Και με τη βοήθεια του Θεού...

Σήμερα το έχει η μέρα μάλλον! Αυτό το θέμα σκέφτομαι καιρό να το θίξω, μιας και ξέρω ότι θα στενοχωρήσω πολλούς, εγώ είμαι ένας από τους λίγους και είναι δύσκολα όταν γίνεσαι αιρετικός! Αλλά μιας και θα είμαι τέζα τις επόμενες ημέρες, σας το αφήνω να το κουβεντιάσετε, θα το δω μόλις μπορέσω!

Το ζητούμενο είναι ο Θεός! Και απαντώ εξαρχής πως για μένα δεν υπάρχει Θεός. Ναι, με έχει πιάσει τελευταία που μετά από τόσο τρέξιμο στο στοίβο, έπρεπε να στηθώ πάλι στην εκκίνηση. Δεν είναι τωρινό όμως, δεν είναι αντίδραση. Πέρσι θυμάμαι ανοίξαμε μια κουβέντα, Μεγάλη Εβδομάδα και μεταξύ τεσσάρων ήμασταν δύο-δύο! Οι απόψεις μου είναι απλές και κατ' εμέ τεκμηριώνονται ως εξής:
1) Η θρησκεία μήπως είναι θέμα γεωγραφίας τελικά; Αν κάποιος δεν γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά λίγο παραπέρα, θα ΠΡΕΠΕΙ να είναι καθολικός, μουσουλμάνος, προτεστάντης, ινδουιστής, βουδιστής .... διαλέξτε μεταξύ δεκάδων θρησκειών που υπάρχουν! Ο Θεός δηλαδή αλλάζει μορφή, όνομα, απαιτήσεις και ότι άλλο ανάλογα με τη χώρα, το μέρος της χώρας ή την ήπειρο; Γιατί άνθρωποι που μένουν δίπλα-δίπλα πιστεύουν σε άλλο θεό; Προφανώς γιατί κάποιοι τους έπεισαν πως αυτός είναι ο Θεός και αυτό δεν αμφισβητείται!

2) Έχουμε αλλαγή λοιπόν στις θρησκείες και στο Θεό ανάλογα με το μέρος που εξετάζουμε. Και γιατί έγινε αυτό; Επειδή όλοι οι πολιτισμοί δεν αναπτύχθηκαν την ίδια χρονική στιγμή αλλά με διαφορά ετών, από δεκάδες ως εκατοντάδες. Το γνωρίζετε ότι σε πολλές θρησκείες υπάρχουν, όπως και στο Χριστιανισμό: η παρθένα Μαρία που κυοφόρησε τον υιό του Θεού μυρίζοντας τον κρίνο (έπρεπε παντού να είναι παρθένα), οι 3 μάγοι που σε κάθε περίπτωση έχουν άλλο συμβολισμό και πάρα πολλές ακόμα ομοιότητες. Έχουμε μια αντιγραφή δηλαδή της μιας θρησκείας από την άλλη, όταν ένας πολιτισμός αναπτύσσονταν και έρχονταν η ώρα της διαμόρφωσης της θρησκείας, αυτό γίνονταν χρησιμοποιώντας μια ξένη, γνωστή, θρησκεία και αλλάζοντας άλλα βασικά στοιχεία.

3) Για μένα, η θρησκεία ήταν ανέκαθεν άλλος ένας τρόπος ελέγχου του λαού, της μάζας. Υπάρχει από τη μια το κράτος που προσπαθεί να ελέγξει το λαό αλλά μόνο του το κράτος δεν τα καταφέρνει! Όσα μέσα κι αν χρησιμοποιήσει δεν μπορεί αυτοδύναμο να ελέγξει και να χειραγωγήσει όπως θέλει το λαό. Έρχεται λοιπόν σαν συμπλήρωμα ο Θεός, η θρησκεία, διαδικασίες που πρέπει να γίνουν για να είναι κάποιος καλός Χριστιανός (πχ). Η Κόλαση και ο Παράδεισος που λειτουργεί σαν το καλύτερο μαστίγιο και καρότο από την αρχή της ανθρωπότητας! Και το μέγιστο, η ανάσταση νεκρών: το λέμε κι εμείς οι Ορθόδοξοι, δε θυμάμαι που "προσδοκώ ανάσταση νεκρών". Υπάρχουν βέβαια οι κανόνες για να διαμορφώσουν το πλαίσιο αλλά έρχεται από το βάθος η εκμετάλευση του μεγάλου φόβου του ανθρώπου, η αθανασία. Και για να τα πετύχει κάποιος όλα αυτά, θα πρέπει να είναι καλός Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδιστής κλπ κλπ. Στο καλούπι δηλαδή και όποιος ξεφύγει από το κοπάδι χάνει τα προνόμια των πιστών.

Ακόμα, η αδύναμη φύση του ανθρώπου τον έχει φτιάξει έτσι ώστε να ΘΕΛΕΙ από μόνος του να ανήκει κάπου. Θέλει να πιστεύει πως υπάρχει εκεί έξω, ψηλά, κάποιος ο οποίος είναι ο δημιουργός, το αφεντικό, κάποιος στον οποίο ανήκουμε όλοι και μας προσέχει, είμαστε τα παιδιά του και είτε μας βοηθά/προσέχει, είτε παιδεύει. Φανταστείτε ένα κόσμο χωρίς θρησκείες!!! Πως και ποιος θα μπορούσε να συγκρατήσει όλους τους λαούς που δε θα έχουν που να πιστέψουν; Θα χρειάζονταν ένας μεγάλος ηγέτης είτε πολλοί τοπικοί για να δώσουν στους λαούς την ικανοποίηση ότι κάπου ανήκουν, κάποιος τους προσέχει. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό, όταν οι λαοί είναι μονίμως κατά του κράτους και νιώθουν καταπιεσμένοι και αδικημένοι, πολύ απλά δεν θα μπορούσαν να μείνουν υπό τη σκέπη του κράτους και θα είχαμε το μεγάλο μπαμ.

