Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Εγχειρίδιο Δύναμης & Κουράγιου

Αναφέρθηκε η Κατερίνα (η Κριγιός) σε δύναμη και με προβλημάτισε. Πέρα από τα ζητήματα χαρακτήρα, αυτή η αρρώστια είναι δύσκολη και μας καταβάλει όλους, όλοι πέφτουμε, χτυπάμε, πονάμε, σηκωνόμαστε ή μένουμε χάμω για καιρό!
Θα ήθελα να φτιάξουμε ένα Εγχειρίδιο Δύναμης & Κουράγιου, να
διαβάζουν οι ασθενείς (όσοι θέλουν...) και να γράψουν οι ασθενείς. Να απευθύνετε πάλι σε εμάς τους ασθενείς αλλά και σε ανθρώπους που νοιάζονται και συμπαραστέκονται καρκινοπαθείς, να δώσουμε μερικά στοιχεία ώστε να μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο μας πιο εύκολα και να πάρουν ιδέες για το πως μπορούν να βοηθήσουν. Πιστεύω πως είναι μέγα θέμα αυτό για τους caregivers, πως να προσεγγίσουν τον άνθρωπό τους, τι να πουν, τι να κάνουν, τι να μην πουν και τι να αποφύγουν! Σας καταλαβαίνω και σας, είναι δύσκολη η θέση σας. Να πω τη μαύρη μου αλήθεια, προτιμώ που είμαι ασθενής παρά να ήταν κάποιος από τους αγαπημένους μου, στην οικογένειά μου, εγώ θα βρω τρόπο να το αντιμετωπίσω αλλά δεν θα μπορούσα να αντέξω τον πόνο σε κάποιον δικό μου...

Μπορούν να βοηθήσουν όλοι, μπορούν να βοηθηθούν όσοι μπορούν να διαβάσουν σκληρό κείμενο. Κάποια πράγματα μπορώ να τα γράψω και να τα διαβάσετε εσείς με επιλογή, αν κάποιος δε θέλει μπορεί να κλείσει το παράθυρο και να μην το διαβάσει ποτέ. Δε θα τα έλεγα ποτέ όμως στη μάνα και προσπαθώ να ξεχνώ πως τα διαβάζει η αδερφή....
Μπορεί να βοηθήσουν και μη ασθενείς, ο Αστερίας για παράδειγμα, που προσφέρει εθελοντικό έργο σε παιδιά με νεοπλασίες. Θέλει δύναμη, αντοχές και ψυχή. Όχι μόνο για να το κάνει κάποιος, για να πάει, αλλά για να νικήσει τις δυνάμεις που θα τον κρατήσουν στον καναπέ του όταν θα κάνει τις σκέψεις αυτές! Αν θέλει λοιπόν ο Αστερίας ή όποιος καταφέρνει και κάνει κάτι παρόμοιο, ας μας πει που αντλεί τη δύναμη για να το κάνει!

Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, τις προάλλες που είχα πάει στο δερματολόγο και περίμενα στην αίθουσα αναμονής, δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι, γύρω στα 28 τους έκανα. Κάποια στιγμή πήρε "ο άντρας" τηλέφωνο και ακολούθησε ο εξής διάλογος: "Έλα μαμά, στο δερματολόγο είμαστε αλλά έχει πολύ κόσμο, είναι άλλοι τρεις πριν από μένα, δε θα μείνω, δεν μπορώ να περιμένω, έλα τώρα ρε μαμά... βαριέμαι να περιμένω, δεν αντέχω σου λέω... θα φύγω.... θες τη Μαρία; Μισό λεπτό..." Παίρνει το τηλέφωνο η Μαρία: "Ναι ..... .... .... μην ανησυχείτε, δε θα φύγουμε ... ... όχι όχι, θα περιμένουμε τη σειρά μας ... ... εντάξει, θα σας πάρουμε μετά να σας πούμε τι έγινε..." Αναρωτιέμαι, σε συνδυασμό με αυτά που είπε ο ποιητής με το σταυρό, πως ο καθένας λαμβάνει βάρη όσα αντέχει, ότι στο παληκάρι αυτό οφείλεται μια ευκολοπερπάτητη ζωή, εκτός και αν είναι να ανέβουν την ανηφόρα η μάνα ή η σύζυγος!

Πάμε στο Εγχειρίδιο λοιπόν, καρκίνος, όπως βλέπω είναι πολύ μεγάλο το θέμα και χρειάζεται πολλά κεφάλαια το Εγχειρίδιο Δύναμης (Ενημέρωσης άρα Δύναμης). Θα γίνουν λοιπόν αρκετά άρθρα, όσα χρειαστούν, για να καλυφθούν όλα τα ζητήματα όπως προκύπτουν χρονικά. Για πάμε:

* Γνώση, το μαθαίνει ο ασθενής, λόγω συμπτώματος ή τυχαίων εξετάσεων, το απόλυτο ΣΟΚ.

