Καρκίνος, χρήματα, κρίση, Θέλω και Ρώμη...

Χθες άρχισε να με ψιλοτσιμπάει η μέση, να γκρινιάζουν λίγο  οι οστικές. Είχα κι ένα πονοκέφαλο στον οποίο δεν έδωσα σημασία, πήρα ένα Depon Maxima από αυτά που μου έχουν μείνει στο γραφείο από τότε που νόμιζα πως είναι κάτι... άλλο. Μιλήσαμε με το μυρτιλάκι, μου κανόνισε σπόντα ραντεβού με τον δερματολόγο καθώς φάνηκε να έχει εμπειρία από καρκινοπαθείς με tarceva. Μετά τη δουλειά πήγα Jumbo και ξεσήκωσα σομπρέρο, ένα καπέλο με πυρόξανθο μακρύ μαλλί και κάτι στέκες με διαολάκια, πολύχρωμες φούντες να πετάνε, ότι πιο παλαβό γενικώς. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά ότι από σήμερα θα άνοιγα τις Απόκριες και θα ντυνόμουν κάθε μέρα, εσείς με έχετε για σοβαρό πάραυτα... καλά.
Μέχρι να φτάσω στο Φλοίσβο το βράδυ στο γιατρό, η μέση μου άρχισε να διαμαρτύρεται πιο έντονα. Έριξε και το νερό της αρκούδας χτες βράδυ, τόσο νερό είχα να δω από το καλοκαίρι στη θάλασσα βρε παιδί μου... Έγινα μούσκεμα, βρήκα το ιατρείο και περίμενα τη σειρά μου. Εκεί στον καναπέ της αναμονής, άρχισε ο πόνος να ανεβαίνει τη σπονδυλική στήλη από τη λεκάνη προς το στήθος και ξάφνου: ω, ένας γνώριμος πόνος! ο πόνος του καρκίνου! είχα καιρό να τον νιώσω αλλά δεν ξεχνιέται ο πούστης! παραμένει γνώριμος! Που είναι ο πονοκέφαλος, ρώτησα; Ψάχνω και να σου και ο πονοκέφαλος, το παυσίπονο δεν έκανε τίποτα, όπως παλιά...

Είχα το νου μου και έψαχνα σημάδια του εχθρού αυτές τις μέρες που σταμάτησα το tarceva, δεν το περίμενα τόσο γρήγορα όμως! Είμαι ριψοκίνδυνος, το ξέρω, αν μου πήγαινε καλά δε θα το έπαιρνα για άλλη μια βδομάδα. Κατάλαβα όμως πως 7 βράδια χωρίς την ερλοτινίβη και ο πούστης κατάφερε και πέρασε μπροστά πάλι! Μα για τέτοια μάχη μιλάμε; μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα;;; ο αναστολέας του EGFR πνίγει τα καρκινικά κύτταρα που έχουν γεννηθεί πριν λίγο, χτες, προχτές; η μάχη δίνεται σώμα με σώμα και συνέχεια, αυτό κατάλαβα τελικά!

Και στον καναπέ της αναμονής άναψε το φλας και φώτισε: τα θυμήθηκα όλα, την εμβολή, τα βράδια που κοιμόμουν με οξυγόνο, την περίοδο που το είχα σίγουρο το τελωνείο και τόσα άλλα. Και σκέφτομαι: τι κάνεις ρε μαλάκα; χωρίς το χάπι είσαι ένας μήνας υπόθεση, με αξιοπρέπεια, γιατί αλλιώς ίσως περισσότερο αλλά δε με νοιάζει το ξάπλα! Και περνάς την ώρα σου σε ένα γραφείο που μαλακίζεσαι λόγω κρίσης, που δεν υπάρχει δουλειά, που δουλεύεις σήμερα για να πληρωθείς τον Απρίλιο;;; Κι εκεί μπήκε μπροστά ο Ιωνάθαν, αύριο έξοδος από το τούνελ και μπροστά για τη ζωή, βόλτα, ψάρεμα, φίλοι, ο πατέρας που είναι χειρουργημένος και δεν τον έχω δει ακόμα, ΤΕΛΟΣ. Σφραγίδα, υπογραφή, Τ Ε Λ Ο Σ.

