Εγχειρίδιο Δύναμης και Κουράγιου (3)
Έχουμε καλύψει τον πρώτο καιρό της επαφής με τον καρκίνο, το πρώτο σοκ και είμαστε ακόμα όμως μέσα στον πανικό! Στη φάση των εξετάσεων, γιατρών, επιλογής νοσοκομείου, γιατρού κλπ κλπ. Μια δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία για όλους, τον ασθενή αλλά και τους συγγενείς.
Το δύσκολο σε αυτή την περίοδο είναι πως πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα μαζί και δεν υπάρχει χρόνος για να μελετήσει κάποιος, να μάθει, να ρωτήσει, να καταλάβει. Όλα γίνονται κάτω από πίεση χρόνου. Οι περισσότερες περιπτώσεις βέβαια είναι διαφορετικές μιας και ο καρκίνος παρουσιάζεται σε πολλές μορφές, σε πολλά μέρη του σώματος, σε διάφορα όργανα, έχει πολλούς τύπους και τελειωμό δεν έχουμε! Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος δεν θα προλάβει να κάνει τίποτα γιατί θα πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα και άλλες που θα είναι τυχερός κάποιος επειδή ανακάλυψε κάποια εστία πολύ νωρίς. Οπότε θα μιλήσουμε για μια γενική περίπτωση και για το πλήθος των περιπτώσεων.
Συνήθως ο καθένας θα βρεθεί σε κάποιο νοσοκομείο να κάνει κάποιες εξετάσεις γιατί είχε κάποια συμπτώματα, πόνο, βήχα, πρήξιμο κι ένα σωρό άλλα, ανάλογα με τον καρκίνο του. Όπου βρέθηκε λοιπόν κανείς θα κάνει και τις πρώτες εξετάσεις. Φυσικά και θα εμπιστευτεί τους γιατρούς και θα κάνει ότι του πουν. Μερικές εξετάσεις που μου έρχονται στο μυαλό, πέρα από τις αιματολογικές, είναι:
* ακτινογραφίες, αξονικές τομογραφίες, υπέρηχοι, μαστογραφίες (για τις γυναίκες με μαστό), μαγνητικές τομογραφίες, σπινθηρογραφήματα (για εύρεση μεταστάσεων στα οστά), βρογχοσκοπήσεις, γαστροσκοπήσεις, λήψεις βιοψιών και μετά έρχονται οι πιο ειδικές, το pet scan και άλλες που φαντάζομαι ότι δεν τις ξέρω.
Όλες οι εξετάσεις έχουν σαν σκοπό να βρουν τις εστίες του καρκίνου. Οπότε, ανάλογα με την περίπτωση οι γιατροί θα ξέρουν που να εστιάσουν και τι εξετάσεις να κάνουν. Οι πιο δύσκολες περιπτώσεις είναι αυτές που υπάρχει κάποιος δείκτης ανεβασμένος και δεν μπορεί να βρεθεί η εστία ή βρίσκεται μια εστία και δεν μπορεί να εντοπιστεί η πρωτοπαθής. Αν κάποιος βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, θα ενημερωθεί και θα πράξει ανάλογα.
Όσον αφορά στο νοσοκομείο των εξετάσεων, των θεραπειών και της τυχόν νοσηλείας: άλλες φορές απλά όποιο εφημερεύει, αυτό που είναι εξιδικευμένο για τις νεοπλασίες (πχ Άγιος Σάββας), εξιδικευμένο για την περίπτωσή μας (πχ Σωτηρία για πνεύμονα), όπου γνωρίζουμε κάποιο γιατρό, όπου έχουν τα μηχανήματα που θέλουμε και απαιτούνται, όπου μας καλύπτει η ασφάλειά μας, όπου ακούσαμε για κάποιο καλό γιατρό, όπου μας σύστησε κάποιος φίλος... και η λίστα συνεχίζεται... Έχω να προσθέσω πως: ρωτήστε φίλους, γνωστούς, γιατρούς, τα έχουν περάσει άλλοι πολύ πιο νωρίς από εμάς και ξέρουν πολλά πράγματα, έτοιμη γνώση και οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να την μοιραστούν μαζί μας, γιατί συμπάσχουν! Εύχομαι βέβαια να μην μπορούμε να βρούμε κανέναν κοντά μας που να ξέρει από καρκίνο, αυτό θα είναι καλό! Αλλά αν κάποιος έχει πρότερη εμπειρία, σίγουρα ξέρει πολλά! Όπως έχουμε μάθει κι εμείς τώρα, μετά από τόσο αγώνα σε αυτή τη φασαρία.
