Χρόνιο νόσημα και εργασία

Βρήκα στο forum που παρακολουθώ ένα θέμα με μεγάλο ενδιαφέρον, έχει ενδιαφέρον και για εμάς αλλά στην χώρα μας αυτά θεωρούνται πολυτέλειες, μόνο σε κάποιες άλλες χώρες θα φροντίσουν για τέτοια θέματα. Παραθέτω:

"Ο άντρας μου είναι σε ανάκαμψη από καρκίνο κι αισθάνεται άνετα πάλι για να εργαστεί. Σύμφωνα με τον ADA, ο καρκίνος θεωρείται αναπηρία (ανικανότητα) και δεν πρέπει να ερωτηθεί για αυτό το θέμα. Ωστόσο, πως μπορεί κάποιος να εξηγήσει το κενό στην εργασία του; Ήταν εκτός για 1.5 χρόνο και δεν ξέρει πως να χειριστεί αυτό το κενό στο βιογραφικό του. Κάθε ιδέα και βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη".

Είναι ένα θέμα που το αντιμετωπίζουν πολλοί στον εργασιακό χώρο, όχι μόνο οι καρκινοπαθείς αλλά και πολλοί που έχουν αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα υγείας κι έπρεπε να λείψουν από την εργασία τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χωρίς να γνωρίζω πολλά για την Ελληνική νομοθεσία, από ιδία εμπειρία ξέρω πως ο εργαζόμενος δικαιούται αναρρωτική άδεια, είτε εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα είτε στο Δημόσιο. Αν κάποιος είναι δημόσιος υπάλληλος είναι καλύτερα τα πράγματα γιατί επιστρέφει όταν είναι καλά και συνεχίζει τη δουλειά του. Δεν συζητώ τα θέματα ψυχολογίας, αντιμετώπισης από τους συναδέλφους κλπ, είμαστε παράξενοι σαν λαός, αδιάκριτοι, κουτσομπόληδες, πολλά, προσωπικά είμαι γαιδούρι και δεν κατάλαβα πολλά αλλά άλλοι δυσκολεύονται στην επάνοδο.

Στον ιδιωτικό τομέα επίσης, μπορεί να επανέλθει ο υπάλληλος μετά την αναρρωτική άδεια και η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να τον δεχθεί και να συνεχίσει την εργασία του κανονικά. Στις ελληνικές επιχειρήσεις δυστυχώς, είναι στιγματισμένος ο καθένας που βρίσκεται σε τέτοια θέση και αντί να γίνεται δέκτης κάποιων προνομίων, συνήθως τιμωρείται με διάφορα σκαρφίσματα του ελληνικού δαιμόνιου μυαλού.

Το ουσιαστικό πρόβλημα ξεκινάει όμως όταν κάποιος θέλει, αναγκαστεί, να αλλάξει εργασία κάποια στιγμή. Πως αλήθεια θα γεμίσει το βιογραφικό του για εκείνη την περίοδο; Τι θα πει αν ερωτηθεί, ότι είχε/έχει καρκίνο; Η προσωπική μου εντύπωση είναι πως ο προσωπάρχης θα προσπαθήσει να κυλήσει ομαλά η συνέντευξη (αν είναι κάποιος ψύχραιμος) και στο τέλος θα αποφασίσει να πετάξει το βιογραφικό στα σκουπίδια, σκεπτόμενος πως: ο καρκινοπαθής είναι κάποιος που πεθαίνει, θα μας φέρει την αρρώστια στα γραφεία μας, θα ξανααρρωστήσει και θα του πληρώνουμε αναρρωτική άδεια και δε θα έχουμε υπάλληλο, και στην τελική, υπάρχουν τόσοι υγιείς και ικανοί, γιατί να προσλάβω κάποιον ΑΜΕΑ;;;

Μη μου πείτε πως είμαι υπερβολικός, τα περισσότερα από τα παραπάνω θα περάσουν σίγουρα από το μυαλό του HR υπεύθυνου. Εκτός και αν μιλάμε για δουλειές που κλείνονται στο πόδι, η κρίση γίνεται με το μάτι, ο εργαζόμενος δεν καλύπτεται ασφαλιστικά και οι απαιτήσεις δεν είναι τρομερές. Αυτό όμως είναι η εξαίρεση και ας μην το λάβουμε καθόλου υπόψην. Όταν ρώτησα γνωστό μου προσωπάρχη σε μεγάλη βιομηχανία για τον καλύτερο τρόπο να το χειριστώ, μου είπε να μην το αναφέρω καθόλου. Και σε περίπτωση που αρρωστήσω πάλι; ρώτησα. Δε θα σε ρωτήσουν πολλά και δεν είσαι υποχρεωμένος να πεις πολλά. Δεν είναι η καλύτερη λύση αλλά για τη χώρα μας μου φαντάζει σαν τη μοναδική λύση, παραποίηση των χρονολογιών απασχόλησης στο βιογραφικό ώστε να μην χρειαστεί να εξηγηθεί το κενό στην απασχόληση και καμία αναφορά στην ασθένεια. Αν βέβαια κάποιος ψάξει το βιογραφικό και προσπαθήσει να το διασταυρώσει, θα γίνουμε ρεζίλι. Ακόμα, σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους τα νέα και οι πληροφορίες κυκλοφορούν τόσο εύκολα που ακόμα και μεταξύ ανταγωνιστών υπάρχει επικοινωνία για να διασταυρωθεί το ποιόν κάποιου εργαζόμενου. Φαντάσου τώρα να κρύψεις ότι έχεις καρκίνο και να το μάθουν με ένα τηλέφωνο από τον πρώην εργοδότη!

