Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Και όταν συμβεί το μοιραίο, τι;;;

Ξεκίνησα να απαντήσω στην ανάρτηση της Sundy στο blog της αλλά απο τη μια με πέταξε έξω το blogger και από την άλλη σκέφτηκα πως θα χαλάσω το κλίμα στο blog της, ας το γράψω εδώ που κάνω ότι θέλω...

(Έχω ξαναπεί πως μερικά κείμενα είναι για καρκινοπαθείς, οι υγιείς δρόμο, αν δεν καταλαβαίνετε συνεχίστε και ότι νιώσετε...)

Sundy το έχεις πει πολλές φορές πως είσαι απαισιόδοξη (για τον εαυτό σου), απλά νιώθω την ανάγκη να στο ξαναπώ γιατί φαίνεται από το κείμενό σου. Και προχωράω στο παρασύνθημα:
Και τι θα κάνουμε μάγκες όταν θα φύγει ο πρώτος;;; (εκεί θα κριθούν πολλά, εκεί θα τεστάρει ο καθένας τον εαυτό του και μέσα του θα ξέρει, μπορεί να κάνει άλλα, μα μέσα του, στο υποσυνείδητο, θα ξέρει πως ένιωσε, πως το αντιμετώπισε ψυχολογικά, τι έκανε από κει και πέρα και αν βιώνει κάτι μελλοντικά). Έστω ότι έφευγα εγώ πρώτος με την εμβολή (φτου), δεν ήταν και μακριά, όλοι εσείς που έχουμε ανταλλάξει και μερικές χιλιάδες λόγια και έχουμε πλησιάσει ο ένας τον άλλο και έχουμε μάθει ο καθένας τα δυνατά & αδύνατα σημεία του άλλου, τις αγωνίες του, τις πικρίες του, τα καλά του και τα κακά του, που έχουμε αγαπήσει το χιούμορ και μας λείπει ο καθένας όταν απουσιάζει είτε για δουλειές είτε για διακοπές.

Τι θα κάνατε εσείς τότε; Θα κλαίγατε, θα στενοχωριόσασταν, θα σας έπιανε θλίψη για μέρες, θα το αντιμετώπιζε ο καθένας με το δικό του τρόπο ίσως; Θυμάστε την Ελένη από τον αρκούδο; Όλα πήγαιναν καλά αλλά κάτι κόλλησε και λόγω απλασίας ο οργανισμός την δεν άντεξε (αν θυμάμαι σωστά), πως αντιδράσατε τότε; Σταθήκατε πολύ καιρό πάνω στο γεγονός ή το προσπεράσατε; Την Ελένη προσωπικά δεν την γνώρισα πολύ, όταν βρήκα τον αρκούδο έγραφε αραιά και η αλήθεια μου είναι πως σκέφτηκα: "τελικά είναι τόσο απλό να φύγει κανείς" και κοίταξα από το παράθυρο της δουλειάς μια βαλανιδιά που είχα απέναντι.... Και νομίζω δεν την αναζήτησα πάλι, με όσα με τριγυρίζουν έχω γίνει σκληρός και δεν κολλάω.

Προσπερνάω το τι θα κάνατε, περνάω στο τι θα έπρεπε να κάνετε: οι φίλοι μου που με γνωρίζουν χρόνια και έχουμε περάσει χρόνια μαζί και έχουμε μοιραστεί χιλιάδες εμπειρίες, ζωντανές, με εικόνα, ήχο, επαφή, θα κλάψουν όπως θα κλάψω γοερά τότε (αν και δε νομίζω να προλάβω κανένα, θα πιουν όλοι τον καφέ μου κι εγώ κανενός) και εγώ για αυτούς γιατί τους έχω αγαπήσει τόσα χρόνια και ίσως να κλαίω και κάθε μέρα για τους 15 φίλους που έχω στο κινητό μου. Εσείς όμως τι θα έπρεπε να κάνετε; Απαντήστε ο καθένας μόνος του.