Καταλήγω λοιπόν πως το θέμα του νοσοκομείου, δημόσιου ή ιδιωτικού, είναι ζήτημα κριτηρίων που είναι διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Και η σκυτάλη δίνεται στο ερώτημα: δημόσιο ή ιδιωτικό;;; Για μένα η ερώτηση είναι απλή, όπως και η απάντηση: αν κάποιος έχει τα χρήματα και το αντέχει οικονομικά ή αν καλύπτεται από κάποια ασφάλεια ή ταμείο, ας πάει σε κάποια ιδιωτική κλινική! Θα έχει πολύ καλύτερη αντιμετώπιση, υπάρχουν πολλοί καλοί γιατροί στα ιδιωτικά, ονόματα όπως ο Σκάρλος, ο Νταχάμπρε, ο Πανόπουλος κι ένα σωρό άλλοι είναι πλέον γνωστά σε όλους τους παθόντες. Αυτά που με χάλασε εμένα 1,5 χρόνο σε δημόσιο νοσοκομείο ήταν:
***η λειτουργία του νοσοκομείου σαν "δημόσιο" (αν θέλω σου κλείνω ραντεβού, αλλιώς έλα αύριο, κάτι ξανθιές στις γραμματείες ακόμα τις έχω στο μάτι να τις στολίσω πατόκορφα)
***η ταλαιπωρία για να γίνουν απλά πράγματα (άντε να κάνεις εισιτήριο, να δώσεις αίμα πριν τις ΧΜΘ, να βγουν τα αποτελέσματα, να διαλυθούν τα φάρμακα, να έρθει η σειρά σου να σε τρυπήσουν και να σου βάλουν τους πρώτους ορούς)
***η μάχη που πρέπει να δώσεις με τους ομοιοπαθείς για την ουρά, για να μιλήσεις με τους γιατρούς, για οτιδήποτε, η μικροπρέπεια σε όλο της το μεγαλείο και η παραξενιά στο φόρτε της, ίσως είναι και η αρρώστια που μας κάνει έτσι δύσκολους
***η θεωρητική υπόσταση του δημόσιου, δωρεάν νοσοκομείου ενώ όλοι γνωρίζουμε πως αν δεν το δώσεις το κατιτίς σου... δεν θα τσουλήσει το θέμα σου, πρέπει να το γράψεις το γράμμα σου και να το βάλεις σε φάκελο, μία ή περισσότερες φορές (άντε γαμηθείτε καργιόληδες! που παίζετε με τον πόνο των ανθρώπων και τη ζωή τους, να μη γινόσασταν γιατροί ποτέ!!!)
Αν ψάξω θα βρω και πολλά άλλα...
Από ιδιωτικές κλινικές δεν έχω εμπειρία, μόνο στο Ι α τ ρ ι κ ό Αθηνών έχω κάνει μερικές φορές αξονικές και μαγνητικές, γιατί δεν άντεχα την ταλαιπωρία των ραντεβού στο δημόσιο. Δεν ήταν όλα τέλεια αλλά ήταν το 95%! Και φλέβα μου έσπασαν, και με καθυστέρησαν μια φορά αλλά το σύστημα δουλεύει πολύ καλύτερα. Το καλύτερο θα είναι να καλύπτεται κάποιος από ιδιωτική ασφάλεια ζωής, είτε προσωπική είτε του εργοδότη και να του καλύπτει τα έξοδα της ιστορίας! Σωτηρία! Έτσι έχω καταλάβει από την Σούλη, που τα έχει κάνει όλα σε ιδιωτικό θεραπευτήριο με κάλυψη και σε πολύ καλούς γιατρούς! Αμέσως έχει γλυτώσει από όλα αυτά τα άσχημα, που σε κάνουν να νιώθεις πως τελικά είναι τιμωρία ο καρκίνος σου και αυτό που περνάς είναι η συνέχεια της τιμωρίας... απλά!
Τι να πρωτοαναφέρω; Ότι το καλοκαίρι του 2009 που ήταν σε έλλειψη η Σισπλατίνη, μας έβαζαν να την βρίσκουμε μόνοι μας από τα φαρμακεία; Και είχε έρθει ο άνθρωπος με τη γυναίκα του από τη Ρόδο και του λένε: δεν έχουμε το φάρμακο! Και πήρε ένα ταξί κι άρχισε να γυρνάει τα φαρμακεία της περιοχής, μέχρι να βρει κάποιο το τοξικοφάρμακο! Ότι συχνά πυκνά οι γιατροί και νοσηλευτές κάνουν επίσχεση εργασίας (με το δίκιο τους) και υπάρχει μόνο προσωπικό ασφαλείας; Άντε να είναι μόνο 1 νοσηλεύτρια στην αιμοληψία για να πάρει αίμα από 40 καρκινοπαθείς, που έχουν ο ένας χειρότερα χάλια από τον άλλο!!! Τα θυμάμαι και φουντώνω!
