Γύρευε την τύχη σου...

Είχε καλό ήλιο σήμερα αν και έκανε πολύ κρύο, ψοφόκρυο. Όπως γύρναγα από τη δουλειά, την καταβρήκα στο αυτοκίνητο ακούγοντας Moby, βολτίτσα στο δρόμο και ήθελα κάπου να πάω. Σκέφτηκα κανένα Ωρωπό για ψαράκι αλλά μου έπεσε μακριά, πέρασαν διάφορες ιδέες από το μυαλό μου καθώς έφτανα στην Αθήνα αλλά μία μου έκανε κλικ: Πάρνηθα, καζίνο, να ψάξω την τύχη μου!

Θυμήθηκα, το Μάη του 2008, τους πνευμονολόγους να προσπαθούν να μου πουν τα νέα: "η βιοψία είναι καλή αλλά, ξέρεις, βρέθηκαν και κάποια νεοπλασματικά κύτταρα....", τους μίλαγα στον ενικό γιατί ήταν νέοι: "βρε συ, τι νεοπλασματικά είναι αυτά που μου λες; καρκίνο έχω;"
Έτσι έμαθα ότι κληρώθηκα. Μετά φύγαμε για Κόρινθο και το θεώρησα σωστό να γυρέψω την τύχη μου στο καζίνο Λουτρακίου, ήθελα να νιώσω την ειρωνεία της... τύχης! Τελικά έτσι έγινε, κέρδισα κάτι λίγα...

Σήμερα ανεβαίνοντας στην Πάρνηθα, είδα ένα SUV να ξεφορτώνει mountain bikes σε ένα ξέφωτο, σκέφτηκα, υπάρχει ακόμα αυτή η υγιεινή ζωή; ποδήλατο στο βουνό; και όλο το πακέτο που ακολουθεί αυτή την πράξη εννοείται, γιατί θα πρέπει να είσαι πολύ "καλά" για να μπορείς να πάρεις το ποδήλατό σου και να κάνεις τη βόλτα στο στο βουνό. Το ξέχασα και συνέχισα για το τελεφερίκ.

Είχα να πάω από την εποχή που το προσωπικό φορούσε κόκκινες στολές, τώρα τους είδα με χρυσές. Φτάνοντας στην είσοδο έδωσα την κάρτα μου, με κοίταξε ο υπάλληλος και περίμενα ότι θα γελάσω με τη συνέχεια: την κάρτα την είχα βγάλει αρκετά χρόνια πριν, με φούντα μαλλί, τώρα με έβλεπε ο υπάλληλος και είχε μπροστά του κάποιον... άλλο. 

-Ονοματεπώνυμο;

 (Του είπα)

-Έχετε ταυτότητα;

-Έχω, ορίστε.

-Εντάξει κύριε, θα πρέπει να βγάλουμε καινούρια φωτογραφία όμως.

-Σύμφωνοι, σε ποια κάμερα να κοιτάξω;;;

Μέσα στο καζίνο να γίνεται "τούφα το ντουμάνι" που λέει και η οδηγάρα, τα καζίνο έχουν αποκλειστεί από τον αντικαπνιστικό νόμο και υπάρχουν μερικά τραπέζια μόνο για μη καπνιστές... πλάκα κάνεις... Κάθησα να παίξω λίγο πόκερ, μιας και έχει πιθανότητες κέρδους 40%, το συγκεκριμένο Stud poker. Το Black Jack είναι πιο τζογαδόρικο και ανεβάζει  περισσότερο την ανδρεναλίνη αλλά έχει μόνο 18% πιθανότητες κέρδους. Η ρουλέτα είναι ακόμα πιο χαμηλά. 

Κάθομαι λοιπόν σε ένα τραπέζι και μου κάνουν ένα ξύρισμα περιποιημένο... άλλο πράγμα! Δε θυμάμαι αν είχα ένα ζεύγος σε μια μοιρασιά! Όλο πάσο πήγαινα ώσπου μου έμειναν δύο μάρκες. Τράβηξα το δρόμο μου για τη διπλανή ρουλέτα, πόνταρα στα τυχερά μου 17 και 21 αλλά κι εκεί έπεσα στον πάτο του κουβά...

Στην προ-καρκίνου εποχή είχα επιβάλλει όρους κι έφευγα ελάχιστα χαμένος, αν έχανα το ποσό που διάλεγα να παίξω ανάλογα με τα κέφια της ημέρας, έπαιρνα το τελεφερίκ και κατέβαινα κάτω! Είχε τύχει να φύγω και σε μισή ώρα, δεν είμαι παθιασμένος με το παιχνίδι και μπορούσα να φύγω χωρίς να κάνω δεύτερη προσπάθεια να "ρεφάρω". Σήμερα όμως ήμουν σίγουρος πως θα κέρδιζα, με τόση γκαντεμιά γενικότερα, κάπου πρέπει να μου βγει η τύχη, έτσι σκεφτόμουν.

Διάλεξα ένα άλλο τραπέζι και ξεκίνησα πάλι το ίδιο παιχνίδι. Παρένθεση ότι στα καζίνο κυκλοφορούν οι πλέον απίθανοι τύποι και δεν είναι μέρος όπου μπορεί να περάσει κάποιος ήρεμα. Κι ενώ έπαιρνα το δεύτερο κόντρα ξύρισμα, στις τελευταίες μάρκες κατάφερα και κέρδισα την dealer, επιτέλους. Μου ήρθαν άλλα δύο ζευγάρια στη συνέχεια και πήρα τα πάνω μου, αναθάρρησα, γίνεται το come back σκέφτηκα και θα χεστούμε στη μάρκα!!! Μέσα σε λίγα λεπτά έμεινα πάλι με τις τελευταίες μάρκες και τη dealer να με χτυπάει αλύπητα: να έχω ζεύγος δεκάρια και ντάμα και να έχει ζεύγος δεκάρια με ρήγα και να με κερδίζει;;; Όλο το τραπέζι πήρε το μέρος μου, μεγάλη αδικία: "ο άνθρωπος δεν μπορεί να κερδίσει ούτε με δεκάρια, τι πράγματα είναι αυτά;;;". Γέλασα κι έφυγα κούτσα κούτσα...

Που πας ρε καψερέ καρκινοπαθή; Γύρευε την τύχη σου, καταπώς λένε...