα για πάνω από 5 λεπτά;;; Έχουμε λοιπόν άλλο ένα δέσιμο εδώ γιατί σε λίγες μέρες μάθαμε ο καθένας λίγα για τον άλλο, που μένει, τι δουλειά κάνει, ποια γλυκά του αρέσουν, πως νιώθει για τον καρκίνο του κλπ κλπ.

Και το χειρότερο δέσιμο είναι αυτό των συναντήσεων, εκεί γνωρίζεις τον άλλο με σάρκα και οστά, τον αποτυπώνεις στη μνήμη σου για πάντα, τις κινήσεις του, τη φωνή του, πράγματα που μπορείς να επαναφέρεις σχεδόν ζωντανά ανά πάσα στιγμή. Άπαξ και είδες κάποιον, δεν μπορείς να τον ξεγράψεις από το μυαλό σου. Έχω γνωρίσει μόνο τη Sundy και θυμάμαι όλες τις χειρονομίες της, το παχύ της λλλλλ, ποιες κακές λέξεις χρησιμοποιεί, τι ποτό πίνει, ότι κάθεται σταυροπόδι και τόσα άλλα.

Πάω από την άλλη τώρα για να κλείσω τον κύκλο. Μετά από κάποια στιγμή στη ζωή μου έγινα περισσότερο κοινωνικός, ταξίδευα με την μηχανή στην Εθνική Αθήνα- Λ ά ρ ι σ α και έβλεπα μπροστά μου μηχανές στο parking και σταματούσα μόνο και μόνο για να τους γνωρίσω, να πιάσω κουβέντα. Πάντα στα αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία κλπ μεταφορικά μέσα, πιάνω κουβέντα με τους δίπλα, είτε πάει στο σοβαρό είτε κάνουμε μόνο πλάκα στο τέλος. Παλιότερα είχα γνωρίσει μέσω Ναυτεμπορικής τον Α που είχε ΕΛΔΕ κάπου στην κεντρική Ελλάδα και αφού γνωριστήκαμε, έφτιαξα ένα site και το διατηρούσα για ένα χρόνο περίπου καθημερινά, με το κλείσιμο μου έστελνε τις αναλύσεις του και τις ανέβαζα στο site (μέχρι να διαλυθεί το χρηματιστήριο ;-) ) Για να μην πω άλλες ιστορίες, είμαι από τους τύπους που τους αρέσει να γνωρίζουν κόσμο από το πουθενά όπως και πολλοί από εσάς φαντάζομαι. Το έκανα τότε που ήμουν υγιής, το συνεχίζω και τώρα αλλά δεν ξέρω αν το κάνω συνειδητά ή αν γίνεται λόγω αδράνειας...

Κόλλησα στα λόγια της Sundy που έγραψε για φιλίες ζωής, λέω ναι αλλά μέχρι να τραντάξει τα θεμέλια η φυγή του πρώτου! Να το πάω και από ζώδια μεριά μια στάλα... Ζυγός εγώ, η Sundy Δίδυμος. Η Sundy έχει γνωρίσει 3-4-5 άτομα, δε θυμάμαι, εγώ αν θυμάστε ήθελα να σας γνωρίσω όλους μαζί τότε που κανόνιζα τη συνάντηση. Γιατί είμαι (να μιλήσω για τον εαυτό μου καλύτερα) ζώδιο του αέρα και παρορμητικός, δεν σκέφτομαι λίγο πιο πέρα με βάση την ψυχρή λογική αλλά ακολουθώ καθαρά το συναίσθημα και τη διαίσθηση. Τότε με τη συνάντηση βέβαια, πίστευα ότι είχα τελειώσει για μεγάλο διάστημα και ήμουν στη φάση που ξεχνούσα τον καρκίνο και είχα πολύ καλή διάθεση, τι καλύτερο λοιπόν από το να κάναμε μια συνάντηση, θα βρισκόμασταν 5, 6, 7 άνθρωποι, θα γνωριζόμασταν, θα λέγαμε για λίγο τα σοβαρά μας και για ακόμα λίγο θα γελούσαμε με τα αστεία μας. Η πιο σοβαρή σκέψη που έκανα ήταν πως: δε γίνεται να αφήσω τον καρκίνο να με απομονώσει.

