Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Berlin 2010, Περιγραφή με δυό λόγια

Μείναμε: 
* σε διαμέρισμα που κλείσαμε μόνοι μας 
* στο κέντρο της πόλης, στη Rosa-Luxemburg Strasse, 10 λεπτά από την Alexanderplatz 

* από το παράθυρο του σολονιού φαίνονταν ο πύργος της τηλεόρασης 
* αυτό είναι το διαμέρισμα και το συνιστώ σε μεγάλες παρέες που είναι εξοικειωμένοι και μπορούν να κινηθούν ελεύθερα, σαν κάμπινγκ ένα πράγμα
Κρυώσαμε:
* μερικές μέρες πριν, όλα τα site καιρού έδιναν θερμοκρασίες 9 με 17 βαθμούς, λίγο πριν φύγουμε άλλαξε ο καιρός και η θερμοκρασία έπαιξε από τους 5 ως τους 15 βαθμούς (έξαρση!)
* το κοραλοκόκκινο φουλάρι μου δεν χρησιμοποιήθηκε σαν extreme fetish accessorie αλλά σαν χρηστικό φουλάρι προστασίας από τον καιρό
* αν δεν το κατάλαβες, δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να κάνω "κρα", φαινόταν φυσιολογικό!!! κρίμα...
* μαζέψαμε λίγη βροχή το Σάββατο όταν ψάχναμε τη Sixt στην Leipsiger Strasse αλλά αφού πήραμε το mersedaki δούλεψε το klima στο φουλ

Φάγαμε:
* λουκάνικα, πατάτες, πουρέ, ξινολάχανο, συκώτι, σνίτσελ, στρούντελ, γλυκιές πίτες με βατόμουρα, φράουλες, haribo ;-), σοκολάτες...
* κάποιοι άλλοι έφαγαν και Βιετναμέζικο φαγητό (έκπληξη)
* "φόλα" μερικές φορές: άσπρα λουκάνικα μπλουμ σε βραστό νερό και στυλ πατσά με σάλτσα και πατάτες... χάθηκε ο φούρνος; τα κάρβουνα; ο ήλιος έστω να τα ψήσει λίγο;;; 
* τι άλλο φάγαμε;;;

Ήπιαμε:
* αεριούχο νερό μιας και με το ξεφτέρι τον Αλκιβιάδη πήραμε μια 6άδα όντας σίγουροι πως είναι φυσικό
* Berliner Kindl Weisse, πράσινη από κολλητσίδα και κόκκινη από raspberry, εγώ ήπια πολλές, έχουν μόνο 3% αλκοόλ και ήταν ότι έπρεπε για να δροσιστώ και να μην βαρύνω το στομάχι μου
* ξανθιές, μαύρες, μελαχρινές, σε χαμηλά, ψηλά, βαθιά ποτήρια, κρύες, ζεστές... μπύρες
* τι άλλο ήπιαμε;;;

Ταξιδέψαμε:
* με αυτοκίνητο στο παλάτι στο Potsdam, Sanssouci βεβαίως βεβαίως
* την άλλη μέρα στη Δρέσδη, είναι 160 χλμ από το Βερολίνο
* με 80 χλμ/ώρα όλοι στους δρόμους μέχρι να βγούμε από τα όρια του Βερολίνου, χωρίς προσπεράσματα, κόρνες, μπινελίκια, χριστούληδες και παναγίτσες, όλα κύλαγαν ρολόι και αυτός είναι ο λόγος που δεν σκοτώνονται εκεί, άλλο τα 80 μέχρι τη Μαλακάσα και άλλο τα 120 στον Πειραιά 
* με μετρό, U2, U8 επί το πλείστον
* με λεωφορεία
* με ποδήλατα (οι άλλοι, ο δικός μου κώλος δεν αντέχει σέλα...)
* με τα πόδια...

Πληρώσαμε:
* 50 λεπτά για το κατούρημα σε πολλά καταστήματα, καφέ κλπ
* όχι ακριβά για το φαγητό μας
* φτηνά τις μπύρες, 2.5 ως 3.5 ευρώ ανάλογα το μέγεθος
* ακριβά τα εισιτήρια στα ΜΜΜ
* δεν πληρώσαμε διόδια σε όλη τη διαδρομή για τη Δρέσδη, ποιος πληρώνει τους δρόμους εκεί;;;
* 1 ευρώ/1/2 ώρα παρκαρίσματος κάτω από το διαμέρισμα που μέναμε, εννοείται πως οι ελεύθερες θέσεις ήταν άφθονες...
* 2.5 ευρώ το "βρώμικο" bratwurst (πεντακάθαρο ήταν) σε ψωμάκι
* 5 ευρώ είσοδο στο καζίνο που μου έδωσαν σε μάρκα
* 8 ευρώ για ένα καμπάρι σόδα όπου το καμπάρι της μεζούρας συνόδευσε τον πάγο, τη σόδα και το λεμόνι

