Ρούχα --> Μήνυμα αισιοδοξίας (?)

Κανείς από εμάς τους καρκινοπαθείς δεν ήξερε τον καρκίνο πριν αρρωστήσουμε, με εξαιρέσεις αυτούς που είχαν κάποιον φίλο ή συγγενή να πάσχει και ήταν κοντά του, από μακριά δεν μαθαίνεις τίποτα. Μπορεί να περάσει κάποιος και να μην ακουμπήσει καν... Σιγά σιγά μάθαμε τι είναι η χημειοθεραπεία, ότι είναι ενδοβλέφια έγχυση φαρμάκων και όχι ... διάφορα άλλα, τι είναι παρενέργειες, γιατί πέφτουν τα μαλλιά, τι επιπτώσεις έχει ο καρκίνος στη ζωή ενός καρκινοπαθή μετά τις θεραπείες και τέλος αν σκοτώνει ο καρκίνος ή όχι. Το λέω για να δείξω πως κατανοώ τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε και δεν μπορούν να μας καταλάβουν, μερικοί ούτε καν στο ελάχιστο. Εμείς που πάσχουμε και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τι μας γίνεται, είναι εξωφρενικό να περιμένουμε από τους γύρω μας να ξέρουν ή να μαντέψουν.
Που το πάω. Αλλού θέλω να καταλήξω αλλά μου βγαίνει να κάνω την αντίθεση, το contrast! Πριν λίγο καιρό απέκτησε παιδί ένας φίλος, Νίκος και τον πήρα στη γιορτή του να του ευχηθώ. Στις ευχές του περιλήφθηκε και η αντευχή: "άντε, του χρόνου να έχετε και εσείς ένα παιδάκι". Δεν απάντησα, δεν την πήρα την ευχή. Τώρα στις γιορτές έτυχε και βρεθήκαμε για λίγο, μου ευχήθηκε πάλι το ίδιο. Δεν τον παρεξήγησα, ο Νίκος δεν έχει κακία σαν άνθρωπος για να κάνει κάτι εσκεμμένα, απλά σαν όλους τους υγιείς ανθρώπους που είναι μακριά από τον καρκίνο, δεν γνωρίζει όσα αναγκαστήκαμε να μάθουμε κι εμείς σιγά σιγά.

Έχω ένα θείο που έχει φαγωθεί να με ρωτάει πότε θα γίνει ο γάμος, μιας και είχε αναβληθεί ο τότε προγραμματισμένος. Την πρώτη φορά άναψα, φούντωσα. Μετά κατάλαβα ότι δεν έχει καταλάβει ή δεν θέλει να καταλάβει τι έχει συμβεί και του απαντάω: "θα δούμε, αργότερα".

Τώρα στις γιορτές, με ρώτησε άλλος φίλος πως πάω με τη δουλειά κλπ κλπ δίνοντας μεγάλη έμφαση. Δεν μπορούσα να συμμετάσχω στη συζήτηση όπως πήγαινε να ξεκινήσει και του εξήγησα εξαρχής πως για μένα το θέμα "καριέρα" είναι ζήτημα "game over".

Τέτοια παραδείγματα μπορώ να βρω πολλά και είμαι σίγουρος πως έχετε κι εσείς τα ίδια και άλλα τόσα! Αναλόγως το χιούμορ και την αφέλεια των γύρω σας. Να περάσω όμως στην αντίθεση.

Εδώ και 20 μήνες περίπου που πάμε παρέα με τα τρελά κύτταρα, αποφεύγω να αγοράσω καινούρια ρούχα. Έχω αγοράσει δύο φορές μόνο, και τις δύο παντελόνια γιατί δε με χώραγε κανένα παλιό μετά τη μπάκα που πέταξα. Τη μία αγόρασα χειμωνιάτικα και τη δεύτερη καλοκαιρινά, Camel από το Βερολίνο, βρήκα μια πολύ εξυπηρετική πωλήτρια και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στις προτάσεις της! Πέρα από τα παντελόνια λοιπόν που ήταν αναγκαίο κακό, μιας και στα παλιά δεν έμπαινα με τίποτα, το είχα αποφασίσει ότι δε θα αγοράσω άλλα ρούχα. Τόσο θολά ήταν όλα που μου φαίνονταν τρέλα να πετάξω χρήματα για να πάρω ένα ακόμα πουκάμισο ή οτιδήποτε άλλο. Σταμάτησαν να με απασχολούν οι βιτρίνες, οι μόδες, τα χρώματα και απέκτησα και μια τάση προς την εκκεντρικότητα: όσο πιο παλαβό και κραγμένο φαίνεται κάτι, τόσο περισσότερο θα μου αρέσει!

Σήμερα λοιπόν, πήγαμε με τη Στέλλα σε ένα εμπορικό για να αλλάξει ένα δώρο. Κάνοντας μια βόλτα για να βρω κανένα σκουλαρίκι ή σκούφο, έπεσα πάνω στα Camel, το σκέφτηκα λίγο αλλά ήμουν ήδη έτοιμος, μπήκα και ψώνισα 2 παντελόνια. Χάρηκα κιόλας γιατί αυτά τα άτιμα μου έρχονται κουτί, ο ράφτης είναι αχρείαστος. Το σκεφτόμουν μέρες πως θα μπορούσα να πάρω ένα νέο ρούχο, να χαρώ λίγο το "νέο" και να μυρίσω αυτή τη γνωστή μυρωδιά. Το θεώρησα ένα ακόμα θρασύ βήμα απέναντι στον καρκίνο και αποφάσισα να το κάνω. Όντας ρεαλιστής, γνωρίζω πολύ καλά το 100% της παρούσας στιγμής αλλά δικαιούμαι αυτή την ώρα να βγάλω τη γλώσσα στα τρελά κύτταρά μου και να φορέσω ένα νέο παντελόνι!

Που θα πάει, θα έρθει μια μέρα που θα μαθαίνει ο κόσμος ότι έχει καρκίνο και την άλλη μέρα θα συνάπτει δάνειο εικοσαετούς διάρκειας αποπληρωμής! Το πιστεύω! Μέχρι τότε, κάντε τον δικό σας πόλεμο στα τρελά κύτταρά σας μπας και τα αποτρελάνουμε τελείως!