Τι είναι η θρησκεία; Τι είναι το ποδόσφαιρο; Όπως λένε όλοι οι οπαδοί στα συνθήματά τους: ΠΑΟ=Θρησκεία. Τι δηλαδή; Τρόπος ελέγχου του λαού, όπως και το ποδόσφαιρο. Ένα μεγάλο κόλπο για να ελεγχθεί ο λαός!

Αφήνω την τεκμηρίωση, πήγαινα στην Εκκλησία σπάνια, ποτέ δεν ήμουν φαν καθώς το απλό ερώτημα της γεωγραφίας με ξενέρωσε από μικρό. Μερικές φορές που πήγαινα, καθόμουν στην ησυχία μου και σκεφτόμουν, έκανα την αυτοκριτική μου, μια μίνι εξομολόγηση στον εαυτό μου θα έλεγα. Τώρα με τον καρκίνο, εξομολογήθηκα μια φορά και με τράβηξαν καναδυό φορές σε εκκλησίες και μοναστήρια. Περισσότερο με κέρδισε μια μοναχή η οποία έδειξε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για μένα, με έχει πάρει πολλές φορές τηλέφωνο και έχει ζητήσει από άπειρα μοναστήρια/εκκλησίες να με μνημονεύσουν. Αυτή όμως είναι άνθρωπος! Η καλή μου έφτασε μέχρι την Τήνο πέρσι, τα κοντινά πολλά. Η μάνα μου άνοιξε όλες τις εκκλησίες του χωριού και 5-6 τριγύρω! Πεθερά και λοιποί συγγενείς, έχουν προσευχηθεί άπειρες ώρες στις εκκλησίες.

Πέρσι άκουγα για δοκιμασία από το Θεό (και γιατί να με δοκιμάσεις δηλαδή;;;), ότι με πίστη στο Θεό όλα θα πάνε καλά, ότι είναι μεγάλος και όλα τα βλέπει κλπ κλπ να μην συνεχίσω, τα έχετε ακούσει κι εσείς πολλές φορές. Ξαναρωτάω: πάω καλά σημαίνει πως πιστεύω/υπάρχει και με βοήθησε, δεν πάω καλά πρέπει να σημαίνει πως δεν με είδε αυτή τη φορά, με δοκιμάζει λίγο ακόμα, έχει κάτι με αυτή την κατηγορία ανθρώπων, μήπως κάτι δεν κάνουμε καλά;;;

Προσωπικά, δεν νιώθω άσχημα να παραδεχθώ πως ήμαστε μόνοι μας στο σύμπαν, πως δεν υπάρχει Θεός που του ανήκουμε, είμαστε παιδιά του και μας προσέχει. Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να βρεθώ κοντά ή να φέρω πιο κοντά σε μένα κάποιον Θεό, για να με βοηθήσει, στηρίξει. Μάλλον γιατί έβρισκα αλλού στηρίγματα και βοηθήματα.

Δε θα ασχοληθώ καθόλου με τους κληρικούς, παπάδες κι όλους αυτούς. Με τα εγκλήματα που κάνουν και τις αγαθοεργίες που δεν κάνουν. Δε με απασχολεί που διώχνουν τον κόσμο από την εκκλησία. Το θέμα είναι η ύπαρξη ή όχι του θεού. Και στις περιπτώσεις μας, έρχεται και δένει μια χαρά! Σε όλες τις οικογένειες που υπάρχουν ασθενείς (όσο πιο βαριά, τόσο πιο πολύ) υπάρχουν άνθρωποι που είτε ανακαλύπτουν τώρα το Θεό είτε κάνουν πιο συχνή την επαφή. Είτε από τύψεις γιατί ήταν μακριά είτε από ελπίδα ότι ο Θεός μπορεί να βοηθήσει. Από τη μια ο Θεός και από την άλλη τα βότανα...

Το θέμα είναι μεγάλο και δεν προλαβαίνω να το τελειώσω σήμερα, πρέπει να πάω και στην απονομή του πλατινένιου αύριο...

Να κάνω μια μικρή συνέχεια: 

Μετά από μια συζήτηση που είχαμε με τη Στέλλα, διαφωνεί με τις απόψεις μου, υποστήριξε πως πέρα από θρησκείες, παπάδες, εκκλησίες κλπ κλπ, πολλοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι που βρίσκεται πιο πάνω από εμάς, κάτι από στο οποίο μπορούμε να παραπονεθούμε ή να ζητήσουμε κάτι. Μια ανάγκη να ξέρει κάποιος ότι υπάρχει κάτι να πιστέψουν.

Κι εγώ λέω πως μη νιώθοντας αυτή την ανάγκη, βάζω μόνο τη λογική μπροστά και λέω πως για μένα δεν υπάρχει Θεός. Σε οποιαδήποτε μορφή ή Θρησκεία. Είναι άλλο βέβαια αν ο καθένας θέλει να έχει ένα μικρό θεό μέσα του για να καλύπτει διάφορες τέτοιες ανάγκες.

Να προσθέσω πως όλα αυτά είναι γνώμη μου που απλά ήθελα να την πω, δεν θέλω να πείσω κάποιον ούτε να αλλάξω γνώμη σε κάποιον.