Τι είναι καλύτερο για τον καρκινοπαθή;
Με συγχωρείτε που χάθηκαν οι ψήφοι σας, κάντε ένα κόπο να ψηφίσετε πάλι.
Έπρεπε να βάλω άλλες δύο επιλογές για να βγουν καλύτερα συμπεράσματα. Επίσης, σε αυτή την ανάρτηση μπορείτε με σχόλια να στηρίξετε/τεκμηριώσετε τις απόψεις σας.
8 ΣΚΕΨΕΙΣ:
Καλώς ήρθες.
Σόρυ, αλλά το ποντιακό μου μυαλό δεν πολυκαταλαβαίνει τις διαφοροποιήσεις μεταξύ 1ης-2ης και 3ης-4ης επιλογής. Κάντο πιο λιανά...
Οντως είσαι λιγο χαζούλα :)
1η- 3η αφορα εμας τους καρκινοπαθείς
2η-4η αφορά αυτούς που μας στηρίζουν η τους ασχετους....
Ετσι πιστεύω, λες να λέω βλακείες??
geman επιβεβαίωσε με παρακαλώ.
Καλή ψήφο... Προσοχή στην νοθεία
Να το ρίξουμε στο Ποντιακό ταμπεραμέντο ή να το χρεώσουμε στην ειδικότητά της Χρυσουλίτσα;;; Μιας και τους τα έχουμε πολλά μαζεμένα! Σαήνι συνάδελφός σου Sundy, είδε τα αιματώματα που έχω στην κοιλιά από τις αντιθρομβωτικές ενέσεις σαν πιθανές νέες εστίες. Δεν πήγα να τον βρω γιατί θα άκουγε καναδυό κουβέντες παραπάνω...
Χρυσουλίτσα έχεις δίκιο: θέλω να φανεί τι απόψεις έχουν οι πάσχοντες από τη μια και οι φίλοι και συγγενείς από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν διαφορές.
Αμάν πια, δεν μπορεί κάποιος να είναι ειλικρινής. Και το ανέφερα μήπως και άλλοι δεν καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν.
Πριν δεν το καταλάβαινα, τώρα όμως το έπιασα με την πρώτη πριν ακόμα διαβάσω τα σχόλιά σας. Με μπέρδεψε η επεξήγηση στην παρένθεση, για να πω την αλήθεια άργισα πολύ να το πιάσω...
Οκ, ψηφίζω το 1.
μπάι
Φίλε σήμερα βάζεις δύσκολα.
Υπάρχουν δυο όψεις σε αυτό που λένε «αλήθεια στον άρρωστο» .
1. Να μας πουν την μισή αλήθεια, και τα υπόλοιπα να τα φανταζόμαστε η να τα ψάχνουμε συχνά σε λάθος μέρη.
2. η να μας πουν φόρα παρτίδα τι συμβαίνει, ποιες είναι οι προοπτικές, τι μπορούμε να κάνουμε, μπορεί με πιο ήπιο τρόπο και διαφορετικές λέξεις αλλά ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Εγώ προτιμώ το δεύτερο, προτιμώ αυτό που έκαναν σε μένα, γιατί έτσι μπόρεσα μετά το πρώτο σοκ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη (τα καθημερινά) να τακτοποίηση εκκρεμότητες που έπρεπε να γίνουν, όσο μπόρεσα να κάνω πράγματα που δεν θα τα έκανα εάν δεν μου είχαν πει την ΑΛΗΘΕΙΑ. Βέβαια οι αντοχές του καθένα μας είναι διαφορετικές, αυτό πιστεύω ότι βλέπουν οι θεράποντες και ανάλογα πράττουν. Δεν ξέρω αν είχα δίπλα μου ένα σύντροφο η τους γονείς μου, όταν έμαθα τα αποτελέσματα αν θα μου μιλούσαν έτσι οι γιατροί. Σίγουρα κανείς γιατρός δεν μπορεί να δώσει μια 100% πρόβλεψη για την πορεία μας, κανείς γιατρός δεν μπορεί να πει «δεν μπορώ να σας βοηθήσω άλλο», πάντα ο γιατρός έχει «κάτι» να προσφέρει.
