Εγώ πάλι...

θέλω να ευχαριστήσω τον καφετζή μας.

Όχι, δεν γνωριζόμαστε καιρό... είχα την χαρά να τον γνωρίσω πριν λίγο καιρό... αλλά νομίζω πως ισχύει ότι και για εσάς... ένα ταξίδι το κάνατε μαζί του... μέσα από τη σκέψη του, τα λόγια του, την καλοσύνη του, το χιούμορ του... δεν ξέρω αν έχετε συναντηθεί ποτέ αλλά και τα μάτια του είναι σαν να βλέπουν πάντα κάτι άλλο... σαν να κάνουν μια εικόνα διαφορετική από αυτή που βλέπουν... πιο πλατιά... πιο μακρινή... διαφορετική. Και τότε θες κι εσύ να δεις τι είναι αυτό που βλέπουν και χαμογελούν... και εν πάσει περιπτώσει τόσους καφέδες ήπιατε μαζί του... κάτι θα καταλάβατε, δεν μπορεί.

Θέλω λοιπόν να πω ένα ευχαριστώ για το αλλιώτικο ταξίδι που πάω μαζί του, μέσα από τη δική του ζωή, που με τρομάζει, με αναστατώνει, με εκπλήσσει, με ηρεμεί, μου θυμίζει τι σημαίνει η λέξη "θαυμασμός". Πόσο καιρό είχα να θαυμάσω έναν άνθρωπο.... δε θυμάμαι...

Πριν λίγες μέρες μιλούσα με μια φίλη που όποτε έχει ελεύθερο χρόνο πηγαίνει στο "Χαμόγελο του παιδιού" και κάποια στιγμή τη ρώτησα:

- Δε νιώθεις θλίψη, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις παιδιά που ξέρεις ότι έχουν καρκίνο; Πως μπορείς; Δεν λυπάσαι;

Και μου απαντάει:

- Εγώ είμαι πολύ μικρή για να λυπηθώ αυτά τα παιδιά. Αυτά λυπούνται εμένα που μέσα από τη ζωή μου, την ήρεμη σαν μια ευθεία γραμμή, δεν έχω μάθει ακόμα να νιώθω, να εκτιμώ, να γελώ, να κλαίω και να αγωνίζομαι... αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο δυνατά από μένα, οπότε τι να λυπηθώ;;;

Αυτή την ερώτηση δεν την έκανα ποτέ στον εαυτό μου για τον καφετζή μας... είναι τρελαμένος...είναι αυτό που λέει, αν είχε καφενείο, θα μας έδινε τα κλειδιά, θα κάναμε ότι θέλαμε.... θα έρχονταν και θα το έπαιζε πελάτης και θα είχε και απαιτήσεις! Στο τέλος θα μας έτρεχε κιόλας! Και επειδή φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο έχει στο μυαλό του ... εγώ προτείνω να κάνουμε ένα παρτάκι τώρα που λείπει... μια βόλτα θα περάσει... δεν μπορεί, είναι και περίεργος!!! Και όταν η πόρτα ανοίξει... να του πούμε όλοι μαζί ένα μεγάλο Ευχαριστώ- ο καθένας μας ίσως για διαφορετικούς λόγους- και να του δώσουμε πίσω τα κλειδιά από το στέκι μας. Και άντε, ξεσηκωθείτε λιγάκι... γιατί πιστέψτε με, όλοι "εσείς" είστε πολύ πιο "ζωντανοί"  από εμάς!!!

Ζήτησα νέους συγγραφείς και μου ήρθε αυτό το κείμενο από ένα κορίτσι διαμάντι, είναι πολύ κολακευτικό για μένα και δυσκολεύτηκα να το δημοσιεύσω. Αλλά αφού το ζήτησα, δεν μπορούσα μετά να το αρνηθώ!