Νομίζω πως ο καθένας που το πρωτομαθαίνει, επιδεικνύει ένα μηχανισμό προστασίας μέσω της άρνησης, άρνηση να το δεχτεί, να το καταλάβει, να το πιστέψει, να καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Εκεί είναι όλα θολά, μόνο αν κάποιος έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις από κοντά μπορεί να υποψιαστεί τι έχει συμβεί, τι πρόκειται να συμβεί, τι μας περιμένει! Το χάος, το σκοτάδι, μια κατάσταση που τώρα μου φαίνεται εντελώς θολή απλά γιατί τότε δεν ήξερα ακριβώς και δεν καταλάβαινα! Έπαιρνα στα χέρια μου εξετάσεις αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, ιστολογικές, σπιθηρογραφήματα, pet scan, ιδέα δεν είχα τι είναι όλα αυτά όπως και οι περισσότεροι υποθέτω. Εκεί πιάνει δουλειά το internet, ο γκούγκλης έχει γίνει το πιο δυνατό εργαλείο μας!

Δε θέλω να ξεφύγω όμως από το στάδιο της πρώτης γνώσης: είτε είσαι καρκινοπαθής είτε συμπαραστέκεσαι, να ξέρεις πως δεν πειράζει αν δεν τα καταλαβαίνεις όλα από την αρχή, δε χάθηκε ο κόσμος! Το ζητούμενο είναι πως θα αντιδράσει κανείς στο πρώτο σοκ, στα πρώτα χτυπήματα. Θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες σύντομες συμβουλές:

1. Ίσως είναι καλύτερα τις πρώτες ώρες/μέρες να μην γνωρίζει ο ασθενής και σίγουρα θα πρέπει να το μάθει από τους γιατρούς. Ας μείνει και λίγο στην άγνοια ο νέος, το απότομο δεν είναι ότι καλύτερο.

2. Όπως και να έχουν τα πράγματα, όσο δύσκολα ή εύκολα είναι, προσωπικά το θεωρώ δεδομένο πως βοηθάει να παρουσιαστούν όλα πιο εύκολα, πιο μαλακά, πιο αστεία, πιο σύντομα. Χρυσώστε το χάπι, δεν είναι κακό, βοηθάει τον ασθενή τον πρώτο καιρό.

3. Θα πρέπει να βρεθεί κάποιος ψύχραιμος να συντονίσει όλες τις ενέργειες: εξετάσεις, ποιες, που, πότε, γιατροί, σε ποιο νοσοκομείο, σε ποιον ογκολόγο και άλλα πολλά που θα πούμε παρακάτω. Συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο, πάμε για pet και κάνουμε πλάκα ότι φωσφορίζεις στο σκοτάδι ή ότι είσαι αστείος με αυτή τη ρόμπα που σου έδωσαν να βάλεις (λέω τώρα εγώ, κάποιος καλός κλόουν χρειάζεται...)

4. Βοηθήστε τον ασθενή ή αν είσαι ασθενής ο ίδιος, κάνε τις πρώτες μέρες πράγματα που σου αρέσουν! Μην σταματήσεις τις δραστηριότητές σου, κάνε ότι θα σε βοηθήσει να ξεχαστείς.

5. Αν και τα θεία δεν κυκλοφορούν πολύ σε τούτο το blog, θα παραδεχθώ πως εμένα με βοήθησε αρκετά τις πρώτες μέρες μια εξομολόγηση και η επαφή με ένα μοναχό. Δεν είχα εξομολογηθεί ποτέ και το έκανα μετά από πρόταση συγγενούς. Είχα ετοιμαστεί να πω όλες τις αμαρτίες μου αλλά ο γέροντας δεν με ρώτησε τίποτα, ήταν άλλο πράγμα, θεός ο ίδιος! Μου μίλαγε και κάποια στιγμή μόνο με ρώτησε αν τρέφω μίσος για κάποιον και με προέτρεψε να το παραβλέψω. Όντως, είχα υποσχεθεί να τιμωρήσω κάποιον, κάποια στιγμή της ζωής μου κι εκείνη τη στιγμή τον συγχώρεσα, το ξέχασα. Όσο και αν δεν έχω σχέση με τους γνωστούς θεούς, εκείνη την ώρα με βοήθησε και σκεφτείτε το σαν πιθανή χείρα βοηθείας, από εσάς εξαρτάται!

6. ... τα δικά σας σχόλια

Το πρώτο μέρος του Εγχειριδίου Δύναμης πραγματώνεται μόνο με την ανακάλυψη της νόσου και τις λίγες ημέρες μετά. Το δεύτερο μέρος, μου φαίνεται λογικό να καταπιάνεται με το θέμα των εξετάσεων, αποφάσεων για χειρουργεία, επιλογή τόπου θεραπειών και όλα τα σχετικά.

Βασίζομαι και στα δικά σας σχόλια ώστε να εμπλουτιστεί αυτό το Εγχειρίδιο! 

