Γιορτή σαμπάνιας!

Πειράζει να μην καθίσω οκλαδόν Λουκία αλλά αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα ή σε ένα καναπέ; Και να τα πούμε λίγο; Πολύ χάρηκα που γιορτάσαμε σήμερα μαζί, οι περισσότεροι γιόρταζαν βέβαια, Βάσανο, Next top model, Μύρτιλο κι εγώ τελευταίος. Πολύ μου άρεσε η παρέα που φτιάξαμε, άνοιξε λίγο με Λουκία (δε σε βαφτίζω, το όνομά σου είναι ποίημα ;-) !) και Σμάλτο. Το Μυρτιλάκι άπαιχτο όπως πάντα, να δίνει ρέστα και να μοιράζει ατάκες! Ζυγοί παιδί μου, αστέρια! Το Σμάλτο πρόσχαρο, δυναμικό και ανοιχτός άνθρωπος, ότι πρέπει για την παρέα μας. Χρήζεσαι αυτόματα ο επίσημος οδοντίατρος που υποστηρίζει τούτο το ρημαδομπλόγκ, θα σε ανακοινώσω αλλού επίσημα!

Μέχρι και τον καρκίνο είχα θέμα με τα συναισθήματα, δεν ήθελα πολύ συναίσθημα στη ζωή μου, να κυκλοφορεί, να εκδηλώνεται, με ενοχλούσε. Μάλλον γιατί είμαι άνθρωπος που οι πράξεις του ελέγχονται από το αριστερό μέρος του εγκεφάλου. Έτσι, με ενοχλούσε να βρίσκομαι σε καταστάσεις φορτισμένες συγκινησιακά, ένιωθα άβολα και αμήχανα. Μετά τον καρκίνο όμως, άλλαξε κι αυτό όπως πολλά άλλα. Δεν με φοβίζει πια το συναίσθημα, ούτε με ενοχλεί, ούτε μου φέρνει αμηχανία. Σε συνδυασμό με το χιούμορ, μπορώ να περνάω εύκολα συναισθήματα σε άλλους. Αν και όταν υπάρχει επαφή και μετά από κάποιο διάστημα, είναι αρκετό ένα βλέμμα, μια χειραψία, ένα φιλί για να δείξει κανείς τα συναισθήματά του. Εγώ βέβαια δεν σας κοιτώ ποτέ έχοντας πλήρως απελευθερωμένα τα συναισθήματά μου γιατί θα... λιώσετε και πως θα σας μαζεύω μετά! Ανοίγω λίγο λίγο τη στρόφιγγα...

Σκεφτόμουν για αυτή τη γιορτή πως έπρεπε να γίνει μόνο μεταξύ καρκινοπαθών, όπως και έγινε δηλαδή. Σκαλίζοντας λίγο περισσότερο βρήκα, βρήκα διάφορα. Βρήκα πως μεταξύ μας νιώθω άνετα, έχουμε περάσει όλοι το ίδιο λούκι περίπου και καταλαβαινόμαστε. Δεν κλαίμε την μοίρα μας αλλά θα διακωμωδήσουμε καταστάσεις και θα κάνουμε το χιούμορ μας με τα τραβήγματά μας. Δεν θα παρεξηγηθεί κανείς μας καθώς μιλάμε την ίδια γλώσσα. Λίγο χαβαλές, λίγο φιλοσοφικές αναζητήσεις, λίγο ψυχολογία, φάρμακα, τι χρώμα πεταλούδα θα είναι του χρόνου στη μόδα, ποιοι οροί είναι οι καλύτεροι και τέτοια! Το σημαντικότερο είναι πως σε μια παρέα καρκινοπαθών θα καταλάβω και θα κατανοήσω τα πάντα: κάθε λέξη, κάθε ενέργεια, αν κάποιος θελήσει να φύγει μόλις ήρθε, αν κάποιος τρώει πολύ ή καθόλου, τα πάντα! Και δεν είναι ότι οι μη καρκινοπαθείς δεν θέλουν να μας καταλάβουν αλλά δεν μπορούν γιατί δεν έχουν τα βιώματα. Δεν μπορεί να βάλει με το νου του ο κάθε φίλος τις ιδιαίτερες δικές μας ανάγκες ή παραξενιές! Το ότι εγώ ή το Μύρτιλο πρέπει να πάμε λίγο πιο πέρα και να κάνουμε την ένεσή μας κάποια στιγμή, είναι κάτι φυσιολογικό για εμάς, καθημερινότητα, κατανοητό για ένα καρκινοπαθή αλλά ίσως κάπως παράξενο για κάποιον που είναι μακριά από αυτά.

