Υπέρ ή κατά της ευθανασίας;
Εδώ μπορείτε να υποστηρίξετε τις απόψεις σας.
Η προσωπική μου άποψη είναι ΥΠΕΡ. Ίσως με αυστηρό έλεγχο και κριτήρια, για να μην καταλήξουμε σε δολοφονίες από κακοπροαίρετους. Το ζητούμενο όμως είναι να μην ταλαιπωρούνται ασθενείς οι οποίοι είναι σίγουρο ότι πρόκειται να καταλήξουν σε λίγες μέρες, εβδομάδες, μήνες. Και το καλύτερο θα είναι να το έχει υπογράψει ο ίδιος ο ασθενής παρά να το αφήνει σαν επιλογή σε συγγενείς, όπου τα συναισθήματα θα είναι διαφορετικά και οι απόψεις το ίδιο, με αποτέλεσμα να τους φέρνει σε δύσκολη θέση και διχασμό μια τέτοια επιλογή.
6 ΣΚΕΨΕΙΣ:
Εννοείται υπέρ, και θα την εφήρμοζα πρώτα πρώτα στην πεθερά μου, αισίως στα 87 και την έχω και στην ίδια οικοδομή.
Ας αφήσουμε την πλάκα, είμαι υπέρ και το έχω ανακοινώσει σε όλους ότι δεν γουστάρω καλωδιωμένη.
Τον καιρό που ήμουν άρρωστη και χάζευα πιο πολύ στο ιντερνέτι, γινόταν μεγάλη κουβέντα στην Γερμανία για την βούληση του ασθενούς. Βγάλαν έγγραφο που το υπογράφει εν ζωή κάποιος, αν επιθυμεί ή όχι την τεχνητή παράταση της ζωής (σε περίπτωση που...). Και αν δεν έχει υπογράψει κάτι τέτοιο κάποιος που του τυχαίνει κάτι ξαφνικό, τότε ισχύει (βγάλαν νόμο) ότι έχει δηλώσει με σαφήνεια στο άμεσο συγγενικό περιβάλλον στο παρελθόν.
Βέβαια δεν μιλάμε για ευθανασία, αλλά και αυτό είναι μια πρόοδος.
Και το άλλο που έχω δηλώσει είναι ότι δεν θέλω κηδείες και μαλακίες με κόσμο που θα κοστίσει μια περιουσία, αλλά να με κάψουν. Και αν δεν εφαρμοσθεί στην Ελλάδα μέχρι τότε αξίωσα να είναι αυτά τα μόνα έξοδά μου και να τι κάνουν στην Βουλγαρία. Ούτε μνημόσυνα ούτε πανηγύρια να μαζευτούν όλοι οι αχώνευτοι που θα ρθουν για να νιώσουν καλά αυτοί. Και να τους ταίζεις και από πάνω. Βρε άι σιχτίρ....
Σας αφήνω, πάω να δουλέψω
Και εδώ δαγκωτό ΥΠΕΡ.
Είμαι της άποψης ότι πρέπει να ζούμε και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια.
Δεν θα ήθελα να με κρατήσουν στη ζωή με τεχνητά μέσα.
Δεν θα ήθελα να είμαι φυτό.
Εάν η επιστήμη σηκώσει τα χεριά ψηλά για την πορεία της νόσου τότε θα ήθελα να μου γίνει ευθανασία και εάν δεν μπορούν η δεν θέλουν έχω πάρει τα μέτρα μου.!!!!
Σας μεταφέρω παρακάτω μια συνέντευξη.
Οι απόψεις της κας Νικολαιδου συμπίπτουν με τις δίκες μου πάνω στο θέμα της ευθανασίας.
«Θα φύγω με αξιοπρέπεια»
December 12, 2005 by Greek News
H Ελληνοαμερικανίδα καρκινοπαθής Νόρα Νικολαϊδου ζητά λύτρωση μέσω… ευθανασίας
Πόρτλαντ, Όρεγκον.- Του Αποστόλη Ζουπανιώτη
Οταν το Ιούλιο οι γιατροί στο Ορεγκον διέγνωσαν τη Νόρα Νικολαϊδη με καρκίνο στο συκώτι και στα οστά και της έδωσαν έξι μήνες ζωή, γνώριζε πως ήταν πολύ πιθανό να περάσει κάποιες εβδομάδες – ή και μήνες – στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους, σκιά του εαυτού της κι ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί.