Μόνον που η ειλικρίνεια του γιατρού δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο ανάλυση επιστημονικών πληροφοριών. Η ειλικρίνεια τού γιατρού πρέπει να συνδυάζεται με ανθρωπιά, σεβασμό, ενδιαφέρον για μας, και προπαντός με αξιοπρέπεια για την ανθρωπινή Ζωή.
Αυτά τα λίγα…
Όπως καταλάβατε ψηφίζω δαγκωτό την 1η επιλογή.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Πρέπει να πω πως με κάλυψε πολύ καλά η Σούλη με την ανάλυσή της. Θα ήθελα να πω μερικά πράγματα ακόμα.
Καταρχήν, πρέπει να επισημάνω πως αναφερόμαστε όλοι στις δύσκολες περιπτώσεις, όπου θα χρειαστεί πιθανή εγχείρηση, όπου η ποιότητα ζωής θα επηρρεαστεί, όπου οι πιθανότητες θνησιμότητας είναι μεγάλες κλπ. Όλοι έχουμε ακούσει περιπτώσεις που λένε ότι "του/της έχουν δώσει 3 ή 6 ή 10 μήνες ζωή. Εμείς νομίζω μιλάμε για ένα σκαλί πιο κάτω, για μια κλίμακα πιο κάτω.
Στις εύκολες περιπτώσεις δεν έχει να πει κάτι παραπάνω ο γιατρός από την αλήθεια. Όταν είναι εύκολη μια περίπτωση, μπορεί και ο γιατρός να ενημερώσει πιο εύκολα αλλά να στηρίξει και ψυχολογικά τον ασθενή.
Ψηφίζω κι εγώ ότι ο ασθενής θα πρέπει να ξέρει όλη την αλήθεια. Πολλούς λόγους που με καλύπτουν, ανέφερε η Σούλη και πιο πολύ έχει σημασία να προετοιμαστεί ο ασθενής και να βάλει προτεραιότητες σε εκείνη τη φάση αλλά και να βάλει την καθημερινότητά του σε μια σειρά, γνωρίζοντας την πραγματική του κατάσταση. Όλα αυτά, αφού έχει ξεπεράσει το αρχικό σοκ, όπως λέει η Σούλη. Επίσης, του δίνεται η ευκαιρία να συναποφασίσει με τους γιατρούς τη συνέχεια σε μια κρίσιμη φάση, παρά να οδηγείται σε καταστάσεις από τους γιατρούς εν αγνοία του.
Έχω μερικές ενστάσεις για την 1η φάση, την φάση όπου ανακαλύπτεται η ασθένεια. Εκεί χρειάζονται πιο προσεκτικοί χειρισμοί ίσως. Όταν νοσηλεύτηκα πέρσι, μου είπαν την πρώτη ώρα ότι είναι μάλλον πνευμονία, μετά ότι είναι όγκος αλλά μάλλον καλοήθης, μετά ότι είναι λεύκωμα. Λίγες μέρες μετά το εξιτήριο, πήγα στον πνευμονολόγο γιατί είχαν βγει όλες οι βιοψίες. Με πολύ κόμπιασμα και κόπο μου είπε πως η βιοψία έδειξε πως υπάρχουν και μερικά νεοπλασματικά κύτταρα.... τον διευκόλυνα λιγάκι δείχνοντάς του ότι κατάλαβα πως έχω καρκίνο.
Παραδέχομαι πως θα ήταν πολύ πιο δύσκολο αν έρχονταν κάποιος την 2η μέρα και μου έλεγε: "έχεις καρκίνο και η περίπτωσή σου είναι δύσκολη". Υποστηρίζω πως στην αρχή χρειάζεται λίγο παραμύθι, να πάρει το χρόνο του ο ασθενής και να συμβιβαστεί, να καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά.
Ίσως να χρειαστεί και σε άλλες φάσεις να προστατεύσει ο γιατρός τον ασθενή του αλλά γενικά και κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει ο γιατρός να δίνει την αλήθεια στον ασθενή. Το ζητούμενο είναι πως στις δύσκολες περιπτώσεις (όταν ο ασθενής πλησιάζει στο θάνατο) είναι ψυχοφθόρο και χρειάζεται ο γιατρός να είναι και ψυχολόγος για να ενημερώσει τον ασθενή του, ώστε να το καταλάβει και να το δεχτεί ομαλά. Για αυτό σε νοσοκομεία, ιδιωτικά και δημόσια, δεν υπάρχουν μεγάλα παράθυρα, γιατί μπορεί κάποιος να πηδήξει στο κενό...
Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου πάντα, υπάρχουν και ασθενείς που δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα, συγγενείς που θέλοντας να προστατεύσουν τον άνθρωπό τους τον πείθουν πως έχει κάτι άλλο. Ο καθένας έχει τις απόψεις και πεποιθήσεις του...
Και εγω δεν ειχα καταλαβει τις διαφορες ,αλλα τωρα Θα διαφωνησω μαζι σας.Θα ψηφισω την 3η επιλογη και θα το τεκμηριωσω λεγοντας σας οτι :
Απο την ημερα που εμαθα για τον καρκινο μου ειναι η πρωτη μου σκεψη καθε πρωι και η τελευταια το βραδυ.Δεν μπορω να ονειρευτω ,δεν μπορω να κανω σχεδια και τελος δεν μπορω να βρω χαρα σε ολα τα μικροπραγματα που ζουσα πριν.
Το να ζεις χωρις να ονειρευεσαι και να δημιουργεις ,για μενα ισοδυναμει με τον ιδιο το θανατο.
Μου λενε πως ειμαι γενναια και δυνατη. Μπουρδες.
Ποιος αντικριζει το θανατο με γενναιοτητα ,οπλισμενος,αρματωμενος και δεν του εχουν κοπει τα γονατα?
Οταν ακουω τετοιες παρολες μου τη σβουραει.Μου αρκει ενα χτυπημα στη πλατη ,να σταθει καποιος διπλα μου μονο.Και για τις εκκρεμοτητες μου χεστηκα.Θα τις αφησω πισω μου Δεν μιλω για διαθηκη (αλλωστε δεν εχω και πολλα να διαθεσω)Μιλω για μικροπραγματα που δημιουργησα,οργανωσα ,παλεψα .....
Δεν ημουν απλα αερας που φυσηξε σε αυτη τη ζωη.Τι να πρωτομαζεψω?Πως να απαλυνω την απουσια μου σε αυτους που με αγαπουν?
Αποδεχομαι την αρρωστια μου και τον θανατο μου.Μου ειναι πολυ δυσκολο ομως να ζω σαν μελλοθανατος
Για μενα ειναι πιο ευκολο να με πατησει ενα αυτοκινητο,να παθω ανακοπη στον υπνο μου, να χαθω ξαφνικα ενα πρωι τελος παντων,παρα αυτο το μαρτυριο.
Γιατι αληθεια σας λεω δεν ζω .
Και μη βιαστητε να μου πειτε για ευκολες και δυσκολες περιπτωσεις.Μικροι και ευκολοι καρκινοι ειχαν ασχημες πορειες ενω δυσκολοι ειχαν καλλιτερη πορεια.
θελω να πω ,πως οταν σου δειχνουν απεναντι σου το δικο σου τελος και σου λενε δες το ,ειναι ζορικο πραγμα βρε παιδια.
Ελπιζω να σας εδωσα να καταλαβετε τι γινετε στο μυαλο μου.
Σας φιλω.
Αγαπητή μαμά Hope,
αν και ψηφίζουμε διαφορετικά, συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα είπες. Όντως είναι δύσκολο να σου δείχνουν το τέλος σου και να μη σου κόβονται τα γόνατα!
Έστω ότι αποφεύγεις να ξέρεις πολλά για την πορεία σου. Αν η πορεία είναι θετική, τότε είναι όλα καλά. Αν όμως υπάρχει επιδείνωση της κατάστασης, δε θα το καταλάβεις είτε από την κλινική σου κατάσταση είτε από τα μισόλογα του γιατρού; Δεν έρχεται και τότε η ώρα που σε ζώνουν τα φίδια;;;
Μακάρι να υπήρχε το μαγικό κουτί στο οποίο να μπαίναμε και να μας έστελνε στον άλλο κόσμο, όταν πια το παίρναμε απόφαση, μακάρι. Δυστυχώς, ούτε η ευθανασία δεν επιτρέπεται στις περισσότερες χώρες...
Δημοσίευση σχολίου