Τον τελευταίο καιρό που έχω βάλει το chat μαζευόμαστε πολλές φορές για να πάρουμε τη δόση μας, όπως λέτε και σεις. Ψάχνουμε για επαφή, δεν είναι εύκολο να βρούμε στα νοσοκομεία ανθρώπους και να ταιριάξουμε, αν και έχουμε το ίδιο πρόβλημα ούτε μπορούμε να ψάχνουμε στο δρόμο και στα καφέ για καρκινοπαθείς. Θέλουμε να τα πούμε με κάποιους που μας καταλαβαίνουν, που έχουν περάσει τα ίδια με εμάς και μας αντέχουν. Γιατί, με ποιον μη καρκινοπαθή μπορεί να μιλήσει κάποιος μας για τα δικά μας και να έχει νόημα η κουβέντα για πάνω από 5 λεπτά;;; Έχουμε λοιπόν άλλο ένα δέσιμο εδώ γιατί σε λίγες μέρες μάθαμε ο καθένας λίγα για τον άλλο, που μένει, τι δουλειά κάνει, ποια γλυκά του αρέσουν, πως νιώθει για τον καρκίνο του κλπ κλπ.

Και το χειρότερο δέσιμο είναι αυτό των συναντήσεων, εκεί γνωρίζεις τον άλλο με σάρκα και οστά, τον αποτυπώνεις στη μνήμη σου για πάντα, τις κινήσεις του, τη φωνή του, πράγματα που μπορείς να επαναφέρεις σχεδόν ζωντανά ανά πάσα στιγμή. Άπαξ και είδες κάποιον, δεν μπορείς να τον ξεγράψεις από το μυαλό σου. Έχω γνωρίσει μόνο τη Sundy και θυμάμαι όλες τις χειρονομίες της, το παχύ της λλλλλ, ποιες κακές λέξεις χρησιμοποιεί, τι ποτό πίνει, ότι κάθεται σταυροπόδι και τόσα άλλα.

Πάω από την άλλη τώρα για να κλείσω τον κύκλο. Μετά από κάποια στιγμή στη ζωή μου έγινα περισσότερο κοινωνικός, ταξίδευα με την μηχανή στην Εθνική Αθήνα- Λ ά ρ ι σ α και έβλεπα μπροστά μου μηχανές στο parking και σταματούσα μόνο και μόνο για να τους γνωρίσω, να πιάσω κουβέντα. Πάντα στα αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία κλπ μεταφορικά μέσα, πιάνω κουβέντα με τους δίπλα, είτε πάει στο σοβαρό είτε κάνουμε μόνο πλάκα στο τέλος. Παλιότερα είχα γνωρίσει μέσω Ναυτεμπορικής τον Α που είχε ΕΛΔΕ κάπου στην κεντρική Ελλάδα και αφού γνωριστήκαμε, έφτιαξα ένα site και το διατηρούσα για ένα χρόνο περίπου καθημερινά, με το κλείσιμο μου έστελνε τις αναλύσεις του και τις ανέβαζα στο site (μέχρι να διαλυθεί το χρηματιστήριο ;-) ) Για να μην πω άλλες ιστορίες, είμαι από τους τύπους που τους αρέσει να γνωρίζουν κόσμο από το πουθενά όπως και πολλοί από εσάς φαντάζομαι. Το έκανα τότε που ήμουν υγιής, το συνεχίζω και τώρα αλλά δεν ξέρω αν το κάνω συνειδητά ή αν γίνεται λόγω αδράνειας...

Κόλλησα στα λόγια της Sundy που έγραψε για φιλίες ζωής, λέω ναι αλλά μέχρι να τραντάξει τα θεμέλια η φυγή του πρώτου! Να το πάω και από ζώδια μεριά μια στάλα... Ζυγός εγώ, η Sundy Δίδυμος. Η Sundy έχει γνωρίσει 3-4-5 άτομα, δε θυμάμαι, εγώ αν θυμάστε ήθελα να σας γνωρίσω όλους μαζί τότε που κανόνιζα τη συνάντηση. Γιατί είμαι (να μιλήσω για τον εαυτό μου καλύτερα) ζώδιο του αέρα και παρορμητικός, δεν σκέφτομαι λίγο πιο πέρα με βάση την ψυχρή λογική αλλά ακολουθώ καθαρά το συναίσθημα και τη διαίσθηση. Τότε με τη συνάντηση βέβαια, πίστευα ότι είχα τελειώσει για μεγάλο διάστημα και ήμουν στη φάση που ξεχνούσα τον καρκίνο και είχα πολύ καλή διάθεση, τι καλύτερο λοιπόν από το να κάναμε μια συνάντηση, θα βρισκόμασταν 5, 6, 7 άνθρωποι, θα γνωριζόμασταν, θα λέγαμε για λίγο τα σοβαρά μας και για ακόμα λίγο θα γελούσαμε με τα αστεία μας. Η πιο σοβαρή σκέψη που έκανα ήταν πως: δε γίνεται να αφήσω τον καρκίνο να με απομονώσει.