Ομως ζώντας στην πολιτεία του Ορεγκον, είχε ακόμη μιά επιλογή. Να πεθάνει με αξιοπρέπεια, λαμβάνοντας θανατηφόρα δόση βαρβιτουρικών που της χορήγησαν νόμιμα οι γιατροί της. Κάνοντας τις τελευταίες της στιγμές μιά γιορτή ζωή. Από την ημέρα που το αποφάσισε, η ζωή της άλλαξε, κι ένα βάρος έφυγε από πάνω της.
Οταν διαβάσαμε την ιστορία της στην ιστοσελίδα του BBC, καταλάβαμε ότι υπήρχε μία ιστορία που έπρεπε να λεχθεί. Με την κάμερα του τηλεοπτικού σταθμού ΑLPHA ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι για το Πόρτλαντ του Ορεγκον, με πολλά βασανιστικά ερωτήματα για το πως πρέπει να χειριστούμε ένα τέτοιο πρωτόγνωρο για μας θέμα. Και την περιέργεια να γνωρίσουμε αυτή την Ελληνίδα με την ευγενική κουρασμένη φωνή – έτσι ακουγόταν στο τηλέφωνο – και την μεγάλη αποφασιστικότητα.
Η απόφαση της Νόρας Νικολαϊδη είναι συμβατή με τη ζωή της. Γεννημένη πριν 62 χρόνια στην Αίγυπτο, όπου έζησε μέχρι το 1957, φοιτώντας σε ελληνικά σχολεία. Μετά από το1957, η οικογένειά της, μαζί με άλλους Ελληνες, έφυγε για την Αθήνα, όπου παρέμεινε μέχρι το 1967, χρονιά που μαζί με τον σύζυγό της μετανάστευσαν στην Αμερική.
Και οι δύο φοιτητές, εκείνος μηχανολόγος του Μετσοβείου Πανεπιστημίου κι αυτή απόφοιτος της Σιβιτανιδείου. Ερχόμενοι στην Αμερική, ο σύζυγός της προσελήφθη στην General Electric κι αυτή τελείωσε την Αρχιετεκτονική.
«Ζήσαμε μιά πολλή καλή ζωή. Ολα ήταν εύκολα και παρότι δεν είχαμε εδώ κανένα συγγενή, προοδεύσαμε κι οι δύο, αποκτήσαμε καλές δουλειές, κάναμε καλά παιδιά που φοίτησαν σε καλά σχολείο.
Και μου δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψω και να κάνω ό,τι άλλο ήθελα. Πολλές φορές τα παιδιά μας έλεγαν, «ακόμη ένα μάθημα ιστορίας σ’ αυτό το ταξίδι;”. Επισκεφθήκαμε την Κίνα, την Ιαπωνία, σ’ όλο τον κόσμο, κάναμε καταδύσεις, είχαμε πολλή καλή ζωή».
Η 62χρονη Ελληνοαμερικανίδα αποφεύγει τη δημοσιότητα και με μεγάλη δυσκολία μας παραχώρησε τη συνέντευξη, στο σπίτι της κόρης της. Κουράζεται να μιλά πολύ και δεν την ενδιαφέρει η πολιτικοποίηση του θέματος. Αισθάνεται ότι της κλέβουμε χρόνο, τον οποίο θα αφιέρωνε στα αγαπημένα εγγονάκια της, τη Μελίνα, 16 μηνών και τον Αντώνη 4 χρονών.
Ηταν και παραμένει ένας ζωντανός άνθρωπος. Οδηγεί από το σπίτι της μέχρι το σπίτι της κόρης της και διαβάζει.
Η αρρώστια την αδυνάτισε πολύ και της έδωσε ένα κερένιο χρώμα.
Της θυμίσαμε το στίχο της «Πολύμνιας» του Καρυωτάκη …
«Λάμπει το βλέμμα της απ’ την ασθένεια
Σάμπως να λιώνουνε χέρια κερένια …»
Της άρεσε….
ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Οι περιπέτειες της Νόρας Νικολαϊδη ξεκίνησαν όταν πριν 13 χρόνια όταν παρουσίασε καρκίνο στο μαστό.
«Εχω καρκίνο εδώ και 13 χρόνια, από το 1992, μας αφηγείται. Πρωτοδιαγνώστηκε στο στήθος και υποβλήθηκα σε εγχείρηση. Από τότε ξαναέκανα εγχείρηση το 1994, έπειτα πάλι το 1996, το 1998 και ενδιάμεσα μικροεγχειρήσεις, γιατί οι όγκοι ξαναεμφανίζονταν.