15 ΣΚΕΨΕΙΣ:

Ανθούλα 25/2/10, 5:00 μ.μ.  

Εκείνο που θυμάμαι έντονα, ήταν ΠΑΝΙΚΟΣ και μία προσπάθεια να μην το μάθουν οι δικοί μου.Στην αρχή το έκρυψα από τους γονείς μου , από τα παιδιά μου.Η κόρη μου ακόμα και τώρα,μου κάνει παράπονα που δεν την εμπιστεύθηκα τότε.Τώρα έχει την αίσθηση ότι πάντα κάτι της κρύβω σχετικά με το καρκινάκι μου. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο να πράξω.Πάντα αναρωτιέμαι....Το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα να είχα ένα εγχειρίδιο αντιμετώπισης ΠΑΝΙΚΟΥ, για να αντιμετωπίσω μια άγνωστη, τόσο τρομακτική κατάσταση.Το εγχειρίδο Δύναμης και Κουράγιου είναι ό,τι καλύτερο (νομίζω)σκέφθηκες μέχρι τώρα !Ποιός ξέρει ....Ίσως κάποια στιγμή θα το ξαναχρειαστώ.....

me 25/2/10, 6:57 μ.μ.  

Λοιπον μια σχετικη συζητηση ειχαμε στο νοσοκομειο σημερα.Αν αυτος που εχει μια μακροχρονια ασθενεια αντιλαμβανεται την αξια της ζωης κ τις μικρες στιγμες ευτυχιας καλυτερα απ οτι ο απολυτα υγιης.Εγω πιστευω πως ο ασθενης την αντιλαμβανεται καλυτερα.Γιατι ως επι το πλειστον,μια χρονια νοσος που αναποφευκτα φερνει πολυ ψυχικο πονο (χωρια ολων των αλλων) ειναι το 'εργαλειο' που σπαει το κελυφος μεσα στο οποιο βρισκεται η ψυχη μας.Καπως ετσι το χει πει ο Χαλιλ Γκιλμπραν.Οπερ,η καθε στιγμη κ η καθε μερα εχει αξια.Γιατι ο πονος σε κανει ν αντιληφθεις ποσο πεπερασμενος εισαι σ αυτη τη ζωη (το χει πει κ ο sting αλλα που να του δωσουν σημασια)
Προσωπικα,εγω που δεν ειμαι ο ασθενης αυτη η αρρωστια μ εχει κυριολεκτικα τσακισει.Διοτι κρεμεται πανω απ το κεφαλι μου σχεδον οσο θυμαμαι τον εαυτο μου σα Δαμοκλειος σπαθη.Η θα πεσει διπλα μου στο πολυ οικειο κ δικο μου ανθρωπο η θα πεσει πανω μου.
κ καθε 6 μηνες ειναι ενα κρυο ντουζ ενα ψυχρο συναισθημα (ο φοβος του θανατου λεω εγω) που γινεται ολο κ πιο δυσκολο να ελεγξω.
Θα ηθελα να υπηρχαν εγχειριδια βοηθειας να συμβουλευθω οοοολα αυτα τα χρονια (για τα οποια μη παρεξηγηθω ειμαι απολυτα ευγνωμων κ για το οτι ηρθαν (κυριως γι αυτο) κ για το πως περασαν) ωστε να καταφερω να ελεγξω αν μη τι αλλο το πως νιωθω για το δικο μου καλο κυριως αλλα δε πιστευω πως υπαρχουν.ο καθενας το παλευει οπως μπορει αναλογα με το χαρακτηρα του (?). Δεν ειμαι κ σιγουρη.
Θεωρω ομως πως οι γυρω πρεπει να ξερουν.Οσο κ αν ποναει πρεπει να ξερουν (θα τ αναλυσω αλλη φορα το γιατι)
Κ επισης,εγω,ευχαριστως θ αλλαζα τη γνωση της αξιας αυτης της ζωης κ ολων των μικρων στιγμων της (που θελοντας κ μη ηρθε πακετο με τη νοσο)με τη μακαριοτητα της αγνοιας του παιδιου που καθοταν διπλα σου στο δερματολογο.Θα την αλλαζα με τα χιλια.

Ionathan 25/2/10, 7:43 μ.μ.  

Ανθούλα,

τώρα είσαι παλιά, τα έχεις μάθει και ξέρεις τα κόλπα και τα μονοπάτια. Και λέμε ότι δε θα το χρειαστείς, αισιοδοξία, ναι ;-)

Ξέρετε πως πολλοί από εμάς, όταν μαθαίνουν για τον καρκίνο τους, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ψάξουν στο ίντερνετ για να βρουν πληροφορίες. Αυτό είχα στο μυαλό μου, αν βρει κάποιος αυτές τις αναρτήσεις, θα είναι ένα όφελος, να μπορεί να βρει μαζεμένη πληροφορία για το πως αντιμετώπισαν άλλοι αυτή τη θολούρα. Και για πολλούς είναι σημαντικό να μάθουν μόνο ότι υπάρχουν και άλλοι που βιώνουν το ίδιο, είναι μεγάλη ψυχολογική ανάταση να μάθεις πως υπάρχουν και άλλοι ποτ περνούν, βιώνουν, νιώθουν τα ίδια.