Τι είναι καλύτερο όμως; Να σε απομονώσει κατά κάποιο τρόπο ή να σε κάνει να πονέσεις μετά ή να σε κάνει σκληρό και να μη νιώθεις κάτι ιδιαίτερο για κανένα; Όλα αυτά βέβαια (μην ξεγελιέστε) δε θα τα σκέφτονταν ποτέ ένα Αερικό μόνο του (όλη μου η ζωή τρέχει από δω και από κει, τώρα θα βάλω μυαλό;;;). Έναι τα λόγια κάποιου πιο συγκρατημένου ζωδίου (δε λέω γιατί είστε περίεργοι και θα ψάχνετε, εσύ κατάλαβες) που με έβαλαν σε σκέψεις και με προβλημάτισαν. Δεν έχω δώσει ακόμα όλες τις απαντήσεις, ίσως να μου λείπουν δεδομένα, ίσως και να αποφεύγω να καταλήξω γιατί κάθε βράδυ ξαναμπαίνω στο chat...

Αυτό που σκέφτομαι σοβαρά είναι να μη σας ενημερώσω ξανά αν η πορεία της υγείας μου δεν πάει καλά στο άμεσο μέλλον (και να απαγορεύσω στην αδερφή μου να το κάνει επίσης!) Μπορεί σαν άνθρωπος να είμαι αρκετά κοινωνικός αλλά είμαι επίσης και detached (αποκομένος), μπορώ εύκολα να αποκοπώ από όλα και να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα, να περάσω ότι υπάρχει μόνος μου (με την αγαπημένη μου μαζί πάντα, τώρα μπήκε στο παιχνίδι). Για αυτό αν ξαναχαθώ χωρίς να σας ενημερώσω από πριν ότι πάω για ψάρεμα, μη με ψάξετε, μη γράψετε post ούτε sms, δεν απαντάω ούτως ή άλλως.

Σε όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει μια απάντηση, αν πρέπει να τα λέμε στο chat ή όχι, αν θα πρέπει να περιμένουμε σαν τα πρεζάκια να πάει 9 η ώρα μπας και μπει και κανείς άλλος! Αν πρέπει να γνωρίζουμε τους διαδικτυακούς καρκινοπαθείς φίλους μας και από κοντά. Εδώ βέβαια μπαίνει ένας πολύ σημαντικός παράγοντας πάλι, επισκέπτες μου και φίλοι είστε επί το πλείστον γυναίκες με μαστό και το ανήλικο. Οπότε σας τα παρουσιάζω λίγο πιο σκούρα από ότι είναι για εσάς (ούτε ένας πνεύμονας ρε παιδιά, σαν την καλαμιά στον κάμπο;;;). Ο καθένας θα τα ερμηνεύσει ανάλογα με τα όσα έχει βιώσει μέχρι τώρα, ανάλογα με την ανάγκη που έχει να έρθει σε επαφή με άλλους, ανάλογα με τη μοναξιά που νιώθει ο καθένας, ανάλογα με το συναισθηματικό του κόσμο, ανάλογα με το πόσο φοβάται το θάνατο και θα δώσει τις απαντήσεις του (στον εαυτό του, δε ζητώ κάτι εγώ).

Προσωπικά, για κάποιες σοβαρές αποφάσεις έχω πάρει στη ζωή μου, πήρα μολύβι και χαρτί και τράβηξω 2 γραμμές. Όταν το έκανα, έβλεπα προκοπή, όταν δεν το έκανα, έκανα μπερδέματα γιατί το μυαλό μου πετάει συνέχεια... Θα γράψω αν πάρω κάποια στιγμή μολύβι και χαρτί, έστω ένα Excel βρε παιδί μου... ή θα το καταλάβετε!