Τι είναι καλύτερο όμως; Να σε απομονώσει κατά κάποιο τρόπο ή να σε κάνει να πονέσεις μετά ή να σε κάνει σκληρό και να μη νιώθεις κάτι ιδιαίτερο για κανένα; Όλα αυτά βέβαια (μην ξεγελιέστε) δε θα τα σκέφτονταν ποτέ ένα Αερικό μόνο του (όλη μου η ζωή τρέχει από δω και από κει, τώρα θα βάλω μυαλό;;;). Έναι τα λόγια κάποιου πιο συγκρατημένου ζωδίου (δε λέω γιατί είστε περίεργοι και θα ψάχνετε, εσύ κατάλαβες) που με έβαλαν σε σκέψεις και με προβλημάτισαν. Δεν έχω δώσει ακόμα όλες τις απαντήσεις, ίσως να μου λείπουν δεδομένα, ίσως και να αποφεύγω να καταλήξω γιατί κάθε βράδυ ξαναμπαίνω στο chat...

Αυτό που σκέφτομαι σοβαρά είναι να μη σας ενημερώσω ξανά αν η πορεία της υγείας μου δεν πάει καλά στο άμεσο μέλλον (και να απαγορεύσω στην αδερφή μου να το κάνει επίσης!) Μπορεί σαν άνθρωπος να είμαι αρκετά κοινωνικός αλλά είμαι επίσης και detached (αποκομένος), μπορώ εύκολα να αποκοπώ από όλα και να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα, να περάσω ότι υπάρχει μόνος μου (με την αγαπημένη μου μαζί πάντα, τώρα μπήκε στο παιχνίδι). Για αυτό αν ξαναχαθώ χωρίς να σας ενημερώσω από πριν ότι πάω για ψάρεμα, μη με ψάξετε, μη γράψετε post ούτε sms, δεν απαντάω ούτως ή άλλως.

Σε όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει μια απάντηση, αν πρέπει να τα λέμε στο chat ή όχι, αν θα πρέπει να περιμένουμε σαν τα πρεζάκια να πάει 9 η ώρα μπας και μπει και κανείς άλλος! Αν πρέπει να γνωρίζουμε τους διαδικτυακούς καρκινοπαθείς φίλους μας και από κοντά. Εδώ βέβαια μπαίνει ένας πολύ σημαντικός παράγοντας πάλι, επισκέπτες μου και φίλοι είστε επί το πλείστον γυναίκες με μαστό και το ανήλικο. Οπότε σας τα παρουσιάζω λίγο πιο σκούρα από ότι είναι για εσάς (ούτε ένας πνεύμονας ρε παιδιά, σαν την καλαμιά στον κάμπο;;;). Ο καθένας θα τα ερμηνεύσει ανάλογα με τα όσα έχει βιώσει μέχρι τώρα, ανάλογα με την ανάγκη που έχει να έρθει σε επαφή με άλλους, ανάλογα με τη μοναξιά που νιώθει ο καθένας, ανάλογα με το συναισθηματικό του κόσμο, ανάλογα με το πόσο φοβάται το θάνατο και θα δώσει τις απαντήσεις του (στον εαυτό του, δε ζητώ κάτι εγώ).

Προσωπικά, για κάποιες σοβαρές αποφάσεις έχω πάρει στη ζωή μου, πήρα μολύβι και χαρτί και τράβηξω 2 γραμμές. Όταν το έκανα, έβλεπα προκοπή, όταν δεν το έκανα, έκανα μπερδέματα γιατί το μυαλό μου πετάει συνέχεια... Θα γράψω αν πάρω κάποια στιγμή μολύβι και χαρτί, έστω ένα Excel βρε παιδί μου... ή θα το καταλάβετε!

ΥΓ: :Αν μπορούσα πάντως, κάθε βράδυ στις 8:45 θα πήγαινα σε ένα καφενείο στο Μαρούσι που έχει πολλά δέντρα γύρω γύρω, κοντά στο σταθμό, για να πιω μια βυσσινάδα ΕΨΑ ή έστω Κλιάφα. Όλο και κάποιον μυστήριο θα γνώριζα εκεί... γέρο κατά πάσα πιθανότητα να μου μάθαινε τα μυστικά της ζωής!