Συνοψίζω, αν έχει την δυνατότητα κάποιος, ας προτιμήσει το ιδιωτικό και θα γλυτώσει πολλά βάσανα. Αν όχι, στη σειρά με όλους τους άλλους για την τιμωρία! Προσωπικά, ακόμα και τις εξετάσεις των επανελέγχων σταματάω να τις κάνω στο Ι α τ ρ ι κ ό, τώρα που θα χρειαστώ μεγνητικές από την κορφή ως τα νύχια και αξονικές, το μπιλιέτο θα ξεπεράσει τα 1000 ευρώ και το ΤΣΜΕΔΕ δεν τα καλύπτει όλα, θα ταλαιπωρηθώ 1-2 μέρες παραπάνω για να γλυτώσω τη συμμετοχή.
Ανέφερα κάποια ονόματα γιατρών πιο πάνω και θα ήθελα να συμπληρώσω και το θέμα της "2ης γνώμης". Πολλές φορές χρειάζεται, είτε στο ξεκίνημα είτε σε κάποιο κομβικό σημείο του ταξιδιού του τρόμου. Μην διστάσετε να την πάρετε, το πιο εύκολο είναι από τον ιδιωτικό τομέα, κλείνετε εύκολα ένα ραντεβού σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρουσιάζετε τις εξετάσεις, πορίσματα και κάνετε τις ερωτήσεις σας: απλές, πολύπλοκες, σαφείς μόνο να είναι για να πάρετε και σαφείς απαντήσεις. Δεν είναι δέσμευση και δεν θα σας υποχρεώσει κάποιος να συνεχίσετε εκεί νοσηλεία. Στο τέλος θα πληρώσετε μόνο την επίσκεψη του γιατρού, είχα πληρώσει 80 ευρώ για ογκολόγο.
Τα θέματα αυτά είναι ατελείωτα, διαφορετικά για κάθε περίπτωση και υποκειμενικά. Ήθελα να κάνω μια απλή αρχή και αν γράψει ο καθένας εδώ 2 λόγια από τις εμπειρίες/παθήματά του, θα συγκεντρωθεί κάποια περισσότερη γνώση. Αυτό που χρειάζεται σε αυτή τη φάση, είναι καταρχήν υπομονή, κουράγιο, καθαρό μυαλό, κάποιος με γερό στομάχι και ... τώρα είμαι σε θέση να γνωρίζω πως βοηθάει τα μάλλα ένα φούξια σκουλαρίκι!!! Δεν κάνω καθόλου πλάκα! Χωρίς τρέλα δεν πας πουθενά αγαπητέ, ένας καρκινοπαθής πρέπει να είναι και λίγο αρπαγμένος, να ανέβει level!
Περιμένω τα σχόλιά σας για να προσθέσετε όσα ξέχασα! Το νου σας!
Όσον αφορά στο νοσοκομείο των εξετάσεων, των θεραπειών και της τυχόν νοσηλείας: άλλες φορές απλά όποιο εφημερεύει, αυτό που είναι εξιδικευμένο για τις νεοπλασίες (πχ Άγιος Σάββας), εξιδικευμένο για την περίπτωσή μας (πχ Σωτηρία για πνεύμονα), όπου γνωρίζουμε κάποιο γιατρό, όπου έχουν τα μηχανήματα που θέλουμε και απαιτούνται, όπου μας καλύπτει η ασφάλειά μας, όπου ακούσαμε για κάποιο καλό γιατρό, όπου μας σύστησε κάποιος φίλος... και η λίστα συνεχίζεται... Έχω να προσθέσω πως: ρωτήστε φίλους, γνωστούς, γιατρούς, τα έχουν περάσει άλλοι πολύ πιο νωρίς από εμάς και ξέρουν πολλά πράγματα, έτοιμη γνώση και οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να την μοιραστούν μαζί μας, γιατί συμπάσχουν! Εύχομαι βέβαια να μην μπορούμε να βρούμε κανέναν κοντά μας που να ξέρει από καρκίνο, αυτό θα είναι καλό! Αλλά αν κάποιος έχει πρότερη εμπειρία, σίγουρα ξέρει πολλά! Όπως έχουμε μάθει κι εμείς τώρα, μετά από τόσο αγώνα σε αυτή τη φασαρία.
