Ώρες ώρες σκέφτομαι...

Χτες βράδυ έπιασε μια βροχούλα την ώρα που έπεσα για ύπνο και ο θόρυβός της ήταν στα σωστά decibel. Μάλιστα, πέφτουν κάτι χοντρές σταγόνες από το μπαλκόνι του 2ου στα δικά μας κάγκελα και κάνουν ένα βαρύ, υπόκωφο θόρυβο. Από το τέμπο καταλαβαίνω αν βρέχει γρήγορα ή αργά, λειτουργεί και σαν ηρεμιστικό!

Σε εκείνη τη φάση ακριβώς, μου ήρθαν κάποιες δυνατές σκέψεις, αναστατώθηκα στα καλά καθούμενα. Με είχε πάρει και ο φίλος μου το απόγευμα να μου πει κάτι κακίες κουτσομπολιά που κυκλοφόρησαν πάλι στο επαγγελματικό μας χώρο για μένα και ήμουν σε μια υπερένταση...
Ώρες ώρες σκέφτομαι... πως το χειρότερο είναι που δεν γνωρίζω την ημερομηνία λήξης, δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα σφυρίξει ο διαιτητής, όταν έδειξε τις καθυστερήσεις ο τέταρτος εμείς ψωνίζαμε πασατέμπο. Νομίζαμε πως έχει πολύ μέλλον ακόμα ο αγώνας και δεν είδαμε πόσα λεπτά απομένουν, γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως οι του 4ου σταδίου σαν εμένα παίζουμε τις καθυστερήσεις! Τώρα παρατάσεις, πέναλτυ και λοιπά, ιδιαιτερότητες του καθενός!

Και αυτό το σκέφτομαι γιατί έτσι όπως είχα τσιτωθεί πάλι με τα θέματα της κωλοδουλειάς, είπα, πόσο είναι ακόμα ρε παιδιά, αν ήξερα να μην κάθομαι να ασχολούμαι με παπαριές και με παπάρες. Και τότε μου ήρθε η εξής ιδέα, γιατί μίλησα με τη Μάτα το πρωϊ, το Μπορμπότσαλο που είμαστε πατριώτες και η οποία μένει στο Αμβούργο!!! Και σκεφτόμουν πάλι, πότε θα πάω εγώ στο Αμβούργο;;; Και λίγο πριν πέσω για ύπνο έψαξα και βρήκα ένα σκούφο για να φορέσω σήμερα γιατί κούρεψα πάλι την κεφάλα μου, στην σκάλα 2, έχει άλλη 1, μετά θέλει ξυράφι! Και βρήκα το σκούφο που είχα αγοράσει πέρσι στο Βερολίνο, ένα πανέμορφο σκούφο σε κρεμ (περίπου) χρώμα που γράφει γύρω γύρω παντού Berlin. (Θυμάμαι πέρσι που τον είχα πάρει, Μάης ήταν, τη θεώρησα αποτυχημένη αγορά γιατί πίστευα πως δε είχα ανάγκη πάλι να βάλω σκούφο!) Και θυμήθηκα το ταξίδι μας πέρσι στο Βερολίνο, πόσο είχα ξεφύγει τότε που ήμασταν εκεί, μακριά από την καθημερινότητα, σε άλλη χώρα, με τελείως διαφορετικές παραστάσεις, είχα ξεχάσει και καρκίνους και αιγόκερους και όλο το ζωδιακό κύκλο!

Και εκείνη την ώρα σκέφτηκα: βρε μπας και κάνεις μαλακία που κάθεσαι και δουλεύεις; Εντάξει, μπορείς να δουλέψεις, αντέχεις το οχτάωρο στο γραφείο, αντέχεις την πίεση αλλά δεν αντέχεις τις μαλακίες και τις κοντόφθαλμες μικροπρέπειες. Όλη η φασαρία γίνεται για την ασφάλεια και το μισθό, την ασφάλεια μπορώ να την έχω και σαν συνταξιούχος (αναπηρική), άρα όλα γίνονται για αυτό το μισθό, τα λίγα ευρώ που χρειάζονται για να περάσεις το μήνα.

Ώρες ώρες σκέφτομαι, να κάνω ντουλάπα το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου, να βάλω μέσα λίγα ρούχα και παπούτσια, να πάρω και το λαπιτόπι με τη φωτογραφική μηχανή, να τιγκάρω και το φαρμακείο με κάθε λογής φάρμακο και να αριβάρω: να πάρω το δρόμο για... Ευρώπη. Να πάω από Σκόπια, Σερβία, Βοσνία, Κροατία, Σλοβενία, Τσεχία, Αυστρία και να γυρίσω όλες τις χώρες. Πολωνία, Ελβετία, Γερμανία, Γαλλία, ασταμάτητος!

Υπάρχουν τεχνικά προβλήματα βέβαια, όπως η διαμονή, άντε κι έμεινα για μερικά βράδια στο αυτοκίνητο, άντε κι έμεινα μερικά βράδια σε ξενοδοχείο, ούτε το ένα γίνεται ούτε το άλλο για πολύ καιρό. Στο αυτοκίνητο θα χρειαστώ καινούρια μέση και στο ξενοδοχείο καινούρια τσέπη. Υπάρχουν τα youth hostel που τα ξέρουν οι ξένοι και τα κυνηγάνε πολύ, με ένα κατάλληλο ταξιδιωτικό οδηγό για κάθε χώρα ίσως κάτι να καταφέρω. Αυτά πάλι υπάρχουν στις μεγάλες πόλεις μόνο ή στις τουριστικές περιοχές. Τι άλλο να σκεφτώ; Δύσκολο τον βλέπω τον ύπνο... Το φαγητό δε με ενδιαφέρει, αλλά ο ύπνος και το μπάνιο είναι ουσιώδη για εμάς. Η λύση είναι μία βέβαια, να το κάνει κάποιος χωρίς να έχει όλες τις λύσεις έτοιμες, χωρίς να έχει όλες τις απαντήσεις και όπου βγάλει.

Κάπου εκεί βρήκα δυσκολίες για να συνεχίσω τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου για ένα tour στην Ευρώπη δέχτηκαν ενοχλήσεις από τον θόρυβο της βροχής στα κάγκελα, ευτυχώς μπήκε στη μάχη και το Lexotanil και τα όνειρά μου μπήκαν σε φάση ομαλής προσγείωσης...

ΥΓ: Εδώ μπορείς να γράψεις ... τι σκέφτεσαι ώρες ώρες!