Basano 25/2/10, 9:34 μ.μ.  

Δύναμη…. Γνώση…

Δυο λέξεις που εκείνη την στιγμή είναι άγνωστες…
Έβαλες ένα θέμα που πονάει… Τι οδηγίες να δώσεις και πως μπορείς να απαλύνεις τον πόνο από την κεραμίδα που σου ήρθε κατακέφαλα???
Θα σας καταθέσω την δικιά μου εμπειρία, δεν ξέρω αν μπορεί να βοηθήσει τους επόμενους από εμάς, αλλά στην δικιά μου περίπτωση ήταν … σωτήρια!!!!
Έμαθα ότι είχα καρκίνο μετά την εγχείρηση που έκανα, συγκεκριμένα 19 μέρες μετά όταν πήγα να μου κόψουν τα ράμματα. Όταν μπήκα εκτάκτως στο νοσοκομείο νόμιζα ότι είχα …. Ίωση η κάτι γυναικολογικό… ο νους μου δεν πήγε ότι θα μπορούσε να ήταν κάτι χειρότερο. Όπως ξέρετε οι περισσότεροι πήγα μόνη μου στο νοσοκομείο, μπήκα στα επείγοντα (ήταν μόνο η ασφαλίστρια- φύλακας Άγγελος εκεί), της έδωσα την κάρτα μου, και της είπα να κανονίσει τα δέοντα. Ξύπνησα στην εντατική με αρκετά σωληνάκια, ορούς, οξυγόνο, και μια απίστευτη διάθεση!!!!! Δεν πονούσα ήμουν ζωντανή, και αναρωτιόμουν γιατί με είχαν εκεί μέσα….
Σε 2 μέρες κατέληξα στο δωμάτιο μου, παρέα με πολλούς μπορώ να πω φίλους, και κάθε μέρα μου ανακοίνωναν οι γιατροί τι μου είχαν αφαιρέσει. Την μια μέρα ότι αφαίρεσαν τα 2/3 του εντέρου μου, την άλλη την χολή μου, την τρίτη ότι μου πρόσθεσαν και ένα εξτρά εργαλείο (κολοστομία) …. Τους άκουγα, να πω την αλήθεια δεν ήθελα να καταλάβω, απλά το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ, να μου βγάλουν όλα αυτά τα περιττά εξαρτήματα και να πάω σπίτι μου. Τελικά μετά 12 μέρες έφυγα παρέα με τα σακουλάκια μου, γελαστή, λίγο ζαλισμένη, κάλεσα ένα ράδιο ταξί και του είπα ότι ήθελα να πάμε από παραλία μια βόλτα και μετά να με φέρει σπίτι.
Έβλεπα γύρω μου σαν χαζή, πράγματα που τα είχα δει χιλιάδες φόρες, μου φάνηκαν ότι τα έβλεπα για πρώτη φορά, πλησιάζοντας σπίτι άρχισα να σοβαρεύομαι… Οι γονείς μου λόγω ηλικίας δεν ήθελα να έρθουν να με δουν στο νοσοκομείο, ούτε ήξεραν την σοβαρότητα της εγχείρησης … Και τότε γύρισε το διακοπτάκι, δεν σκέφτηκα τι θα σκεφτούν, αν στεναχωρηθούν, το μόνο που σκεπτόμουν ήταν ότι είμαι ΚΑΛΑ, και ότι έχουν τελειώσει όλα.

Basano 25/2/10, 9:35 μ.μ.  