Καταλήγω λοιπόν πως το θέμα του νοσοκομείου, δημόσιου ή ιδιωτικού, είναι ζήτημα κριτηρίων που είναι διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Και η σκυτάλη δίνεται στο ερώτημα: δημόσιο ή ιδιωτικό;;; Για μένα η ερώτηση είναι απλή, όπως και η απάντηση: αν κάποιος έχει τα χρήματα και το αντέχει οικονομικά ή αν καλύπτεται από κάποια ασφάλεια ή ταμείο, ας πάει σε κάποια ιδιωτική κλινική! Θα έχει πολύ καλύτερη αντιμετώπιση, υπάρχουν πολλοί καλοί γιατροί στα ιδιωτικά, ονόματα όπως ο Σκάρλος, ο Νταχάμπρε, ο Πανόπουλος κι ένα σωρό άλλοι είναι πλέον γνωστά σε όλους τους παθόντες. Αυτά που με χάλασε εμένα 1,5 χρόνο σε δημόσιο νοσοκομείο ήταν:
***η λειτουργία του νοσοκομείου σαν "δημόσιο" (αν θέλω σου κλείνω ραντεβού, αλλιώς έλα αύριο, κάτι ξανθιές στις γραμματείες ακόμα τις έχω στο μάτι να τις στολίσω πατόκορφα)
***η ταλαιπωρία για να γίνουν απλά πράγματα (άντε να κάνεις εισιτήριο, να δώσεις αίμα πριν τις ΧΜΘ, να βγουν τα αποτελέσματα, να διαλυθούν τα φάρμακα, να έρθει η σειρά σου να σε τρυπήσουν και να σου βάλουν τους πρώτους ορούς)
***η μάχη που πρέπει να δώσεις με τους ομοιοπαθείς για την ουρά, για να μιλήσεις με τους γιατρούς, για οτιδήποτε, η μικροπρέπεια σε όλο της το μεγαλείο και η παραξενιά στο φόρτε της, ίσως είναι και η αρρώστια που μας κάνει έτσι δύσκολους
***η θεωρητική υπόσταση του δημόσιου, δωρεάν νοσοκομείου ενώ όλοι γνωρίζουμε πως αν δεν το δώσεις το κατιτίς σου... δεν θα τσουλήσει το θέμα σου, πρέπει να το γράψεις το γράμμα σου και να το βάλεις σε φάκελο, μία ή περισσότερες φορές (άντε γαμηθείτε καργιόληδες! που παίζετε με τον πόνο των ανθρώπων και τη ζωή τους, να μη γινόσασταν γιατροί ποτέ!!!)
Αν ψάξω θα βρω και πολλά άλλα...
Από ιδιωτικές κλινικές δεν έχω εμπειρία, μόνο στο Ι α τ ρ ι κ ό Αθηνών έχω κάνει μερικές φορές αξονικές και μαγνητικές, γιατί δεν άντεχα την ταλαιπωρία των ραντεβού στο δημόσιο. Δεν ήταν όλα τέλεια αλλά ήταν το 95%! Και φλέβα μου έσπασαν, και με καθυστέρησαν μια φορά αλλά το σύστημα δουλεύει πολύ καλύτερα. Το καλύτερο θα είναι να καλύπτεται κάποιος από ιδιωτική ασφάλεια ζωής, είτε προσωπική είτε του εργοδότη και να του καλύπτει τα έξοδα της ιστορίας! Σωτηρία! Έτσι έχω καταλάβει από την Σούλη, που τα έχει κάνει όλα σε ιδιωτικό θεραπευτήριο με κάλυψη και σε πολύ καλούς γιατρούς! Αμέσως έχει γλυτώσει από όλα αυτά τα άσχημα, που σε κάνουν να νιώθεις πως τελικά είναι τιμωρία ο καρκίνος σου και αυτό που περνάς είναι η συνέχεια της τιμωρίας... απλά!
Τι να πρωτοαναφέρω; Ότι το καλοκαίρι του 2009 που ήταν σε έλλειψη η Σισπλατίνη, μας έβαζαν να την βρίσκουμε μόνοι μας από τα φαρμακεία; Και είχε έρθει ο άνθρωπος με τη γυναίκα του από τη Ρόδο και του λένε: δεν έχουμε το φάρμακο! Και πήρε ένα ταξί κι άρχισε να γυρνάει τα φαρμακεία της περιοχής, μέχρι να βρει κάποιο το τοξικοφάρμακο! Ότι συχνά πυκνά οι γιατροί και νοσηλευτές κάνουν επίσχεση εργασίας (με το δίκιο τους) και υπάρχει μόνο προσωπικό ασφαλείας; Άντε να είναι μόνο 1 νοσηλεύτρια στην αιμοληψία για να πάρει αίμα από 40 καρκινοπαθείς, που έχουν ο ένας χειρότερα χάλια από τον άλλο!!! Τα θυμάμαι και φουντώνω!
