Ευτυχώς, έχω καρκίνο...

Πάει και το Πάσχα, πέρασε, έφυγε γοργά η Μεγάλη Εβδομάδα και όλο το Πάσχα μιας και σκεφτόμουν τον δικό μου θεό, τις παραδόσεις στον δικό μου κόσμο...

Πέρασα καλά, ξεκούραστα, είδα αρκετούς φίλους, μιλήσαμε, προβληματιστήκαμε (λίγο). Ειλικρινά θα ήθελα να είμαι όλα τα μεσημέρια σε ουζερί με τις παρέες μου και να δίνω μάχες με τα χταπόδια, να με κόβουν οι ουρές της γαρίδας, να αγωνιώ για τη σωτηρία της σουπιάς που έπεσε στο ούζο μήπως και σωθεί από τα πηρούνια μας! Και να είναι φίλοι κοντά, να τους βλέπω και να τους νιώθω, να λέμε ιστορίες από τα παλιά και να γελάμε με τα νέα παθήματα. Να φτιάχνω κεφάλι και μέσα από τη ζάλη να νιώθω μπλιο ευτυχισμένος, κλασσικό τρυκ! Έγινε κι αυτό, αρκετά καλά, όχι όμως όπως θα γίνονταν στο Sanssouci! Όχι όπως θα το διοργάνωνα εγώ.

Και ξέρεις ποιοι ήταν οι λόγοι; Πολλοί και απλοί, συνηθισμένοι, καθημερινοί, δύσκολοι, πολύπλοκοι, εύκολο να λυθούν αλλά και δυσεπίλυτοι!!! Οι φίλοι μου, όπως και οι δικοί σας, έχουν ... προβλήματα! Τους άκουσα όλους, από τους γνωστούς ως και τους φίλους. Και κάποια στιγμή έφτασα να σκεφτώ: "ευτυχώς εσύ έχεις καρκίνο και ξέρεις να αξιολογήσεις τα προβλήματα, να βάλεις μια ιεραρχία". Όχι ότι τα προβλήματα των άλλων είναι εύκολα ή κάνω εύκολη κριτική αλλά έτσι είναι, για τον καθένα, δυσκολότερα είναι τα δικά του προβλήματα, όσο μεγάλα ή μικρά μπορεί να είναι! 

Προτίμησα να φορέσω το φούξια αστεράκι-σκουλαρίκι που πήρα και να παραμείνω στον Κόσμο Δίχως Έγνοιες. Τις είχα και εγώ τις δικές μου, δε με άφηναν αλλά είμαι σίγουρος πια πως όλα θα λυθούν.

ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ, έτσι ήμουν κι εγώ στην προ Καρκίνου εποχή, πνιγόμουν στο "εύκολα" αλλά φαινομενικά άτρωτος. Εκείνο ήταν καλύτερο ή τώρα που δεν πνίγομαι ούτε στον πάτο του ωκεανού αλλά ξέρω ότι είμαι τρωτός;;; Παγίδα ερώτηση, το κέρδος είναι στον συνδυασμό όλων των παραπάνω, το νου σας...