A job is waiting for me

Όταν έκανα τις hardcore χημειοθεραπείες κι έπεφτα για ύπνο το βράδυ, έκανα όνειρα για το που θα ήθελα να δούλευα "μετά". Το μετά το γράφω έτσι γιατί δεν είχα πιστέψει ποτέ ότι δε θα γίνω τελείως καλά, ακόμα και ο καρκίνος μου φαίνονταν απλά ένα εμπόδιο, δεν έχω συνηθίσει να τρώω πόρτα, να μην καταφέρνω κάτι, δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα, κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να βγει κάποιος. Αρκεί να είναι διατεθειμένος κανείς να κάνει αβλεπεί whatever it takes! Να κάνεις ότι χρειαστεί, αν πονάει το χέρι, κόψτο και προχώρα, μη σκεφτείς γιατί έτυχε σε σένα ή γιατί είναι στον αγκώνα και όχι στο δαχτυλάκι, κόψτο και ΤΕΛΟΣ, η άλλη μέρα θα είναι μια νέα μέρα.
Σκεφτόμουν λοιπόν, στον ιδανικό μου κόσμο, πως θα ήθελα να δουλεύω για κάποιον που θα με εμπνέει πολύ, να πιστέψω πολύ σε κάποιον και αφού τον έχω τσεκάρει από μακριά και τον έχω εγκρίνει, να πάω μια μέρα και να του πω: "γεια σας, είχα καρκίνο, τώρα είμαι καλά και θέλω να δουλέψω για εσάς γιατί με εμπνέετε". Χωρίς να σκέφτομαι μισθούς, παροχές κλπ, απλά να γίνει κάτι με ένα ιδεατό τρόπο, τι διάολο γαμώ το στανιό μου, δεν υπάρχει τίποτα ιδανικό σε αυτό τον κόσμο, τίποτα ονειρικό, τέλειο, όπως θα έπρεπε να είναι;;; Όλοι με αυτές τις ιδέες μεγαλώνουμε και μετά μας έρχονται τα σκαμπίλια... Για μένα είχε έρθει η ώρα να ζήσω το ιδανικό, βίωνα και τον ιδανικό αγώνα τότε.

Σκεφτόμουν τη νύχτα, μιας και με συνεπαίρνει ο κόσμος της νύχτας, έχει τη δικιά του μαγεία. Να βρεις, έλεγα, ένα εστιατόριο που θα είναι τα φαγητά του.... ΤΕΛΕΙΑ, η εξυπηρέτηση ταχύτατη, το προσωπικό με το χαμόγελο στο στόμα, να είναι όλα τέλεια. Και θα πας μια μέρα να τους πεις ότι πρέπει να δουλέψεις κι εσύ εκεί, θες να ζήσεις αυτή την τέλεια κατάσταση και να προσπαθήσεις να βάλεις ένα λιθαράκι τελειότητας σε αυτό το οικοδόμημα. Ή ας είναι bar, club, οτιδήποτε. Μια θέση στην πόρτα, στην γκαρνταρόμπα, στο ταμείο, όλο και κάπου θα υπάρχει! Σπάνια σκεφτόμουν τις μεγάλες εταιρείες γιατί η τελειότητα σπανίζει και υπάρχει και η κλεισούρα, πάντα ήμουν άνθρωπος της παραγωγής και του έξω (άσχετα αν κατέληξα να κάθομαι σε μια καρέκλα...). Δουλειές έχω κάνει ένα σωρό, όπως όλοι. Αγρότης, delivery, ταμίας σε fast-food, σερβιτόρος, αφισοκολλητής, μετά άρχισα τα πιο κυριλέ, μου βγήκε το δασκαλίκι, μαθήματα, γραφεία, παραγωγή, υπολογιστές, σφραγίδες με το όνομά μου, κάρτες, εταιρικά αυτοκίνητα ... μαλακίες...