Το 2002, ο καρκίνος έκανε μετάσταση στα οστά κι άρχισα να υποφέρω, ιδίως τον πρώτο καιρό, που ήταν πολύ δύσκολο να μετακινηθώ και αναγκαζόμουν να χρησιμοποιήσω αναπηρικό υποστήριγμα..
Ομως σιγά-σιγά άρχισα πάλι να συνέρχομαι. Από τον Ιούλιο του 2005 ο καρκίνος έκανε μετάσταση στο συκώτι. Ο καρκίνος στα οστά δεν είναι θανατηφόρος. Σπας κόκαλα. Ομως όταν χτυπήσει στο συκώτι, η κατάσταση είναι τελική. Από τον Ιούλιο οι ζωή που έδωσαν έξι μήνες ζωής».
Η απόφαση που έλαβε δεν ήταν καθόλου εύκολη και πριν προχωρήσει στη διαδικασία της έγκρισης, συζήτησε το όλο με τα παιδιά της, την αδελφή της κι όλους τους στενούς της συγγενείς.
«Ολοι συμφωνούν πως για τον τρόπο που έχω ζήσει τη ζωή μου, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να κάτσει με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Θέλω να κάνω πράγματα. Το να είμαι κατάκοιτη σ’ ένα κρεβάτι και να περιμένω το θάνατο θα ήταν ότι το πιό δύσκολο να περάσω.
Είναι εκλογή. Δεν θα πει ότι θα εκπληρωθεί αυτή μου επιθυμία. Ανά πάσα στιγμή είναι δυνατόν να μου έλθει μιά αιμορραγία – μου το έχουν άλλωστε πει – και να πεθάνω σε δύο μέρες. Και πάλι ωστόσο θα είναι γρήγορο».
Η κ. Νικολαϊδη θεωρεί ευλογία το γεγονός ότι ζει στο Ορεγκον και μπορεί να έχει κι άλλη επιλογή ….
«Ηταν δύσκολο να λάβω αυτή την απόφαση. Ο φόβος ωστόσο που είχα σ’ όλη μου τη ζωή να πεθάνω με πόνους και να μην μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι ήταν πολύ μεγάλος. Μου δόθηκε η ευκαιρία να μπορώ να έχω εκλογή. Οι άνθρωποι του οργανισμού Compassion in Dying με βοήθησαν τρομερά κι απόφαση που έλαβα σήκωσε από πάνω μου ένα μεγάλο βάρος. Που θα καταλήξω…Προσπαθούσα με τη λογική να μην το σκέφτομαι.
Μόλις έφυγε το βάρος αυτό έγινα άλλος άνθρωπος. Και μπορείτε να το διαπιστώσετε ρωτώντας τα παιδιά μου, τους γείτονες. Απέκτησα άλλη όρεξη για ζωή και μπορώ να σας πω ότι χαίρομαι τον καιρό μου κάθε μέρα και περισσότερο. Οσο πιό πολύ η ζωή φεύγει από μέσα μου – και το νιώθω καθημερινά – τόσο πιό πολύ χαίρομαι. Και θα είμαι έτσι μέχρι τη στιγμή που θα νιώσω ότι δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.
Το άλλο πράγμα που συμβαίνει αν είσαι κατάκοιτος, είναι πως κρατιέσαι από ένα πολύ μικρό σπαγκάκι της ζωής και θες να ζήσεις κι άλλο. Ομως όταν είσαι κατάκοιτος δεν χαίρεσαι αυτά που θα μπορούσες να χαρείς αν κινιόσουν».
Οι μέρες της κ. Νικολαϊδου κυλούν γαλήνια. Οπως μας λέγει, κάθε μέρα που ξυπνά είναι δύσκολη και διαφορετική. Κάποιες μέρες ξυπνά με χαμόγελο. Αλλες πάλι ξυπνά και λέγει «πως θα τα βγάλω πέρα».
«Οι μέρες μου δεν είναι εύκολες και ειδικά για μένα που δεν παίρνω παυσίπονα γιατί δεν τα σηκώνω. Ο πόνος είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα στη ζωή. Σε διαλύει. Κι αν κανείς πονά πολύ δεν μπορεί να ζήσει άλλο. Παρακαλά να σταματήσει η καρδιά του. Ο πόνος είναι το χειρότερο πράγμα. Κάποιες νύχτες έχω πολύ πόνο. Αλλες μέρες όχι.
Οσο πιό πολύ ζήσω, τόσο πιο χαρούμενη είμαι γιατί χαίρομαι την κάθε μου μέρα».