Μην σας πολυλογώ, παρασύρθηκα, μετά από μια εβδομάδα πήγα για να μου κόψουν τα ράμματα. Εκεί λοιπόν βλέπω τους δυο χειρούργους σκυθρωπούς, λέω ιδέα μου είναι, μου έκοψαν τα ράμματα η εγχείρηση είχε πάει πολύ καλά, ντύθηκα για να φύγω …. Αμ δε …. Βλέπω λοιπόν τον Καθηγητή να κάθεται στο γραφείο του και να με ερωτάει, που είναι οι συγγενείς σας??? Γιατί ήρθατε μόνη σας???? Του εξήγησα ότι δεν θέλω συνοδεία, το ήξερε άλλωστε, και τον ρωτώ??? Γιατρέ συμβαίνει κάτι??? Και μου το σκάει την μπόμπα μεγατόνων…
Κα Βασάνου δυστυχώς τα νέα δεν είναι καλά…. Γουρλώνω τα μάτια… Η βιοψία έδειξε κακοήθεια… Εκείνη την στιγμή νοιώθω τον βοηθό του να με πιάνει από τους ώμους….
Σιγή …. Σιωπή… Ένα κενό….
Το μόνο που ρώτησα ήταν «Παλεύεται???».
Η απάντηση μαγκωμένη ….
Επόμενη ερώτηση :«Τι προτείνεται?».
Απάντηση: έναν καλό ογκολόγο (στο βάθος του μυαλού μου έλεγα τι τον θέλω τον ογκολόγο??)
Ερώτηση : Έχετε να μου συστήσετε κάποιον???
Απάντηση: Σας έχω κλείσει ραντεβού σε μισή ώρα να σας δει γιατί πρέπει να αρχίσετε άμεσα ΧΜΘ και μπορεί και ακτινοβολίες. (ξανά απόρησα … τι είναι τούτα, εγώ μια χαρά είμαι)
Βγαίνω έξω από το εξετάστρια πάλι ήταν η ασφαλίστρια – φύλακας Άγγελος που με κοίταξε αυτή την φορά με μάτια βουρκωμένα (γιατί είχε βουρκώσει???) εγώ χαμένη στο διάστημα της λέω : περίμενε έχω ραντεβού με τον ογκολόγο … μετά πάμε να πιούμε ένα καφέ!!!!!!!
Ήρθε ο οικολόγος που από την χειραψία κατάλαβα ότι έχω να κάνω με έναν Άνθρωπο (μετά έμαθα ότι ήταν και πολύ κάλος Επιστήμονας) !!!!!!!
Με συνοπτικές αλλά πολύ άπλες και ανθρώπινες κουβέντες μου εξήγησε ότι έχω ένα Επιθετικότατο Καρκίνο. ΕΕΕΕΕΕΕ τότε πήρα ανάποδες !!!!
Είναι επιθετικός γιατρέ μου, σε ρωτώ και απάντησε μου με κάθε ειλικρίνεια εμείς έχουμε όπλα για να αντικρούσουμε την επίθεση ?????? Δεν με νοιάζει πως τα λένε ούτε αν με σακατέψουν , το μόνο που με νοιάζει είναι να τον τσακίσω!!!!!!!!!
Βάζει τα γέλια και μου αναλύει το πλάνο της επίθεσης!! 12 κύκλους ΧΜΘ αν 10 μέρες, 2 24ωρα εσωτερικός ασθενής και βλέπουμε…..
Μετά από 7 μέρες ξεκίνησα…..
Μετά από 3 χρονιά και 3 μέρες σας τα γραφώ !!!!!!!
Αυτό είναι μόνο η αρχή δεν έγραψα καμία οδηγία απλά έκανα ένα πρόλογο ….
Οι οδηγίες έπονται ….
Μπορεί να σας κούρασα αλλά δεν πειράζει … έξαλλου με έχετε μάθει, είμαι πολυλογού!!!!!!
Η συνέχεια προσεχώς…..

Ανθούλα 25/2/10, 10:43 μ.μ.  

Αχ, Γιώργο..
Αισιόδοξη είμαι αλλά...
Αύριο θα κάνω τις εξετάσεις του εξαμήνου.Το παίζω άνετη και χαλαρή αλλά μου έρχεται στο νου κάτι που είχε γράψει η Sundy.Πως νοιώθει ότι την στήνουν στο απόσπασμα και περιμένει αν θα την πυροβολήσουν αυτή την φορά ή θα πάρει παράταση άλλο ένα εξάμηνο.Ευελπιστώ οτι θα πάρω παράταση και εγώ το εξάμηνο μου.Μετά έχει ο Θεός....

Σούλη, δεν μας κουράζεις.Ίσα ίσα . Εγώ τουλάχιστον διαβάζοντας τα γραφόμενα σου καθώς και όσων γράφουν εδώ ,παίρνω πολύ δύναμη .
Σας ευχαριστώ...

ΝΙΚΟΛΕΤΑ 26/2/10, 12:09 π.μ.  

ΑΧ ΓΙΩΡΓΟ ΘΑ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΘΟΥΛΑ.ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΝΟΙΞΕΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ.ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΟ ΘΡΟΜΒΟΛΑΚΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΓΙΑΤΙ ΕΝΙΩΘΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ.ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 16ΚΑΙ 20 ΑΝΤΟΙΣΤΙΧΑ ΦΕΡΘΗΚΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΙΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕΘΗΚΕ ΣΑΝ ΓΡΟΘΙΑ.ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΗΧΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΣΤΓΡΑΦΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ.Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΞΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΤΟ.ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΝΟΛΟΓΩ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ,Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ,Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ....ΘΡΙΝΟΥΣΣΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΕΘΑΙΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΕ...ΩΣΠΟΥ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΤΑΡΑΚΟΥΝΙΣΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ...-ΑΚΟΥΣΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ,ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΝΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ..ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ.ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΜΙΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ.ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.ΟΙ ΙΣΤΟΛΟΓΓΙΚΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΕΝΘΑΡΥΝΤΙΚΕΣ ΙΝ ΣΙΤΟΥΣ ΜΕ 1 ΣΤΟΥΣ 14 ΛΕΜΦΑΔΕΝΕΣ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟΥΣ.ΧΑΡΑ ,ΕΛΠΙΔΑ,ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΛΑΜΑ.ΕΛΑ ΝΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΙΩΣΕ ΟΜΩΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΟΓΚΟ 3,5 ΕΚ ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ.ΧΑΜΟΣ ....ΧΑΘΗΚΕ Η ΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ..ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ.Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΕΙΜΟΥΝ ΕΞΑΛΗ..ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΟΓΚΟΛΟΓΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΕΛΙΩΣΑΝ.ΕΙΠΑ ΠΟΛΛΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ.Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΗ Η ΠΙΕΣΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.ΤΡΕΛΕΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ.ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΜΑΙ 10 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ.ΕΚΑΝΑ ΕΝΑΝ ΕΠΑΝΕΛΕΝΧΟ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΕΣΗ .Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΤΙΣΕΙ ΥΠΕΡΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΠΙΔΕΙΝΩΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΩΡΙΑΣΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΙΣΕΙ ..ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑΥΜΑΖΩ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΕΣ...ΗΡΩΕΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥΣ.