ΥΓ: :Αν μπορούσα πάντως, κάθε βράδυ στις 8:45 θα πήγαινα σε ένα καφενείο στο Μαρούσι που έχει πολλά δέντρα γύρω γύρω, κοντά στο σταθμό, για να πιω μια βυσσινάδα ΕΨΑ ή έστω Κλιάφα. Όλο και κάποιον μυστήριο θα γνώριζα εκεί... γέρο κατά πάσα πιθανότητα να μου μάθαινε τα μυστικά της ζωής!

12 ΣΚΕΨΕΙΣ:

xunder18 7/10/09, 12:45 π.μ.  

τρομακτικο :P , πεσε για υπνο και περιμενε απαντησεις αυριο...

nina 7/10/09, 6:52 π.μ.  

to kate ti ehi to noima tou...mpori panda na min mporume na to katalavoume omos etsi einai...kapote erotisa enan megalo asketis...ti noima gia mas ehoun i zitiani...gelase katakarda ke i apandisi tou eitane...mionoun to ego tus gia na mas kanoun na ginomaste pio simponetiki..
Etsi pistevo ke to blog sou me tis anartisis pou kanis,to blog tis Syndy ke ton arkudo einai aparetita gia ti kapios mesa apo ayta perni ke prosferi...
ke oso afora ta zodia molis epistrepso ta sou kano to seminario...den eimaste mono to zodio mas..eimaste ke to oroskpio mas...eimaste ke i apohrosis ton planeton mas se kate zodio pou peytoun,eimaste ke i oikus pou katikun aytes tis planites...esi san zigos anazitas tin sindrofia pera apo kate alo...ektimas tin dikiosini ke to omorfo..telis irinikus antropus giro sou...ala den eisai mono ayto...

hope_1960 7/10/09, 10:26 π.μ.  