Τον περισσότερο χρόνο το περνά με τα εγγονάκια της, που όσο παίρναμε τη συνέντευξη, δεν παρέλειπαν να δίνουν συνεχώς το παρών, αγκαλιάζοντας τη γιαγιά, που επιμένει να τους μιλά ελληνικά για να μάθουν τη γλώσσα.
«Μέχρι τελευταίως πρόσεχα η ίδια τα εγγόνια μου. Τα προσέχω από την ώρα που γεννήθηκαν, γιατί τόσο η κόρη μου όσο κι ο γαμβρός μου εργάζονται πολλές ώρες. Τώρα πια δεν μπορώ το κάνω κι έχουμε βοήθεια. Παρόλα αυτά, πάλι μετά το σχολείο τα παίρνω σπίτι. Με βοηθά η βοηθός, γιατί πιά δεν μπορώ να τα σηκώσω με τίποτε. Όμως και πάλι, περνώ όλη την ημέρα με τα εγγόνια μου.
Οι περιπέτειες δεν λείπουν ωστόσο. Από την ημέρα που της πήραμε τη συνέντευξη, μέχρι την περασμένη εβδομάδα που συνομιλήσαμε τηλεφωνικά, αναγκάστηκε να πάει δύο φορές στο νοσοκομείο.
«Μικροπροβλήματα», μας είπε.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Για την κ. Νικολαϊδη, η ευθανασία δεν είναι αυτοκτονία κι αυτό που σχεδιάζει να κάνει δεν αντίκειται με τους κανόνες της Εκκλησίας
«Αυτοκτονώ σημαίνει σκοτώνω τον εαυτό μου. Ευθανασία σημαίνει καλός θάνατος. Βεβαίως, στα αγγλικά το νόημα της ευθανασίας είναι πως κάποιος άλλος κρίνει ότι πρέπει να πεθάνεις για να μην υποφέρεις. Οπως κάνουμε στα ζώα. Εγώ επιθυμώ την ευθανασία με το αυθεντικό της νόημα. Τον καλό θάνατο».
Της υπενθυμίζουμε πως μόνο ο Θεός αποφασίζει πότε θα μας πάρει…
«Ναι, συμφωνεί. Μόνο ο Θεός το αποφασίζει. Και μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου έλθει μια αιμορραγία και να φύγω. Η επιθυμία και η ευχή μου, η προσευχή μου στο Θεό είναι να φύγω γρήγορα. Οταν η Εκκλησία μας λέγει «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά …» ήταν αυτό ακριβώς το μόνο πράγμα που ζητούσα για τον εαυτό μου στη ζωή. Ηλθαν έτσι οι συνθήκες, να φύγω από την Αίγυπτο, έπειτα από την Ελλάδα και να έλθω στην Αμερική, να γυρίσω σε πολλά μέρη και να έλθω στα τελευταία χρόνια της ζωής μου στο μόνο μέρος της Αμερικής το οποίο έχει αυτόν τον πολιτισμένο νόμο που σου επιτρέπει να έχεις εκλογή.
Από την άλλη μεριά, αν πράγματι δεν θέλουμε να επεμβαίνουμε στο τι κάνει ο Θεός, γιατί μακραίνουμε με σωληνάκια τη ζωή του ανθρώπου; Οι μόνοι χριστιανοί που δεν επεμβαίνουν ούτε θετικά, ούτε αρνητικά, είναι οι σαϊντολόγοι, που δεν παίρνουν φάρμακα λέγοντας ότι αν ο Θεός που έδωσε την αρρώστια το θέλει, θα με γιατρέψει.
Ο Θεός πιστεύω μου δίνει σ’ αυτή την περίπτωση την ευχή να έχω έναν καλό θάνατο».
ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ
Η κ. Νικολαϊδη δεν έχει ακόμη αποφασίσει τη μέρα που θα πάρει τη θανατηφόρα δόση που κρατά φυλαγμένη στο ντουλάπι του σπιτιού της. Εξάλλου η διάρκειά του φτάνει μέχρι το 2008….
«Μακάρι να αξιωθώ να ζήσω για πολύ καιρό ακόμη. Κοίταξα την ημερομηνία λήξης του φαρμάκου. Λήγει το 2008. Ποιός ξέρει!»
Εκείνο που όμως έχει αποφασίσει στα σίγουρα, είναι να κάνει την τελευταία παράσταση της ζωής της μιά γιορτή.
«Κρατώ το φάρμακο δίπλα στο κρεβάτι μου. Δεν θα το πάρω μόνη μου, αν και θα μπορούσα, γιατί δεν είναι σίγουρα. Οταν λάβω την απόφαση, θα τηλεφωνήσω και θα έλθει ο γιατρός μου, που είπε ότι θα έλθει όποια ώρα του ζητήσω.
