Βενετσιάνικο Χρυσάφι, Αικατερίνη Τεμπέλη

“…Η μπόλια της είχε πέσει και τα χάλκινα μαλλιά της απλώνονταν στους ώμους της σαν ζωντανή φωτιά. Του έδωσε το χέρι της για να σηκωθεί κι ένα άρωμα από τριαντάφυλλα τον συνεπήρε. Μοσχοβολούσε ολόκληρη κι έδειχνε εντελώς ατάραχη. Τον ευχαρίστησε με μια σιγανή ευχάριστη φωνή κι όπως την κοίταξε, χάθηκε σε μια σμαραγδένια θάλασσα και δεν ήθελε πια, μήτε μπορούσε να σωθεί από κείνα τα μάτια…”
Σκέψου ότι δεν είσαι στο 2008 αλλά πολύ πιο παλιά στο 1550. Ότι φοράς φανταχτερά μακριά μεταξωτά φουστάνια με ζωηρά χρώματα και λαμπερά κοσμήματα με περίτεχνα δεσίματα αν είσαι κυρία και επίσης παράξενα πουκάμισα, μπέρτες, μπότες και παντελόνια αν είσαι κύριος. Ξέρεις καλά ότι η πιο ρομαντική περίοδος ήταν η αναγεννησιακή και μπορεί να μου έλεγες ότι θα ήθελες να ζήσεις και να ερωτευθείς στο τότε.

Έχεις σκεφτεί όμως, πόσο δύσκολη ήταν τότε η επικοινωνία των ανθρώπων; Δεν υπήρχαν τηλέφωνα, sms και msn. Δεν υπήρχε καν η ευκαιρία της καφετέριας, της παρέας ή έστω του σχολείου, για να γνωριστείς. Υπήρχαν βέβαια ταχυδρομικά περιστέρια, αγγελιοφόροι – υπηρέτριες και υποτακτικοί, ευωδιές αέρινες και αγγίγματα ανεπαίσθητα στον δρόμο και στην αγορά, περίτεχνοι πίνακες ζωγραφικής πολύ ερωτικοί, αρμονικές καντάδες στις ρούγες από αισθηματίες τροβαδούρους που μέσα από τους στίχους τους “κρυπτογραφικά” έστελναν μηνύματα στην αγαπημένη τους. Κι αν αυτά σου αρέσουν πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι τότε συνήθιζαν να “τάζουν” οι πάτερ-φαμίλιες τα κορίτσια τους από μικρά, ακόμα κι αν ήταν εύπορη η οικογένεια.

Τα δε ερωτευμένα ζευγάρια που ήταν εκτός “πλάνου” του δεσπότη του σπιτιού, τι να κάνουν τα έρμα, “κλεβόντουσαν”. Αλλά όμως σκέψου πόσο γνήσια ήταν τα συναισθήματα και πόσο “ηρωικές” οι ενέργειες των ανδρών-ιπποτών εκείνη την εποχή που μάγευαν και κατακτούσαν την τρυφερή ψυχή μιας γυναίκας. Όταν έπεφτε ένα μαντήλι από μια ”κυρία” (δήθεν τυχαία), ξέρεις πώς αντιδρούσε ένας γνήσιος “ιππότης”; Όταν κινδύνευε από κάτι απρόοπτο στο δρόμο της;

Και μάλιστα στον Χάνδακα του Ηρακλείου της Κρήτης στον 16ο αιώνα τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Έλεγες “σ’ αγαπώ” τότε όταν το αισθανόσουν ή το άφηνες να αιωρείται; Και πως αποτυπώνεται σε μια γυναίκα εκείνης της εποχής η θύμηση του “ήρωα” της καρδιάς της τόσο απλά αλλά και τόσο ανεκτίμητα; Που ούτε όλο το χρυσάφι της Βενετιάς δεν θα την έσβηνε."

Με αυτά πραγματεύεται και σε αυτές τις αναρωτήσεις δίνει απάντηση το μοναδικά ρομαντικό αλλά και ιστορικό μυθιστόρημα της Αικατερίνης Τεμπέλη “Βενετσιάνικο Χρυσάφι” (εκδόσεις “Μοντέρνοι Καιροί”) που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2007 και βρίσκεται ήδη στην δεύτερή του έκδοση. Συναισθηματικό, με λυρισμό μιας λησμονημένης εποχής, το βιβλίο κάνει αναφορά σε πολλά ιστορικά γεγονότα του 16ου αιώνα από την Κρήτη ως τη Βενετία, από τους λοιμούς που μάστιζαν το νησί, μέχρι τους άρχοντες της διοίκησής της, από τα νόμιμα επαγγέλματα της εποχής ως τους πειρατές των θαλασσών και τις υποχρεωτικές αγγαρείες στην “αλυσίδα” στις γαλέρες και στις ναυμαχίες της θάλασσας. Κι εκεί ανάμεσα στον φόβο και στο κρίμα, ο αγνός έρωτας του Αγγελή και της Ρήγισσας έμοιαζε να φέγγει σαν λάμψη από δίδυμα φεγγάρια μέχρι που τρίτο χέρι τους άλλαξε τις ρότες…

Η συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο αλλά έζησε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία. Εργάστηκε για πάνω από μια δεκεατία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη, 9,84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102, ΕΡΤ 3 κ.α.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες σαν δημοσιογράφος.
Σήμερα ζει στην Αθήνα κι ασχολείται μεταξύ άλλων με την Ιστορία, το Θέατρο και τις Νέες Τεχνολογίες. Γράφει τις νύχτες και ταξιδεύει συχνά στις ζωές των άλλων.

Εγώ έχω να πω για την Κατερίνα ένα μόνο πράγμα, προσωπικό δεδομένο βέβαια αλλά θα το πω: είναι Ζυγός!