hope_1960 26/2/10, 10:48 π.μ.  

Καλημερα παιδια.
Καπου διαβασα πως ειμαστε κυματα που σκανε στον ιδιο βραχο.Ο βραχος ιδιος ,εμεις διαφορετικοι.Θα σας γραψω 2 περιπτωσεις για να εμπλουτησω την ποικιλομορφια της σελιδας.
Στην περιπτωση μου, Παρασκευη μεσημερι, εκανα ενα τηλεφωνημα στον γυναικολογο για το που θα παραλαβω την απαντηση της εξετασης που θα εβγαινε την Δευτερα .Η απαντηση ηταν πως προκειτε περι νεοπλασιας και να τον βρω στο νοσοκομειο Δευτερα μεσημερι.
Περασα το πιο δυσκολο Σαββατοκυριακο της ζωης μου μιας και ηταν ολα κλειστα.Εκεινο το Σαβ/κο ειχα διαφορα ψυχοσωματικα, θυμαμαι πως πονουσα σε ολο το σωμα απο τον φοβο ,την αγνοια και το σοκ.Η μεγαλυτερη δυσκολια μου ηταν να το πω στους δικους μου .Το κρατησα κρυφο περιπου μια εβδομαδα ,οσο κρατησαν οι αξονικες και οι υπολοιπες εξετασεις.Με αναζητησαν ομως στην δουλεια μου και εμαθαν τα αδελφια μου τι μου συμβαινει.Στους γονεις μου δεν βρηκα τη δυναμη να το πω και θεωρω πως για την υγεια τους και την ηλικια τους δεν πρεπει να το μαθουν .
Ολα τα ψυχοσωματικα μου σταματησαν με την γνωση.Οταν εμαθα τι εχω και πως θα το παλεψω.Τοτε βρηκα την δυναμη .Μεσα μου.
Ο φοβος καταλαγιασε.Με θυμαται παντα ομως κατα την διαρκεια της αξονικης και του σπινθηρογραφηματος.
Καταληγω λεγοντας πως για μενα το σπουδεοτερο ειναι μαζι με την διαγνωση να σου δειχνουν και τον τροπο που θα το παλεψεις. Και ποτε, μα ποτε, να μη σου ανακοινωνουν αποτελεσματα εξετασεων Παρασκευη μεσημερι.

hope_1960 26/2/10, 10:51 π.μ.  

Η δευτερη περιπτωση αφορα μια κοπελα που εμαθα οτι πασχει απο καρκινο μαστου με μετασταση στα οστα πριν 5 μηνες περιπου.
Οταν αποφασισε να παει στο γιατρο ηταν πιασμενη πια και δεν μπορουσε να περπατησει.(γιαυτο πηγε)Ο ογκος δε,ηταν ορατος ακομα και πανω απο τα ρουχα.
Οταν της ανακοινωσαν την διαγνωση ,η απαντηση της ηταν "πας καλα γιατρε μου?Εμαθες να τα λες ολα καρκινους γιατι δεν ξερεις τι εχω"
Αρνηθηκε να κανει χειρουργειο,εκανε μονο χμθ και ακτινοβολιες νομιζω.
Εχουν περασει 3 χρονια απο την αρχικη διαγνωση και ακομα θεωρει οτι οι γιατροι μας εχουν για πειραματοζωα,αρνηται να παρει τα χαπια για τις ορμονες της και παλευει τα παντα με υγιεινη διατροφη.
Και παει καλα .Οι δικοι της δεν της χαλουν το σεναριο,εχουν παντα και ενα ραντεβου στον γιατρο μονοι τους κρυφα.
Το βαφτισε βουλωμενους αδενες και πορευεται ετσι ηρεμη και χωρις στεναχωρια.

roseberry 26/2/10, 3:38 μ.μ.  