Με είδε ο γιατρός, χάρηκα που ήταν θετικός και είχε κάτι να μου πει, με συγκίνησε κιόλας γιατί δεν μου πήρε χρήματα για την επίσκεψη. Έφυγα για το σπίτι φορώντας ήδη από πριν την περούκα με το πυρόξανθο μαλλί. Το είχα αποφασίσει ότι θα άρχιζα αμέσως πάλι το tarceva και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του! Τα είπαμε λίγο με τη Στέλλα, της εξήγησα τι έγινε, ήπια το χάπι και ξάφνου μου λέει (λες και ήταν μένταλιστ): έχει ακόμα φθηνά εισιτήρια για Ρώμη! Κλείστα της λέω, με κοιτάει, μη με κοιτάς, κλείστα, ούτως ή άλλως αύριο θα σταματήσω από τη δουλειά. Και εγένετο ταξιδάκι στη Ρώμη, μαζί με την απόφαση να βάλω τον γιώργη εμπρός από όλα τα άλλα.

Χρήματα; Νοίκι; Έξοδα; Φάρμακα, γράσσα, κρέμες, κανένας καφές και φαγητό έξω με φίλους; Όλα αυτά πως θα βγουν; Βρε δε γαμιέται, θα τη βρω την άκρη για όλα, κανείς άξιος δε χάνεται, όλο και κάτι θα βρεθεί! Από τη στιγμή που χαράκτηκε αζιμούθιο, μην κοιτάς δεξιά κι αριστερά, μη σου αποσπούν την προσοχή οι λεπτομέρειες, θα την βρεις την λύση.

Και φοράω το πρωί την περούκα μου με το πυρόξανθο μαλλί, ζήλια τα παιδιά στο αυτοκίνητο και στη δουλειά, εννοείται, έχω κι ένα γένι 3 πόντους και με κάνει σέξι και όποιος αντέξει!!! Πέρασε το αφεντικό μετά από λίγο, με κοίταξε χωρίς να γελάσει, χιούμορ λέω; δεν του αρέσει το χρώμα;;; Έλα στο γραφείο μου να σου πω, μου κάνει. Να κουρευτώ πρώτα μήπως, απάντησα αλήθεια... αλλά δεν του άρεσε. Όπως είναι αλήθεια ότι μου ζήτησε να πάρω αναρρωτική άδεια γιατί η εταιρεία μπαίνει σε ένα πρόγραμμα αδειών άνευ αποδοχών για να πέσει η μισθοδοσία, καθώς δεν υπάρχουν χρήματα κλπ κλπ κλπ. Και μιας και μπορείς εσύ και έχεις το προνόμιο, αντί να πάρεις άνευ αποδοχών, πάρε αναρρωτική, λέει το boss.

Δε με ένοιαξε καθόλου, ανέμισα τις μπούκλες μου κατεβαίνοντας τις σκάλες και ένιωσα την ικανοποίηση: το είχα αποφασίσει πριν μου το ζητήσουν, άσχετα αν με πρόλαβαν! Ήρθε η ώρα για να βγω στην πιάτσα, Απόκριες στον Τύρναβο, μετά πίσω για εξετάσεις με το καλό, καμιά βολτίτσα στα πέριξ, Ρώμη και μετά βλέπουμε....

molti baci

ΥΓ: Ευχαριστώ που με σκέφτεστε, δεν θέλω να ανησυχήσω κανέναν, μάνα έχω μία και δε θέλω άλλες, εσάς σας προτιμώ για φιλενάδες. Πάλι καλά που η μάνα δεν ξέρει Windows, όλη μέρα στο blog μου θα ήταν...