Ακου τωρα τι μας βαζει να γραψουμε!Με τι σου ομορφαινουν το οξυγονο παλικαρι μου και σε πιασαν τα υπαρξιακα σου?
Δεν θα χαθει η ομορφια του κοσμου οταν θα γινουμε μεσοαστρικη υλη,ειναι σιγουρο.Οπως ειναι σιγουρο πως ,για κοποιους απο εμας, δεν θα βρεθει κανεις να πει πως ηρθαμε σε αυτη τη γη και το μονο που καναμε ηταν να την κοπρισουμε.Αυτο ειναι το σημαντικο για μενα.Και σε αυτο μενω.
Δεν ειχα καμοια αγωνια να ερθω σε αυτη τη ζωη και φανταζομαι πως καπως ετσι θα ειναι και οταν θα φυγω.Με τρομαζει μονο που θα ξερω την ωρα του φευγιου μου.
Την θυμαμαι και εγω την Ελενη .Εχω δανειστει πολλες φορες την ατακα της"αγαντα και τον φαγαμε"Την θυμαμαι συχνα οταν βλεπω ηλιοβασιλεμα και ας την γνωρισα μονο απο τα σχολια της και μαλιστα αφου ειχε φυγει.
Θα συμφωνησω μαζι σου πως το χειροτερο δεσιμο ειναι οταν ο αλλος εχει παρει σαρκα και οστα στα ματια σου.Τοτε ποναει πολυ περισοτερο.Αυτος ειναι ο λογος ,που ενω εχω κανονισει 10ημερο ταξιδακι στη Κερκινη ,δεν οργανωσα καμια συναντηση.Μη φανταστεις για να προστατεψω την παρτη μου μονο, αλλα και τους αλλους ,γιατι το ποιος θα γινει πρωτος μεσοαστρικη υλη κανεις δε ξερει.Ας εχω δει μονο την αφεντομουτσουναρα σου,να ξερεις πως σε ολους εχω δωσει καποια μορφη και ειμαι σιγουρη πως ετσι θα ειναι.Καθε 15ημερο στο νοσοκομειο κοιταω τις φατσες μηπως και αναγνωρισω καποιον και ειμαι σιγουρη πως κανενας σας δεν βρισκετε εκει.Την nina την φανταζομαι ξηλη αδυνατη με μαυρο κατσαρο μαλλι και την θυμαμαι οταν το σκανε τα παπαγαλακια που ειναι στον ιππικο ομιλο και ερχονται στην γειτονια μου.(εχω καταλαβει πως εισαι γειτονας μου οποτε θα ξερεις)Για την sundy θα προσθεσω στις περιγραφες σας τα περιποιημενα κοντα καστανα μαλλακια και το νευρο στις κινησεις της.Μου ερχετε στο μυαλο ξαφνικα και τις μερες με βροχη.Τη Σουλη με φορμες να σκαλιζει και να φυτευει ηρεμη και την νικητρια ενα σιφουνα, μες στην ενεργεια πολυ δυναμικη .Και αν διαφερετε απο τις περιγραφες μου ,τι θα αλλαξει ?Θα σας νοιζομαι λιγοτερο?Σας νοιωθω σαν τους παλιους συμμαθητες μου ενα πραγμα.Θελω τα νεα σας και τα θελω να ειναι καλα.
Οπως δεν θελω να ακουσω κατι ασχημο για αυτους ετσι και για εσας.
Ξερω πως δε ζητας να σου πουμε ποσο θα λυπηθουμε αν φυγεις πρωτος και ξερεις πως η μνημη σου δε θα απασχολησει λιγο αυτους που σε αγαπανε,γιαυτο δε θελω να σε νοιωθω απαισιοδοξο.Αγαντα βρε.
Περιμενω την επομενη αναρτηση που θα μας ανεβασει.Η καταθλιπτικη εδω θα ειμαι εγω και η απαισιοδοξη η sundy.
Καλη δυναμη .
ΥΓ:Αν στο καφενειο σου εχει στους τοιχους κρεμασμενα διακοσμητικα απο πυλο (δεντρακια ,καραβακια ,ηλιους κλπ)παμε στο ιδιο.Μονο που εγω συνηθιζω τα πρωινα της Κυριακης να πινω το καφεδακι μου εκει.(Μαρουσιωτισα γεννημα θρεμα)
Εχεις πολλα χαιρετισματα απο την Ολγα την γραμματεα του κυριου Γρηγορη στα Οινοφυτα.
(αγαπημενη μου ανιψια που εμενε μαζι μου 4 χρονια)Μικρος ειναι ο κοσμος.

Ionathan 7/10/09, 10:33 π.μ.  

Νίνα,

η δική μου άποψη για τους ζητιάνους (όχι αυτούς που τους εκμεταλλεύονται) είναι πως για κάποιον λόγο απέτυχαν στη ζωή ή λόγω τεμπελιάς προτιμούν να βγάζουν τα προς το ζειν ζητιανεύοντας. Το "εγώ" τους νομίζω είναι ψηλά γιατί έχουν έσοδα περισσότερα από πολλούς μας! Είναι άλλο αν ο κόσμος νιώθει σε καλύτερη "θέση" βλέποντας τους ζητιάνους. Δεν ξέρω με σένα αλλά με τον ασκητή έχουμε διαφορετική γνώμη.

Πότε μπαίνεις για θεραπεία; Καλή επιτυχία.

Ανώνυμος 7/10/09, 11:24 π.μ.  

Γιώργο
για σχόλιο παραπέμπω σε μένα, γιατί τώρα με πέταξες εσύ έξω.
μάλλον δεν σηκώνει τόσα πολλά λόγια στα σχόλια.
Καλά hope, είσαι άπαιχτη, μιλάς για τον θάνατο όπως θα ήθελα να μπορούσα και γω. Τόσο άνετα και χωρίς να μεταδίδεις ίχνος φόβου. Ίσα ίσα το απολαμβάνω όπως τα λες.
Σου έκλεψα κάποιες εκφράσεις που μου άρεσαν πολύ, άκου μεσοαστρική ύλη....
κοντά έπεσες στην περιγραφή...

Ionathan 7/10/09, 6:05 μ.μ.  

Hope 1980,

τα είπες καλά και δεν έχω να διαφωνήσω. Δεν ξέρω αν θα γίνουμε μεσοαστρική ύλη ή δόλωμα για ψάρεμα αλλά ουδόλως με απασχολεί!

