Το μάθημα με τις τσίχλες!

Μετά την "χαζή" ανάρτηση, για να μπορέσουμε να κάνουμε μια ομαλή μετάβαση, έρχομαι πάλι να σας κάνω ένα μάθημα. Περιέχει μια από τα ίδια, τα κολλήματά μου είναι σταθερά: μην καπνίζετε, πιείτε, πάρτε ναρκωτικά και ... πάτε με παρέα μια βόλτα ως το περίπτερο για τσίχλες! Αυτό το τελευταίο θα χρησιμοποιήσω για να σας πρήξω τώρα!

Κάνετε λάθος, λάθη, πολλά λάθη! Είμαι σίγουρος για αυτό 100%, οι εξαιρέσεις είναι μετρημένες! Είμαι τόσο σίγουρος γιατί κάνω τα ίδια λάθη κι εγώ που τα λέω συνέχεια, που πέρασα μια εμβολή και δυό μέρες στην εντατική. Αφού το κάνω εγώ το λάθος, σίγουρα το κάνετε κι όλοι εσείς. Εκτός κι αν είναι κάποιος τόσο έξυπνος και πολύ θα ήθελα να τον κάνω φίλο μου! Εξηγούμαι στη συνέχεια, φέρνοντας σαν παράδειγμα μετρημένες σκέψεις μου:

Έχω μια ανησυχία τον τελευταίο καιρό για το πόσο αντισυμβατικός θα πρέπει να γίνω και τι να κάνω στη ζωή μου, που κανείς δεν ξέρει πόση είναι ακόμα. Και μερικές φορές, ψάχνω και φέρνω στο νου μου ανθρώπους τους οποίους θα ήθελα να δω και να κάνω πράγματα μαζί τους, εκείνη την τελευταία ώρα, μέρα, βδομάδα, μήνα. Και αμέσως καταλαβαίνω το λάθος μου και την παγίδα στην οποία πέφτω: σκέφτομαι πως θα αρχίσω να τα κάνω όλα αυτά μετά από κάποιες εξετάσεις που δεν θα είναι καλές, μετά από κάποιο πόνο που θα σημάνει συναγερμό, μετά από κάτι... Και μου έρχεται το μυαλό και ξανασκεύομαι:

εκείνη την ώρα, αν έχω κάποιες άσχημες εξελίξεις ή πόνο, θα μπορώ να περάσω καλά με τους αγαπημένους μου; Θα μπορώ; Θα έχω διάθεση να κάνω όλα αυτά που θα ήθελα με τον καθένα; με τον Ντίνο και το Θοδωρή θα ήθελα να πάμε στο καζίνο και να παίξουμε 1000 ευρώ κι εννοείται ότι θα τα χάναμε, με τον Μπάμπη θα ήθελα να γυρίσουμε την Μιχαλακοπούλου ψάχνοντας για το καλύτερο μηχανάκι (ακόμα κι αν δεν σκοπεύουμε να αγοράσουμε), με τον Τάκη θα ήθελα να περάσουμε ένα βράδυ σε κουτούκι, να τρωγοπίνουμε και να παίζει μπουζούκι! Και τόσα άλλα με τόσους άλλους!

Προσωπικά, βάζω μυαλό και αλλάζω. Δεν ήμουν ποτέ ο τύπος του ανθρώπου που θέλει να ζήσει την κάθε του μέρα σαν να είναι η τελευταία. Τώρα η καθεμία μοιάζει και σε κάτι σαν την τελευταία. Για αυτό γυρνάω την Ελλάδα κάθε τρεις και λίγο, σταματάω όπου έχω φίλους κατά μήκος της Ε75 και τους βλέπω, τώρα ήμουν στην averfoula, είδα και τους φίλους που έπρεπε και περάσαμε καλά. Πολύ θα ήθελα να ήταν όλοι οι φίλοι μου κοντά και να τους ρώταγα: "πάμε στο περίπτερο να πάρουμε τσίχλες;" Και να ξεκινάγαμε να περπατάμε, να βρίσκαμε το πρώτο περίπτερο και να λέγαμε όχι σε αυτό, στο άλλο και μετά στο τρίτο. Και να πηγαίναμε μαζί στην άλλη άκρη του κόσμου, με αφορμή ένα γαμημένο πακέτο τσίχλες! Να πηγαίναμε μέχρι να τα λέγαμε όλα, πολλά κι άλλα τόσα.

Ήρθε η ώρα να σε ρωτήσω αν τρως τσίχλες. Και πας μόνος σου και τις παίρνεις; Πόσα είναι τα πράγματα που αφήνεις να κάνεις μια άλλη μέρα; Του χρόνου; Γιατί δεν τα κάνεις τώρα, αύριο κιόλας; Ξέρω γιατί: επειδή δεν έχεις εκτιμήσει σωστά την όλη υπόθεση, δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες γιατί είναι μάθημα για αρχάριους πια! Τότε ανακαλύπτουμε ότι δεν κάναμε όσα θέλαμε παρέα με ανθρώπους, όταν φεύγουν. Την ύστατη ώρα που δεν αλλάζει τίποτα. Και δεν είναι μόνο που δεν κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά που δεν μιλάμε, είμαστε κλειστοί, δεν εκφράζουμε συναισθήματα, φοβόμαστε να αγαπήσουμε και αν φτάσουμε στην αγάπη, μετά φοβόμαστε να το πούμε.

Προσπάθησε να κάνεις την αλλαγή, κι εσύ ο υγιής που διαβάζεις από σπόντα. Εσύ θα βγεις διπλά κερδισμένος. Ξέρω, θα πεις μας έχει τσακίσει η κρίση, άγχος, πίεση, αφραγκία, λογαριασμοί, παιδιά, έξοδα! Σε παρακαλώ, βρες μια σύντομη κι εύκολη λύση, όλα αυτά μπορούν να λυθούν και να αντιμετωπιστούν όταν τους δοθεί η βαρύτητα που τους αρμόζει. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το να ζήσεις κανείς τη ζωή του, την κάθε μέρα ωραία. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο.

ΥΓ: Σίγουρα είναι βαθιά νοήματα αυτά και ούτος ο λόγος που τα αναφέρω συνεχώς, έπρεπε να γίνω καρκινοπαθής για να τα καταλάβω. 

ΥΓ1: Μην κολλήσεις στις τσίχλες, πάτε μια βόλτα για ψαράκι, για χόρτα στο βουνό, ένα ταξίδι, βρες κάτι να κάνετε μαζί!!!