Ομως, εγώ θέλω να το κάνω πιό ωραία, πιό ρομαντικά, γιατί θέλω να δώσω το μήνυμα, πόσο όμορφο πράγμα είναι η ζωή. Κι είναι η ζωή όμορφη μέχρι το τέλος της και με τα καλά της και με τα κακά της.
Οταν ξέρω ότι είναι τα τελευταία μου, θα οργανώσω μιά μικρή γιορτούλα, θα καλέσω όλους όσους αγαπώ, να τους πω αντίο και να φύγω».
Την ρωτούμε αν υπάρχει κάτι το οποίο θα σης άλλαζε τη γνώμη
«Αν κάποιος έλθει και μου πει, αυτό είναι το φάρμακο, πάρ’ το και θα σωθείς, γιατί όχι; Πρέπει όμως να με πείσει ότι όντως αυτό είναι, κι όχι κάτι κομπογιαννίτικο. Αν με πείσετε ότι έχετε το φάρμακο για μένα, τι άλλο θέλω; Αλλα εκατό χρόνια είναι λίγο».
Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΕΓΚΟΝ
Το Ορεγκον είναι η μόνη πολιτεία της χώρας που νομιμοποίησε την ευθανασία (το δικαίωμα να πεθάνεις με αξιοπρέπεια, όπως αποκαλείται ο σχετικός νόμος. Από το 1998 μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 200 άτομα που έπασχαν από ανίατες ασθένειες έδωσαν τέλος στη ζωή τους, λαμβάνοντας θανατηφόρα δόση βαρβιτουρκικών.
Οι πρόνοιες της νομοθεσίας του Ορεγκον είναι πολύ αυστηρές.
•Ο ασθενής θα πρέπει να βρίσκεται στο τελικό στάδιο της αρρώστιες και δύο γιατροί να επιβεβαιώσουν ότι του απομένουν 6 μήνες ζωής.
•Θα πρέπει να έχει αποδεδειγμένα την διανοητική ικανότητα να ζητήσει δύο φορές προφορικώς και μία γραπτώς ότι επιθυμεί να κάνει ευθανασία και μεταξύ κάθε αιτήματος να υπάρχει διάστημα δύο εβδομάδων
•Να λάβει ο ίδιος της θανατηφόρα δόση που θα το χορηγηθεί νομίμως, με τη βοήθεια γιατρού.
Οπως μας είπε η κ. Νικολαϊδου, πρέπει κατ’ αρχή να σιγουρευτεί ο προσωπικός γιατρός αν είναι όντως αυτό που θέλει ο ασθενής. Στη συνέχεια, αφού ερωτηθεί η οικογένειά του, σε βάζουν να το δηλώσει επίσημα γραπτώς και προφορικώς, υποβάλλοντάς τους επανειλημμένα τις ίδιες ερωτήσεις για να πεισθούν ότι όντως έχει καταλάβει πλήρως.
Από κάθε συνέντευξη μεσολαβεί διάστημα 15 ημερών. Αν διαπιστώσουν ότι ο ασθενής βρίσκεται σε κακή ψυχική κατάσταση και δεν είσαι σε πνευματική διαύγεια δεν του δίδουν την άδεια.
Ταυτόχρονα προσπαθούν να ενημερώσουν τον ασθενή για άλλες εναλλακτικές επιλογές, όπως χημοθεραπείες, πειραματικές θεραπείες κλπ
Εκπρόσωποι του οργανισμού Compassion in Dying, που προσφέρει ηθική υποστήριξη σ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίες ήταν παρούσες στη συνέντευξη, δεν θέλησαν να μιλήσουν on the record. Για τους υποστηρικτές του «δικαιώματος του θανάτου με αξιοπρέπεια» ο Δρ. Κεβόρκιαν αποτελεί Νέμεσι. Για την υπόθεση Σκιάβο αναφέρουν ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ στο Ορεγκον, όπου για να αφεθεί να πεθάνει ο ασθενής πρέπει να το ζητήσει ο ίδιος.
Οσο για την πιθανότητα ο νόμος να ακυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο, πιστεύουν ότι δεν θα συμβεί. Μάλιστα αποκάλυψαν πως είναι πιθανόν σε δύο ακόμη πολιτείες, την Καλιφόρνια και το Βερμόντ, να ψηφιστεί ανάλογη νομοθεσία.
Δημοσίευση σχολίου