ΥΓ: Σε έχω καταλάβει τι διαθέσεις έχεις για αυτό σου λογοκρίνω τα τραγούδια.

ΥΓ2: Για το καφενείο δεν ξέρω πως είναι μέσα γιατί έχω πάει μόνο με καλό καιρό. Θα σε ενημερώσω όμως αν μπω μέσα.

ΥΓ3: Είχα αρχίσει να ανησυχώ γιατί χάθηκες αλλά νομίζω κάπου πήρε το μάτι μου την εξήγησή σου και τις αταξίες σου.

hope_1960 8/10/09, 9:52 π.μ.  

Καλημερα.Ο λογος που ειχα χαθει ηταν οτι με πηρε ο υπνος διαβαζοντας μπρουμητα με ενα μαξιλαρι στις μασχαλες και εδω και 15 ημερες ποναω ακομα και οταν αναπνεω.Ο γιατρος ειπε ακινησια και παυσιπονα.Δεν εχει υποχωρησει ουτε το πρηξιμο ουτε ο πονος αλλα δεν αντεχα να μη σας πω μια κουβεντα.
Το ταξιδακι ειναι δωρο γιατι εχθες 7 του οκτωβρη εγινα 49.
Αντε λοιπον σας χαιρετω ,θα σας βρω γυρω στις 16 του μηνος και ελπιζω να εχετε ολοι καλα νεα να μου πειτε.
ΥΓ:Γιωργη δε θεωρω οτι με λογοκρινεις.Δεν ειχες καταλαβει οτι ζητουσα ενα απο ολα τα τραγουδια της Τσανακλιδου, οποιο εσυ ηθελες.Η δοση θα ηταν πολυ μεγαλη αν τα εβαζες ολα .(και απο καταθλιψη και απο Τσανακλιδου)
Αλλα και να με λογοκρινεις σκασιλα μου ,εγω θα σου παραγγελνω οτι μου κανει κεφι.
Σας φιλω ολους.

Ionathan 13/10/09, 11:21 π.μ.  

Στις διάφορες ερωτήσεις που έκανα σε αυτή την ανάρτηση, δεν απάντησα προσωπικά, για το τι θα κάνω ή πως θα το αντιμετωπίσω. Για να μην το ξαναγράφω, κάνω αντιγραφή το κείμενο που σχολίασα στην Sundy:

Sundy λες:

"Δεν μπορώ τον στρουθοκαμηλισμό. Νομίζω οι περισσότεροι κατά βάθος δεν τον μπορούν, και οι φίλοι που μαζεύτηκαν εδώ κάπως έτσι νιώθουν. Αλλιώς θα καθόσασταν στο σπιτάκι σας και θα λέγατε πάει πέρασε και θα είσασταν μέσα στο τραλαλά."

Δεν είναι στρουθοκαμηλισμός ακριβώς ούτε είναι σε μειονεκτική θέση όσοι δεν έχουν πρόσβαση στο internet και βρίσκουν φίλους με άλλο τρόπο. Αλλά αυτό που κάνουμε εμείς είναι να θέλουμε να έχουμε ανθρώπους κοντά μας για συμπαράσταση, για κάθε περίπτωση που θα συμβεί κάτι κακό, νιώθουμε την απειλή και θέλουμε να είμαστε κοντά σε μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είναι κακό, ανέκαθεν συνέβαινε αυτό!!! Και δείξτε μου καρκινοπαθείς που έχουν ιαθεί πλήρως και συνεχίζουν να ασχολούνται με τον καρκίνο και μάλιστα με ανίατες περιπτώσεις...

Στα ερωτήματα που έθεσα στην ανάρτησή μου, δεν έδωσα τη δική μου απάντηση: δε θα αποφύγω να γνωρίσω κόσμο, είτε μέσω δικτύου είτε και προσωπικά από κοντά. Έχω γίνει τόσο σκληρός όμως που φαντάζομαι δε θα συγκινηθώ ιδιαίτερα αν υπάρξει κάποια απώλεια. Λυπάμαι που το λέω αλλά αυτή νομίζω πως είναι η δική μου σκληρή αλήθεια.

