Berlin 2010

Αν έψαχνα μια στιγμή για να περιγράψω το ταξίδι στο Βερολίνο, από τη δική μου πλευρά, θα μπορούσε να ήταν μία. Μπορεί να ήμασταν παρέα επτά ατόμων και να περάσαμε καλά σαν παρέα, με τα γέλια και τα πειράγματά μας αλλά για μένα το Βερολίνο ξεκίνησε πέρσι να συμβολίζει κάτι άλλο. Όταν διάβαζα όλο τον καιρό ιστορίες άλλων ανθρώπων που πάλεψαν με το θεριό, πολλοί περιέγραφαν και το ταξίδι  που έκαναν στο τέλος της περιπέτειας των χημειοθεραπειών τους: σαν μια ανταμοιβή για τον δύσκολο αγώνα, την πρώτη ζέστη στην άνοιξη μετά το χειμώνα ή την πρώτη βροχή του φθινοπώρου μετά το καυτό καλοκαίρι! Όλα ταιριάζουν...

Πέρσι λοιπόν, όταν άρχισε να φαίνεται από μακριά το τέλος της καρμποπλατίνας, μπήκαμε στην ευχάριστη διαδικασία να οργανώσουμε το ταξίδι της ανταμοιβής! Και μου ήρθε σαν φλας το Βερολίνο! Μη γελαστείς πως ήμουν τόσο επαναστάτης, το έχω πει, γραναζάκι είχα γίνει, απλά η πόλη κατέληξε να είναι τόσο αντισυμβατική και "προκλητική" με την προοδευτικότητά της που ένιωθα πως εκεί θα έβρισκα μερικά πράγματα που έψαχνα, ίσως με ένα overdose θα κατάφερνα να κερδίσω λίγο χρόνο. Έτσι κι έγινε πέρσι, συνέπεσε η βόλτα και με τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους και βοήθησε η συγκυρία να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία μιας πόλης που σημάδεψε όλο τον κόσμο με την άνοδο και το γκρέμισμα του τείχους: που έπεσε "τυχαία", λόγω μιας λάθος διατύπωσης σε ένα ανακοινωθέν και με τις ερωτήσεις τους οι δημοσιογράφοι ανάγκασαν κυβερνητικό εκπρόσωπο της ανατολικής Γερμανίας να αφήσει να εννοηθεί πως είναι ελεύθερη πια η διέλευση μεταξύ των δύο πλευρών. Και μετά από μερικές ώρες ο κόσμος ανάγκασε τους πολιτικούς να το κάνουν πράξη αφού η ορμή τους ήταν τέτοια που δεν σταματούσε πια η κίνηση από τη μια πλευρά στην άλλη.

Η στιγμή η δική μου ήταν στον 37ο όροφο του Park Inn Hotel, στο καζίνο του ξενοδοχείου όταν κάθισα για μια ώρα να κάνω ένα απολογισμό από την περσινή μέρα που ήμασταν πάλι εκεί! Είχα μόλις χάσει μερικά ευρώ στο μπλακ τζακ και δε με ένοιαζε καθόλου, ούτε πως μου γύρισε η τύχη την πλάτη για άλλη μια φορά με ενόχλησε. Καθόμασταν στο τραπέζι μια γερμανίδα, ένας τούρκος μετανάστης, ένας γάλλος πιτσιρικάς κι εγώ. Ο πιτσιρικάς πρέπει να έκανε τουλάχιστον 10 φορές μπλακ τζακ... Σε μια παρτίδα κάνουν όλοι 21 εκτός από μένα που ενώ ξεκίνησα με Άσσο, μου ήρθε ένα 6 και έμεινα στα 17! Με κοίταξε ο dealer και χαμογέλασε, κάτι είπε στα γερμανικά, κάτι σαν "κρίμα" μου φάνηκε. Εννοείται πως δεν κέρδισα στην παρτίδα αυτή και κατάλαβα πως θα πήγαινε το τραπέζι ως το τέλος.

Έχει φτάσει λοιπόν το Βερολίνο να είναι ένα σύμβολο για μένα, για τη ζωή μου όλη: ένα τοίχος που πρέπει να πέσει, μια πλατεία θρύλος, ένα σωρό σύμβολα που ενέπνευσαν τόσο κόσμο για να αγωνιστεί και καλλιτέχνες για να δημιουργήσουν. Στο Βερολίνο βλέπω τον αγώνα μου, μια φορά πέρσι μετά το πρώτο κύμα και φέτος πήγα για να βγάλω τη γλώσσα στον εχθρό! Να δηλώσω πως είμαι ακόμα όρθιος, πως προσπαθώ να γίνω όσο πιο αντισυμβατικός γίνεται, να κατανοήσω πράγματα που δεν τα φτάνει εύκολα ο απασχολημένος νους, πως τα σκουλαρίκια, το μούσι και το φουλάρι με κάνουν να νιώθω πολύ όμορφα (όσο παράξενη κι αν φαίνεται αυτή η όψη μου στους άλλους)! Ήθελα να δηλώσω πως δε θα με σταματήσει ο πόνος αριστερά και δεξιά από το να ξαναπάω εκεί και να σταθώ σε αυτά τα ιστορικά μέρη και να πάρω δύναμη άλλη τόση, όταν θα σκέφτομαι πως πόναγα μεν, ήρθα δε!

Είναι μια πόλη που υπάρχει μεγάλη ελευθερία σε πολλούς τομείς, στην ομοφυλοφιλία, στις τάσεις, στη μόδα, μοντερνισμός στο σχεδιασμό, στην αρχιτεκτονική, στην κουλτούρα γενικότερα και παράλληλα είναι μια πόλη που κυριαρχείται από πολύ αυστηρούς κανόνες. Οι πολίτες της υπακούουν σε όλους τους νόμους,  δεν περνούν το δρόμο με κόκκινο είτε πεζή είτε οδηγοί, κάνουν ανακύκλωση τα πάντα, κάνουν ότι είναι υποχρέωσή τους και παράλληλα είναι κοινωνικά αποδεκτό να παίζουν βόλους τα απογεύματα στο πάρκο πίνοντας κρασί ή μπύρα, να έχουν μαζί τους μερικά γραμμάρια χασίς, να κυκλοφορούν στο δρόμο και να πίνουν ή να περπατούν αγκαλιά οι ομοφυλόφιλοι.

Μου έφτασε λίγη ώρα ησυχίας και μοναξιάς εκεί ψηλά που αναπόλησα όλους τους αγώνες μου, μου είπα "μπράβο" και βλέποντας την ομορφιά της Alexanderplatz, του DOM, του πύργου της τηλεόρασης, πήρα δύναμη για να κάνω άλλο τόσο αγώνα και όσο ακόμα χρειαστεί για να μπορώ να βγάζω τη γλώσσα όταν πρέπει! Άλλωστε, κάθε παίκτης (ώριμος) γνωρίζει πως δεν έχουν όλες οι παρτίδες νικηφόρο τέλος, σημασία έχει να απολαμβάνει ο παίκτης το παιχνίδι και να παίζει σωστά: τότε θα μπορεί να είναι περήφανος αφού τον κερδίσει η τύχη, απλά έπαιξε κι έχασε, συμβαίνει ενίοτε, είναι απλή στατιστική...