Και αυτός είναι ένας λόγος που προσωπικά έχω αλλάξει γκαρνταρόμπα φίλων. Δεν είναι κάτι σταθερό αλλά αλλάζει συνεχώς. Και δεν υπάρχουν κανόνες, κάποιος ίσως να μην ρωτήσει ποτέ αλλά έχει τον τρόπο να κάνει καλή παρέα, έχοντας μάτια που σε βλέπουν χωρίς να φορούν τα γυαλιά του νοσοκομείου... Άλλοι ίσως δεν τα καταφέρουν τόσο καλά και είναι κουραστικό για μας να προσπαθούμε να φτιάξουμε κλίμα, εγώ πάντως δεν θέλω να το κάνω πια. Άλλοι ίσως δείχνουν ενδιαφέρον αλλά μαζί περνούν και μια αγωνία, ένας φόβος στη ματιά είναι αρκετός για να χτυπήσει καμπανάκι! Σίγουρα αλλάζει η γκαρνταρόμπα, σε μένα γίνεται εμφανές! Συνεχίζω να φοράω όμως φίλους που βλέπουν με τρέλα τη ζωή, που γελάμε, που δεν φοβούνται, που είναι ικανοί να πάμε στη Μανωλάδα για να βρούμε φρέσκιες φράουλες για να συνοδεύσουμε τη σαμπάνια μας! Βασικά, κάπως έτσι ήταν οι αγαπημένοι μου φίλοι πάντα, ικανοί να κάνουν ένα μεγάλο κόπο για κάτι ασήμαντο, απλά για να μείνει στην ιστορία...

Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι αυτοί, ένας χωρίς την εμπειρία του καρκίνου και ένας άλλος με το άγγιγμά του! Όσοι ζουν στον δεύτερο, μπορούν να θυμηθούν τον πρώτο, έζησαν εκεί για πολλά χρόνια και ξέρουν πως είναι. Ο πρώτος, χρονικά,  κόσμος όμως δεν έχει καμία σχέση με τον άλλο, δεν μοιάζει στο παραμικρό. Έχουν μεν εκτιμηθεί διαφορετικά πολλά πράγματα, έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες της ζωής αλλά είναι τελείως διαφορετικά τα άγχη και οι αγωνίες. Εσύ καρκινοπαθή το ξέρεις, για να το καταλάβεις κι εσύ που είσαι υγιής, ρώτα ένα φίλο σου καρκινοπαθή (θα έχεις για να διαβάζεις τούτο): ποιο είναι το άγχος σου, η απλή καθημερινή αγωνία σου, τι θα ήθελες τώρα, τι σου λείπει. Αν έχεις κάποιον τόσο φίλο και βρεις τη δύναμη να ρωτήσεις και να ακούσεις τις απαντήσεις, θα κοιτάξεις λίγο από το παράθυρο τον κόσμο του καρκινοπαθή, ανάμεσα από τις γρίλιες!

Όλους τους καρκινοπαθείς που έχω γνωρίσει μέσω internet τους νιώθω οικογένεια, αδερφούς και νιώθετε και σεις την οικειότητα που έχουμε μεταξύ μας! Και αν και Ζυγός, δηλώνω εκ πεποίθησης υποκειμενικός σε αυτό το θέμα και γέρνω τη ζυγαριά προς το μέρος του καρκινοπαθή! Όλα για πάρτη σας!