Καχυποψία και βιασύνη...

Έχω μερικές αρνητικές σκέψεις μαζεμένες και είπα να τις ξεφορτώσω εδώ, καλά δεν πολυσκάω κιόλας, το ίδιο εύχομαι καιι για εσάς ;-)

Τα γεννέθλιά μου δεν τα ανακοινώνω ποτέ αλλά τα κρύβω, δε θέλω να μου εύχονται και με λίγα λόγια θέλω να αποφεύγω όλη τη διαδικασία. Είπα να κάνω μια δοκιμή φέτος, να ζητήσω τις ευχές για να δω πόσοι θα μου ευχηθούν: καθημερινά επισκέπτονται το blog αυτό 30 ως 60 άτομα, είπα να δω πόσοι θα μπουν στον κόπο να γράψουν ένα Χρόνια πολλά τελοσπάντων. Ο απολογισμός έδειξε γύρω στα 10-12 ανθρώπους, τους γνωστούς που γράφουν συνήθως ή έχουμε γνωριστεί. Ένα το κρατούμενο
Βλέποντας στα στατιστικά ότι μπαίνουν στο blog και επισκέπτες από το εξωτερικό (Έλληνες προφανώς) έκανα μια ανάρτηση όπου ζήτησα από αυτούς τους επισκέπτες να γράψουν δυο λόγια, να μας πουν από που μπαίνουν, πως είναι εκεί, να μας δώσουν 2 διαφορετικές εικόνες βρε αδερφέ! Δεν έγραψε κανείς. Δεύτερο κρατούμενο.

Πολύ βιασύνη βρε παιδιά και επιθυμία για ανωνυμία, να μην ακουμπήσουμε κάπου, να περάσουμε χωρίς να αφήσουμε ίχνη. Και ποιο το κέρδος τότε; Γιατί να επισκέπτεται κάποιος τόσα μπλογκ, site κλπ και να διαβάζει μόνο χωρίς να θέλει να αφήσει το ίχνος του; Θα μου πει κάποιος, βρε φίλε σε διαβάζουμε από περιέγεια να δούμε τι μαλακίες θα γράψεις, δε σε πάμε κιόλας ή δε συμφωνούμε με τις αρλούμπες σου για να τις υπογράψουμε κιόλας! Σίγουρα παίζει κι αυτό. Και πάλι όμως περισεύουν μερικοί, θα έχετε τους λόγους σας φαντάζομαι... Άλλοι ντροπαλοί, άλλοι αδιάφοροι, άλλοι με άλλους λόγους... βιασύνη μόνο να μην έχετε... αν με εννοείτε...

Περνάω σε άλλο θέμα.

Τις τελευταίες μέρες έχουν εμφανιστεί σε διάφορα μπλογκ κάποιοι μυστήριοι ή και κανονικοί αν θέλετε καλύτερα. Στο chat έγινε κουβέντα με τους συνήθεις που το επισκεπτόμαστε, ότι κάποιοι από αυτούς δεν είναι καρκινοπαθείς. Για να μιλήσω με ακρίβεια, δύο συνομιλητές μου το είπαν σε διαφορετικές στιγμές, το δικό μου αγαθό μυαλό δεν θα το σκέφτονταν ποτέ.

Χτες και σήμερα ψιλοαρπαχτήκαμε με ένα δικτυακό φίλο και έφτασε στο σημείο να με ρωτήσει αν αμφισβητώ τον καρκίνο του και έπεσα από τα σύννεφα.

Και αναρωτιέμαι, εγώ ζω σε άλλο κόσμο ή κάτι άλλο πάει στραβά;;; Γιατί πιστεύω όλους και όσα μου λένε; Γιατί δε βλέπω φαντάσματα και συνωμοσίες; Μήπως υπάρχουν τελικά αλλά μου λείπουν τα 3D γυαλιά για να τα δω;;; Ή τα γυαλιά με τις υπέρυθρες; Προτιμώ να τα βλέπω όλα καλά, δε βαριέσαι...

Είχα ξεκινήσει ένα blog πέρσι, πριν βρω το blog του αρκούδου. Μετά που το βρήκα και από εκεί βρήκα και άλλα μπλογκ, τρόμαξα γιατί μερικά ήταν πολύ βαριά και μερικές φορές γίνονταν ως και καταθλιπτικά. Φοβήθηκα ότι θα έκανα κάτι ίδιο και το έκλεισα το blog όταν είχα κάνει τις 3 πρώτες ΧΜΘ. Για αυτό έχω στο νου μου τώρα να μη γίνει τούτο δω έτσι, μίζερο και βαρύ, έχω σβήσει μερικές αναρτήσεις που μου φαίνονται μετά από καιρό μίζερες. Αν θέλω να σας δώσω μιζέρια, στενοχώρια και λόγους για να με συμπονέσετε, είναι πολύ εύκολο. Αν σας μεταφέρω απλά την πραγματικότητα μερικές φορές, είναι αρκετό. "10η μέρα δυσκοίλιος και πάω να σκάσω" ή "με έχει σκίσει το Avastin, τρέχει αίμα η μύτη μου και τα ούλα μου", είναι εύκολο νομίζω να μοιράσει κανείς μιζέρια. Πιο δύσκολο είναι να δώσει όμως αισιοδοξία, λίγη τρέλα, λίγο ότι να 'ναι σαν να μην τρέχει τίποτα, μεταξύ μας τουλάχιστον γνωρίζουμε.

Λίγο απογοητευμένος είμαι από όλα αυτά όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι όπως θα ήθελα αλλά έτσι γίνεται συνήθως, τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελα....

Sundy στο χωριό θα πάω, δεν φεύγω για διασκέδαση δυστυχώς. Ήθελα να ψαρέψω κιόλας αλλά κάτι ακούω για δυνατούς Βοριάδες και περιμένω να δω πως θα πάει εκείνες τις μέρες. Βέβαια, μόνος μου δεν μπορώ ούτε τα καλάμια να στήσω, βασίζομαι στο support team (δεν τους το έχω πει ακόμα ;-) ) Θα δούμε, έχουμε και μια καινούρια χταποδιέρα να δοκιμάσουμε...