Τελικά δεν το έκανα ποτέ, υπό την πίεση της ασφάλισης, της αβεβαιότητας και της γνωστής τετριμένης πραγματικότητας, αυτής της μιζέριας δηλαδή που μας τρώει τη ζωή. Εμείς οι καρκινοπαθείς έχουμε και άλλα ζόρια, μπαίνουμε σε άλλα τρυπάκια, ξαφνικά μπορεί να χάσουμε την ανεξαρτησία μας, νιώθουμε να εξαρτώμαστε από άλλους οικονομικά, από εκεί που ο καθένας στηρίζει μόνος του τον εαυτό του, μπορεί να βρεθεί ξάφνου καθηλωμένος χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα ή πολύ λίγα. Ή από την άλλη, να μη θέλει να κάνει τίποτα, δεν είναι κι εύκολο να γυρίσει κανείς στον ίδιο εργασιακό χώρο, να ξεπεράσει όλα τα βλέμματα, τις ερωτήσεις, ειλικρινείς, αγαθές και μη, με μαλλιά, χωρίς μαλλιά και χίλια δυο σκατά. Γενικά ο καρκινοπαθής θα πρέπει να τα γράψει όλα στα αρχίδια του για να καθαρίσει με όλα αυτά, αν δεν το κάνει και δώσει σημασία, κάπου θα σκαλώσει και θα ζεσταθεί η μηχανή. Η αλήθεια είναι πάραυτα πως δεν είναι εύκολες καταστάσεις... και δεν θέλουν ευαισθησίες, χοντροπετσιά θέλουν και τσαμπουκά.

Σήμερα λοιπόν, είχα την πρώτη καλή ιδέα για τον ιδεατό μου κόσμο, την πραγμάτωση επιτέλους ονειρικών καταστάσεων όντας απελευθερωμένος από τα δεσμά του εργοστασίου. Πήραν τα μυαλά μου αέρα βρε παιδί μου, ανάσανα, πως το λένε; Στη γειτονιά μου υπάρχει ένα φαρμακείο που το έχει μια γάτα (υπάρχει και άλλο ένα που το έχει ένας μπούφος...), πάντα όταν ζητάω κάτι μου λέει: "θα το έχω το απόγευμα, αύριο, σε 2 μέρες", δεν λέει ποτέ: "δεν το έχω"! Ο άλλος ο μπούφος, τον έπαιρνα από το νοσοκομείο για να μου βρει Sisplatin για την επόμενη ΧΜΘ και μου έλεγε: να δω, να πάρω τηλέφωνο στο ταμείο σου αν καλύπτεται, μου σου του δηλαδή οπότε και τον έκοψα. Οπότε τα κέρδη από το tarceva τα παίρνει το γατόνι. Πήγα σήμερα να πάρω το γράσο του δερματολόγου και την αντηλιακή, τα είχε βρει όντως. Σε ένα άλλο φαρμακείο πριν λίγο μου είχαν πει: δεν το έχω!!!

Της έπιασα την κουβέντα, το και το, της έδωσα να καταλάβει τι ψάχνω, μπήκε στο νόημα, μου είπε πως είμαι over qualified και μήπως δεν κάνει, προχωρήσαμε και λίγο παραπέρα. Χάρηκα μόνο και μόνο που έριξα την πρώτη ντουφεκιά από την πρώτη μέρα ελευθερίας ακόμα και αν δε βγει κάτι. Γιατί έτσι πρέπει, δεν πρέπει να χάνεται χρόνος, στη βράση κολλάει το σίδερο. Ακόμα και αν δεν προκύψει κάτι από το κανάλι επικοινωνίας που άνοιξα με το φαρμακογατόνι, θα πάω να της σενιάρω το ADSL που μου είπε ότι έχει κάτι προβλήματα, έτσι δώρο, γιατί πιστεύω ακόμα σε αυτόν τον ιδεατό κόσμο και τις ονειρικές καταστάσεις, όπου θες να κάνεις κάτι και να βοηθήσεις, δωρεάν, μόνο και μόνο γιατί ξύπνησες καλά το πρωί και έχεις κέφια! Και ας μην έχεις δουλειά και αν είναι όλα κόντρα. Βάλε ένα μεγάλο + απέναντι σε όλα τα - και ίσως η σούμα βγει θετική στο τέλος.

Αυτή θα είναι η αρχή μου αγαπητοί μου αναγνώστες από δω και πέρα, ιδεατές πράξεις για να πλησιάσω ονειρικές καταστάσεις! 

Ψάχνω δουλειά, στο είπα; Δουλεύω και τσάμπα αν με εμπνέεις!!!