Δεν ξέρω τι σκέψεις κάνει ο καθένας, δείτε όμως τι λένε οι Αμερικάνοι. 

Κάποιος υπεύθυνος προσωπικού απαντάει στην αρχική ερώτηση και είναι κατηγορηματικός πως το ψέμα απαγορεύεται γιατί αν ανακαλυφθεί, τότε τελειώνει και η διαδικασία πρόσληψης. Θεωρεί λάθος να αναγραφεί η ασθένεια στο βιογραφικό αλλά πως είναι καλύτερα να αναφερθεί προφορικά όταν θα δοθεί κάποια ευκαιρία κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.

Κάποιος άλλος καρκινοπαθής που ήταν και εργοδότης αναφέρει πως η ασθένεια δεν θα πρέπει να αναφερθεί για έναν και μόνο λόγο: όλοι οι υπεύθυνοι προσλήψεων, όταν λάβουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες βιογραφικά για μια θέση, κάνουν ένα χοντρό ξεσκαρτάρισμα στην αρχή, πετώντας τα βιογραφικά που έχουν ψεγάδια, όπως ηλικίες εκτός ορίων, ορθογραφικά λάθη και αναστατωμένα βιογραφικά. Οπότε καταλαβαίνετε ότι αν αναφερθεί ο καρκίνος, το βιογραφικό θα πάει στα σκουπίδια στο πρώτο ξεσκαρτάρισμα και δεν θα κληθεί καν για συνέντευξη!!!

Εδώ θα βρείτε ένα αναλυτικό άρθρο το οποίο δυστυχώς είναι στα αγγλικά, είναι γραμμένο όμως από επαγγελματία κι αξίζει να το μελετήσουμε λίγο παραπάνω. Αναφέρει πως ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να αποφύγει τρεις παγίδες:

1. Δεν θα πρέπει να αναφερθεί η ασθένεια ή ανικανότητα σε καμιά περίπτωση
2. Να αποφευχθεί το ψέμα και να προσπαθήσει ο καθένας να καλύψει το κενό αναφέροντας γεγονότα που να ακούγονται σαν χτίσιμο της καριέρας, ακόμα και αν δεν έχουμε βγει από το σπίτι...
3. Να μην αφήσουμε την δική μας ντροπή ή απογοήτευση για την αποχή από την εργασία να μας αποτρέψει από την διαδικασία εύρεσης εργασίας

Περισσότερα και απόψεις μπορείτε να βρείτε διαβάζοντας την πιο πάνω αναφερθείσα σελίδα. Μια καλή πρόταση που αναφέρει κάποιος είναι πως μπορεί να εμφανισθεί το διάστημα αυτό σαν "Παροχή φροντίδας σε συγγενικό πρόσωπο λόγω προβλήματος υγείας", κάτι που δεν είναι ψέμα μιας και η φροντίδα στον εαυτό μας είναι το ίδιο!

Αυτό είναι ακόμα ένα site που αναφέρει σχετικές πληροφορίες και μπορείτε να το σκαλίσετε για να βρείτε περισσότερα. Ακόμα, επειδή το θέμα έχει επιστημονικό ενδιαφέρον, νομίζω, το έχω συζητήσει με την Κατερίνα Τεμπέλη για να ασχοληθεί κάποτε αν της προκαλέσει ενδιαφέρον της ίδιας (είναι ψυχολόγος) και βρει χρόνο για να το κάνει, καθώς οι αναρτήσεις της έχουν πάντα μεγάλο επιστημονικό υπόβαθρο. Προσωπικά δεν έχω να προσθέσω κάτι ακόμα, νομίζω πως το θέμα έχει και υποκειμενικές κρίσεις αλλά σίγουρα τα παραπάνω λόγια είναι ένα καλό "σκούντημα" για να προετοιμάσει κάποιον που θα μπει μελλοντικά σε αυτή τη διαδικασία. Τελειώνοντας, να πω μόνο πως λυπάμαι που και σε αυτό το θέμα η κοινωνία δεν έχει πάρει καμιά θέση, δεν έχει φροντίσει για τίποτα και το θέμα δεν υφίσταται καν...