Ένιωσα:
* ασφάλεια σε όλη τη διάρκεια παραμονής στην πόλη, ακόμα και όταν χάθηκα σε κάτι αδιέξοδα, ακόμα και όταν βρεθήκαμε σε δρόμους μαζί με Γερμανούς που σκέφτονταν πολύ που θα ακουμπήσουν το επόμενο βήμα και κράταγαν μπύρα στο χέρι
* λίγο άσχημα όταν μου μιλούσαν στα Γερμανικά
* καλύτερα όταν τους φώναζα στα Αγγλικά
* πολύ καλύτερα όταν γίνονταν αυτό που θέλαμε εμείς ;-)

Φώναξα:
* πολύ δυνατά με όλη τη δύναμή μου και σε όλους τους ανοιχτούς χώρους, σε Βερολίνο και Δρέσδη: Άλκηηηηηηηηηηηηηηηη
Μαρίααααααααααααααα
Στέλλααααααααααααααα
Ζωήηηηηηηηηηηηηηηηη
χρειάστηκε αρκετές φορές γιατί χανόμασταν εύκολα και ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι, να με κοιτάει όλη η πλατεία και οι δικοί μου να κάνουν ότι δε με ξέρουν! άντε να χαθείτε συντηρητικούρες ;-)

Το τείχος: οι φωτογραφίες είναι του Άλκη και του Θανάση, είναι ένα τμήμα σε καλή κατάσταση που το έχουν φιλοτεχνήσει διάφοροι γνωστοί κι άγνωστοι καλλιτέχνες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Μερικά κομμάτια είναι αναγνωρίσιμα (το μέγεθος της φωτό είναι μεγάλο 7+ ΜΒ αλλά αξίζει)
Στην πινακοθήκη:
* ο χριστός σταυρώνεται, γεννιέται, στο μυστικό δείπνο, να πλένει πόδια, η παναγίτσα, οι απόστολοι, ο πατέρας του χριστού, ο θεός, όλα τα παραπάνω σε διάφορες βερσιόν μιας και οι καλλιτέχνες είναι από πολλές χώρες... οπότε προχώρησα κατευθείαν στις αίθουσες με τα φρούτα, τα ψάρια, τους λαγούς και κάτι χοντρούληδες... επόμενη στάση για καφέ!

Φάγαμε πόρτα:
* σε πολλά μαγαζιά ένα βράδυ, στη συνοικία του Αγ. Νικολάου όταν ψάχναμε φαγητό μετά τις 10

Ζήλεψα:
* το σακάκι ενός τυπά που είχε στάμπα τον μπάρμπα-Στρούμφ στην πλάτη καθώς και το καπέλο του που είχε ένα άλλο στρουμφάκι
* ήταν σε σοβαρή παρέα, άνω των 45, μάλλον μετά τη δουλειά για φαγητό και μπύρα
* όλους αυτούς που είχαν μαλλιά χρώματος: μπλε, ελεκτρίκ, πράσινο, ρόζ, φούξια, ουράνιο τόξο... που πάω ο ξυρισμένος;;;

Τι άλλο; για να σκεφτώ λίγο... 

2 ΣΚΕΨΕΙΣ:

averfoula 20/5/10, 10:40 μ.μ.  

Ένιωσα οτι ο χρόνος ήταν λίγος, θα ήθελα τουλάχιστον ενα μήνα για να δω καλά και να γνωρίσω το Βερολίνο.Βέβαια αρνητικός παράγοντας ήταν ο άσχημος καιρός ο οποίος περιόρισε τις μετακινήσεις μας, αρχικά.
Οι αρχικές μου εικόνες ήταν μια εικόνα γκρίζα του Βερολίνου και απο τον καιρό αλλά και απο τα μπλογκ της ανατολικής ευρώπης.
Η πρώτη επαφή με βερολινέζους έγινε στο starbucks όπου η συνεννόηση ήταν... μπουζούκι .Ο καφές espresso έγινε γαλλικός, τα 5 maffins έγιναν καφές cappuccino, οτι να ναι, αλλά ο ενθουσιασμός τα συγχωρεί αυτά τα ασήμαντα λαθάκια!

Στο σπίτι είχε γέλιο όταν ξυπνούσαμε και εφτα άτομα προσπαθούσαν να συντονιστούν για να πάρουν πρωινό, οπότε εμφανίζονταν πάνω στον πάγκο της κουζίνας ψωμιά, μαρμελάδες, μερέντα,κεικ,γάλα, χυμός, κορν φλεικς, πιάτα, μαχαίρια και εφτα άτομα να ανταλάσσουν μεταξύ τους όλα τα παραπάνω μαζι με νυσταγμένα βλέματα, αστεία, πειράγματα, ταξιδιωτικούς οδηγούς, κάλτσες, παντόφλες, καφέδες,σαπούνια, χαρτοπετσέτες και η σούπερ ανακάλυψη οτι το νερό ήταν sparkling τελικά και οχι naturale...Γκαζόζα πρωι πρωι ρε παιδιά? Πίνεις ή δεν πίνεις μπύρα μετά για πρωινο?