Καταπληκτική η ιδέα σου Γιώργο, ήδη τα πρώτα σχόλια θα μπορούσαν να αποτελούν ολόκληρο κεφάλαιο. "ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ".
Να το πάω λίγο πιο μακριά?
Να το πάω μέχρι το τυπογραφείο?
Αν δεν βρω χορηγό για τέτοια έκδοση να μη με λένε Μύρτιλο.Τίποτε Φανταχτερό.Απλό και Αληθινό.Τι λες?

Ionathan 26/2/10, 6:23 μ.μ.  

Ανθούλα,

ελπίζω να βγήκαν τα αποτελέσματα και να είναι καλά, δεν έχω μόνιμη σύνδεση και δεν μπόρεσα να σου μιλήσω πιο νωρίς. Είσαι της σχολής Sundy, λίγο πεσιμίστρια... (μην το πάρεις στραβά Κυριακή, αυτό πιστεύω...), ονομάσέ μου τι θες για να σε πάρω μεταγραφή στη δική μου σχολή!!! Μοιράζω σε όλους στολές (ζουρλομανδύα) και πότε πότε σαμπάνια με φράουλες!

Ανθή μου,

δεν πας καλά γιατρέ μου, το ξέρω ;-)

Μυρτιλάκι,
είσαι ο νόμιμος εκπρόσωπος, πράξε κατά βούληση!

Βάσανο,
τους έχεις τρελλάνει εδώ και πολλά χρόνια. Για πες μας τον τρόπο σιγά σιγά!

Μένω σε αυτό που είπε η Ανθή και προσθέτω: εμένα θα με βοηθούσε αν κάποιος μου έλεγε εκείνες τις πρώτες μέρες τι θα συμβεί ~ περίπου! Να με κάθιζε κάποιος, γιατρός, αστροναύτης, οδοκαθαριστής, καρκινοπαθής ή υγιής δε με νοιάζει, κάτω και να μου έλεγε πως θα κάνεις τις ΧΜΘ, θα είναι λίγο ... σκατά..., να μου έδινε μερικούς τρόπους αντιμετώπισης (όπως δίνονται εδώ) και να έβλεπα μέσα από τα μάτια του τη ζωή μου μετά από 3, 6, 9 μήνες! Όχι με ακρίβεια! Αλλά να μου το έδειχνε κάποιος στο περίπου και να μπορούσα να πιστέψω πως θα ήταν κάπως έτσι!!!

Αυτή η άγνοια είναι που μας δυσκολεύει! Έτσι νομίζω, γνώση=δύναμη. Μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο και δεν ξέρεις, θα ζήσεις, θα πεθάνεις, πόσο καιρό, μια εκτίμηση θέλουμε, ρεαλιστική.

Όταν είχα ρωτήσει εγώ το γιατρό μου αν θα την πηδήξω την μάντρα, μου έκανε μια γραφική παράσταση και μασώντας τα λόγια του μου έδειχνε την πάνω περιοχή των ζωντανών και την κάτω. "Θα προσπαθήσουμε εσύ να πηδήξεις τη γραμμή και να περάσεις πάνω", έτσι μου είπε. Ομολογώ πως δεν το κατάλαβα, δεν ήξερα τι εστί πνεύμονας και έμεινα σίγουρος πως ήμουν ήδη στην πάνω περιοχή του γραφήματος!

Και νομίζω έτσι είναι καλά να πιστεύουμε όλοι, πως την έχουμε πηδήξει την καμπύλη ήδη!!!

averfoula 26/2/10, 8:58 μ.μ.  