φιλικά, γιώργος

Ανώνυμος 3/12/09, 9:29 π.μ.  

Θα ήταν θράσος να πω πως σας καταλαβαίνω, γιατί δεν είναι έτσι. Όμως αφουγκράζομαι τις ανησυχίες σας κι εύχομαι από καρδιάς να τα καταφέρετε. ΅Επειδή όπως συνηθίζω να λέω, και όχι τυχαία, οι διαγνώσεις, οι προγνώσεις, οι στατιστικές, είναι ένα πράγμα. Ο ανθρώπινος παράγοντας όμως κάνει την διαφορά.

Καλημέρα.

Ionathan 3/12/09, 9:55 π.μ.  

Μια ισορροπημένη άποψη από ένα ρεαλιστή άνθρωπο. Κανείς δε θα διαφωνήσει μαζί σου, Αικατερίνη.

Καλή σου μέρα !

roseberry 17/12/09, 4:13 μ.μ.  

Διάβασα το ποστ που έκανε η Sundy στο blog της και σε συνδυασμό επίσης με την -θετική για μένα- "μεταστροφή" του Ιωνάθαν σε μόνο χαρούμενα topics σκέφτηκα πως ναι, είναι λογικό να θες να κάνεις ένα διάλλειμα από όλα αυτά αφού βρίσκεσαι πλέον μακριά από τα πολύ δύσκολα. Να πάρεις μια ανάσα. Switch on -off. Να μην αναμειχθείς πάλι με αυτά που τόσο καιρό σε ταλαιπώρησαν, να μην γράψεις τίποτε να μην μιλήσεις, να ξεφύγεις. Να γυρίσεις πίσω στην ζωή που σου πήρανε τόσο βίαια μια μέρα. Να γίνεις ο προ καρκίνου Φώτης, η Μαρία, η Σοφία... Ίσως είμαστε περισσότερο δυνατοί απ'όσο νομίζουμε τελικά. Ίσως όχι.
Χθες, όταν έκανα ένα διάλλειμα από το ένα φάρμακο στο άλλο και πήγα τουαλέτα, λέω δεν κάνω μια βολτίτσα στην πανεπιστημιακή που νοσηλεύτηκα τις προάλλες να δω στον θάλαμο είναι κανείς από τότε?
Μπα... μετά πέτυχα τον γιατρό που με παρακολουθούσε τότε, και του λέω με χαρά .. η κα Τάδε έφυγε ε? Μια 40χρονη με καρκίνο στον πνεύμονα αλλά και σκληρόδερμα ένα άλλο δύσκολο νόσημα.Εννοούσα φυσικά ότι αν έφυγε για το σπίτι της γιατί όταν εγώ πήρα εξιτήριο είχε θεαματική βελτίωση, σχεδόν πετούσε και σύμφωνα με τους γιατρούς θα έβγαινε λίγες μέρες μετά.Μου είπε ότι απεβίωσε και έμεινα. Του λέω κάνεις πλάκα. Μα ήταν καλά. Την είδα με τα μάτια μου, ήταν καλά, έτρωγε με όρεξη, μέχρι μπάνιο έκανε μόνη της, μιλούσαμε τις νύχτες.Στενοχωρήθηκα, ευχαρίστησα τον θεό που έφυγα περπατώντας από τον θάλαμο εκείνο, και γιατί να μην χαρώ άλλωστε, γιατί να μην βγω να γελάσω με την παρέα μου, όταν μπορώ, στολίσαμε και το σπίτι και όλα είναι σούπερ.Και έβγαλε και λίγο ήλιο σήμερα.Και όταν θα έχω τις μαύρες μου ή τα κέφια μου αναλόγως, κι έχω να πω κάτι σε σας τους καινούριους φίλους μου θα μπω και στο blog. Καλό Ταξίδι Κατερίνα.

Ανώνυμος 23/12/09, 10:51 μ.μ.  

Πέρασα να σας ευχηθώ Καλές γιορτές και καλή δύναμη.

Να είστε καλά.

  © Blogger template 'Fly Away' by Ourblogtemplates.com 2008, mail@me

Back to TOP  

SYNC BLOGS
free website stats program