Το φαγητό τους δεν με τρέλανε, μάλιστα έχω την εντύπωση οτι τα λουκάνικα που έχουμ εμείς εδω είναι καλύτερα, απλά εκεί είναι κάτι σαν τις ψησταριές με τα κάστανα που έχουμε εδω, φορητές και παντού στις πλατείες.Στο εμπορικό κέντρο έφαγα πράγματα που ακόμα δεν ξέρω τι ήταν και μάλλον δεν θα το ανακαλύψω ποτέ(πάντως καλά είμαι), αλλά ήταν απίστευτα τα γλυκά τους και η μους βατόμουρο, τα σοκολατάκια και οτιδήποτε είχε να κάνει με σοκολάτα.Εύκολα μπορούσες να βρεις διεθνή κουζίνα και ναι είμασταν εμεις οι τολμηρές που δοκιμάσαμε βιετναμέζικη και μάλιστα δυο συνεχόμενες ημέρες.Εμένα τελικά μου έπεσε υπερβολική η σούπα με τα επιπλέοντα μπροκολα, δυόσμο και άλλες πρασινάδες άγνωστης προελεύσεως μαζί με τζίντζερ και νουντλς.Επίσης με προβλημάτισε ο σερβιτόρος που διευκρίνησε δυο τρεις φορες την ποσότητα που παραγγείλαμε και έφυγε χαμογελώντας.

Για τους περισσότερους απο μας, μας πήρε λίγο χρόνο να συγχρονιστούμε με τη γερμανική γραφή, τους δρόμους, τις πλατείες και τα ονόματά τους, τις γερμανικές ταμπέλες, τους χάρτες, τις επιγραφές, τους ανθρώπους που δεν μιλάνε αγγλικά και συνεννοείσαι μαζί τους μέσω νοηματικής άριστα.
Η Δρέσδη ήταν μια πόλη παραμύθι, όπου όλοι έμοιαζαν ευτυχισμένοι, άνθρωποι που έμεναν πάνω στην όχθη του ποταμού, στη μονοκατοικία τους και την κυριακή έπαιρναν τα παιδιά και τα σκυλιά και έκαναν βόλτες στα ατελείωτα πάρκα παραποτάμια με τα ποδήλατά τους.

averfoula 20/5/10, 10:40 μ.μ.  

Εκείνο που με εντυπωσίασε απο την αρχη ήταν οι τόσο καλά δομημένοι δρόμοι τους, το συγκοινωνιακό δίκτυο που για μας ήταν δύσκολο να καταλάβουμε αλλά φαντάζομαι γι αυτούς τέλειο καθώς υπήρχαν τραμ, λεωφορεία, τρένα, μετρό.Επίσης μέτρησα περίπου 3-4 μοτοσυκλέτες και εκατοντάδες ή χιλιάδες ποδήλατα.Οιάνθρωποι κινούνταν με τέτοια ευκολία με τα ποδήλατά τους που έμοιαζε απίστευτο και στην αρχή λίγο τρομαχτικό να βλέπεις το ποδήλατο δίπλα στο λεωφορείο και στο φορτηγό. Ο καθένας όμως είχε το δρόμο του και ακόμα και την λωρίδα του που έστριβε, οχι παίζουμε.Μπήκαμε κι εμίς στον πειρασμό και νοικιάσαμε ποδήλατο, οχι μια αλλά δυο μέρες μάλιστα, με 11-12 ευρω την ημέρα.Ετσι λοιπόν ανάκαλύπτεις οτι η πόλη έχει τα μεγαλύτερα και πιο περιποιημένα πάρκα που έχεις δει ποτέ, τις περισσότερες παιδικές χαρές και παιδότοπους που έχεις σκεφτεί ποτέ, τις μακρινότερες παραποτάμιες διαδομές που έχεις φανταστεί ποτέ.Αύριο λεω να παω να πάρω ενα ποδήλατο, όχι οτι περιμένω να ξαναζήσω το Βερολίνο ετσι αλλά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και νομίζω οτι κάποια πράγματα μπορούμε να τα αλλάξουμε μόνοι μας και όλοι μαζί.

Και εκει που θαυμάζεις το όμορφο κτίριο με τα χρυσοστόλιστα αγάλματα, τρως αμέριμνα το wurst σου, βλέπεις τις εκπτώσεις στα πανάκριβα ρούχα, γυαλιά καλλυντικά ακούς ένα:
MΑΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΖΩΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ
και λες τι έγινε,οταν βλέπεις βέβαια το χαμογελαστό ροδοκόκκινο και μουσάτο προσωπάκι που μόλις έκανε τη σκανδαλιά, απλά γυρίζεις πλευρά και κοιτάς απο την άλλη ή απαντάς και σε μαζεύουν και σένα μέσα...........................
Θέλω μια επανάληψη του ταξιδιού καλοκαιρνή, ετσι to know us better!!!

  © Blogger template 'Fly Away' by Ourblogtemplates.com 2008, mail@me

Back to TOP  

SYNC BLOGS
free website stats program