Κρίση ειλικρίνειας...

Μετά την φασαρία στον αρκούδο, όπου κατηγόρησα, έγινα κακός αλλά και με στόλισαν (η αλήθεια είναι πάντα στη μέση) σκέφτομαι ότι τελικά πολλές φορές ζηλεύω. Ζηλεύω τις ζωές άλλων, πόσο θα ήθελα να είχα Hodgkin, να είχα ένα σεμίνωμα στους όρχεις,  να είχα λευχαιμία, να είχα άλλον καρκίνο εκτός από αυτόν που έχω τώρα... Όντως, ο καθένας έχει τα προβλήματά του και για τον καθένα αυτά είναι τα μεγαλύτερα αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως (προσωπικά) μου κάνει κακό να σερφάρω σε άλλα site και να διαβάζω τα προβλήματα άλλων. Πόσο θα ήθελα να ήμουν ο Κώστας, που το πρόβλημά του είναι ότι δεν είχε fax μέχρι τώρα το ΑΧΕΠΑ;;;

Τυχερό σου, θα μου πείτε! Ναι αλλά η ζωή είναι τόσο ωραία ρε γαμώτο και αν είσαι καλοπερασάκιας, δεν είναι όμορφα να είσαι δίπλα από ένα τζάκι το χειμώνα με παρέα, σε μια ταβέρνα σε πλατεία την άνοιξη και στα νησιά μας το καλοκαίρι;

Γιατί σε μερικούς είναι αδιανόητα, πράγματα και καταστάσεις που είναι δεδομένες σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο;

Από την άλλη, είμαι κι εγώ από τους "τυχερούς", πνεύμονας στα 33, ΧΜΘ τόσες όσες να με ξεπατώσουν, υποτροπή στο 2μηνο, πνευμονική εμβολή τώρα. Ξέρω κι εγώ να περάσω καλά και το έκανα μέσα σε αυτό το χαμό αλλά όταν δεν προλαβαίνεις να σηκώσεις κεφάλι, η παραμικρή διασκέδαση θεωρείται περιττή.

Προσωπικά θα ήθελα μόνο ένα σκύλο και μια θάλασσα κοντά για να ψαρεύω, όπως επίσης και απουσία ADSL σε απόσταση 100 χλμ για να μη... ζηλεύω.

Θα πρέπει να σκεφτώ καλύτερα κάποια πράγματα, να δω τελικά αν αυτά τα blog είναι για καλό ή για κακό, τουλάχιστον να βρω ό,τι είναι καλό για μένα.

Καλή σας μέρα.