Σε ποιόν δεν φέρνει λύπη, όταν θυμηθεί πως ακριβώς έμαθε τι έχει και τις πρώτες ημέρες που περάσαν απο πάνω του σαν χρόνια ολόκληρα.Βραδιές χωρίς ύπνο, σε κατάσταση μόνιμης αγωνίας και άγχους.
Εγω έχω κρατήσει στην επιφάνεια του μυαλού μου επιλεγμένες στιγμές απο εκείνες τις ημέρες.Το τηλεφώνημα που έλεγε ότι ίσως κάτι δεν πάει καλά και μασημένα λόγια, που βέβαια δεν ήταν δυνατόν να σημαίνουν αυτά που λέγαν...Θυμάμαι οτι τις πρώτες ημέρες έβλεπα καθημερινά καινούργιες τούφες με άσπρες τρίχες να βγαίνουν. Θυμάμαι το κουράγιο που προσπαθούσαν να μου δώσουν άνθρωποι κοντινοί και άνθρωποι που το είχαν ζήσει και το κουράγιο που προσπαθούσα να δώσω εγω με τη σειρά μου.Ο τρόπος μου όμως ήταν επιτακτικός, ακουστε όλοι σας, θα γίνει καλάααα, το ακούσατε? πιστέψτε το τώρα.Με ρωτούσαν γιατί, που το ξέρεις εσύ? και η απάντηση ήταν, γιατί είναι ο Γιώργος.Μόνο αυτό έλεγε πολλά για μας που ξέραμε τον αδερφό, τον γιο.Ούτε μια στιγμή δεν ήθελα να πιστέψω οτι αυτό δεν θα ήταν αλήθεια.Ακόμα και μετά απο άσχημα αποτελέσματα εξετάσεων, σκεφτόμουνα, εντάξει τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, να τώρα θε ξεκινήσουμε κάτι άλλο και καινούργιες ελπίδες γεννιούνταν, σαν φλόγα που σιγοκαίει. Εκείνη την εποχή θα μπορούσα να τρέχω μέρες ολόκληρες, νύχτες ατελείωτες χωρίς σταματημό, αν αυτό θα βοηθούσε.Τόση δύναμη ένιωθα οτι είχα και έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο τον αδερφό μου άλλοτε προσπαθούσα να του το πω, άλλοτε δεν έλεγα τίποτα, απλά υπενθύμιζα οτι είμαι εδω, δίπλα σου, στην επόμενη χημειοθεραπεία θα είμαι μαζί σου. Έναν αδερφό έχω, έναν γιο έχει η μάνα μου και ο πατέρας και για να συνεχίσει να ισχύει αυτό νιώθω οτι μπορώ να βάλω όλη τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής μου να δουλέψει ασταμάτητα.
Τον καρκίνο μάθαμε να τον αντιμετωπίζουμε ο καθένας απο τη δικιά του πλευρά και σύμφωνα με το ρόλο μας, αφού μας έτυχε, ψάχνοντας, συζητώντας, μέσα απο εμπειρίες άλλων.Βέβαια εξαρτάται σε ποιά φάση είσαι γιατί αν τρως τις σφαλιάρες τη μια μετά την άλλη, τότε χρειάζεται περισσότερο δύναμη για να σηκωθείς στα πόδια και να σφίξεις τα δόντια.
Για πολύ καιρό έβλεπα ένα όνειρο κάθε βράδυ σχεδόν. Είμασταν λέει σε μια εκκλησία στην Κρήτη και παντρευόσασταν κι εγω σε όλη τη διάρκεια έκλαιγα ασταμάτητα και φώναζα σε όλους, ορίστε δεν σας τα έλεγα εγω...
Για όλους εσας που νοσείτε,μιλώντας απο την πλευρά του συγγενή, να ξέρετε ότι τα αδέρφια σας, οι σύντροφοι, οι γονείς δεν σκέφτονται αν θα στενοχωρηθούν οι ίδιοι, οι ίδιοι σε περιόδους έντονες δεν υπάρχουν εσείς είστε ο κόσμος τους, κι αυτό δεν είναι επιπλέον βάρος για σας, αντιπροσωπεύετε την ελπίδα και τη χαρά τους.
Ελπίζω να μην άγχωσα και να μην στενοχώρησα κανέναν, αλλιώς την άλλη φορά θα γράψω ένα ανέκδοτο καλύτερα!!!

Ανθούλα 27/2/10, 12:09 π.μ.  

Κάποτε ήμουν συνέχεια απαισιόδοξη.Μετά κατάφερα και έβλεπα την ζωή πιο αισιόδοξα.Μερικές φορές όμως ξαναγυρνώ στα παλιά...

Δεκτός ο ζουρλομανδύας!Θα είμαι καλή μαθήτρια στην σχολή Ιωνάθαν!!

Όσο για τις εξετάσεις,οι αιματολογικές καλές.Τα αποτελέσματα των σημερινών ,θα βγουν την άλλη εβδομάδα.
Μετά κερνάω εγώ την σαμπάνια με φράουλες.
Καληνύχτα σε όλους!!

Ionathan 27/2/10, 6:15 μ.μ.  

Αβερφούλα,

ήσουν έτσι έτσι, δεν ξέρεις πολλά ανέκδοτα αλλιώς θα σου ζητούσα να πεις ανέκδοτο την επόμενη φορά ;-)

Ανθούλα,

το βλέπεις κι εσύ οπότε είμαστε εντάξει, σου κάνω κράτηση ένα μανδύα. Βρε θηρίο, έκανες εξετάσεις Παρασκευή και θα τις πάρεις μετά το ΣΚ; Πως το αντέχεις αυτό;;; Μάλλον είσαι σίγουρη ότι θα πάνε καλά, αυτό υποθέτω ;-)

Περιμένουμε με ανυπομονησία να μας πεις τα καλά αποτελέσματα και να πιούμε τη δική σου σαμπάνια!!!

Φιλιά σε όλους!

averfoula 28/2/10, 9:49 μ.μ.  

Την εναλλακτική του ανέκδοτου, την έδωσα εγω πρώτη, αλλά πραγματικά δεν είναι ο τομέας μου.
Κορίτσια πλησιάζει η ημέρα του ελεύθερου λόγου και της ελεύθερης έκφρασης χιχι.Λείπει ο γάτος ξεσαλώνουν τα ποντίκια!!!

  © Blogger template 'Fly Away' by Ourblogtemplates.com 2008, mail@me

Back to TOP  

SYNC BLOGS
free website stats program