Συνοψίζω, αν έχει την δυνατότητα κάποιος, ας προτιμήσει το ιδιωτικό και θα γλυτώσει πολλά βάσανα. Αν όχι, στη σειρά με όλους τους άλλους για την τιμωρία! Προσωπικά, ακόμα και τις εξετάσεις των επανελέγχων σταματάω να τις κάνω στο Ι α τ ρ ι κ ό, τώρα που θα χρειαστώ μεγνητικές από την κορφή ως τα νύχια και αξονικές, το μπιλιέτο θα ξεπεράσει τα 1000 ευρώ και το ΤΣΜΕΔΕ δεν τα καλύπτει όλα, θα ταλαιπωρηθώ 1-2 μέρες παραπάνω για να γλυτώσω τη συμμετοχή.
Ανέφερα κάποια ονόματα γιατρών πιο πάνω και θα ήθελα να συμπληρώσω και το θέμα της "2ης γνώμης". Πολλές φορές χρειάζεται, είτε στο ξεκίνημα είτε σε κάποιο κομβικό σημείο του ταξιδιού του τρόμου. Μην διστάσετε να την πάρετε, το πιο εύκολο είναι από τον ιδιωτικό τομέα, κλείνετε εύκολα ένα ραντεβού σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρουσιάζετε τις εξετάσεις, πορίσματα και κάνετε τις ερωτήσεις σας: απλές, πολύπλοκες, σαφείς μόνο να είναι για να πάρετε και σαφείς απαντήσεις. Δεν είναι δέσμευση και δεν θα σας υποχρεώσει κάποιος να συνεχίσετε εκεί νοσηλεία. Στο τέλος θα πληρώσετε μόνο την επίσκεψη του γιατρού, είχα πληρώσει 80 ευρώ για ογκολόγο.
Τα θέματα αυτά είναι ατελείωτα, διαφορετικά για κάθε περίπτωση και υποκειμενικά. Ήθελα να κάνω μια απλή αρχή και αν γράψει ο καθένας εδώ 2 λόγια από τις εμπειρίες/παθήματά του, θα συγκεντρωθεί κάποια περισσότερη γνώση. Αυτό που χρειάζεται σε αυτή τη φάση, είναι καταρχήν υπομονή, κουράγιο, καθαρό μυαλό, κάποιος με γερό στομάχι και ... τώρα είμαι σε θέση να γνωρίζω πως βοηθάει τα μάλλα ένα φούξια σκουλαρίκι!!! Δεν κάνω καθόλου πλάκα! Χωρίς τρέλα δεν πας πουθενά αγαπητέ, ένας καρκινοπαθής πρέπει να είναι και λίγο αρπαγμένος, να ανέβει level!
Περιμένω τα σχόλιά σας για να προσθέσετε όσα ξέχασα! Το νου σας!
5 ΣΚΕΨΕΙΣ:
"άντε γαμηθείτε καργιόληδες! που παίζετε με τον πόνο των ανθρώπων και τη ζωή τους, να μη γινόσασταν γιατροί ποτέ!!!"
αυτοί οι άνθρωποι ας πάνε στον αγύριστο!! αρκετά μου/μας στέρησαν ώρες και χρόνια ζωής!!
καληνυχτα
Πολύ ωραίο το εγχειρίδιο, Γλάρε μου.
Να προσθέσω κι εγώ μια εμπειρία, που την έχω πολύ καημό. Με τις χημειοθεραπείες χαλάνε οι φλέβες και κάθε τρύπημα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Εγώ, προσωπικά, (όπως και πολύ άλλοι) αντιμετωπίζω πολύ μεγάλο πρόβλημα με το συγκεκριμένο θέμα. Έχει φτάσει να με τρυπήσουν μέχρι και 8 (!) φορές μέχρι να μου βρουν φλέβα. Οπότε πλέον, όταν πηγαίνω για εξετάσεις, είτε σε ιδιωτικό κέντρο, είτε σε δημόσιο νοσοκομείο, δηλώνω εξ αρχής το πρόβλημά μου και ΑΠΑΙΤΩ έμπειρο νοσηλευτή ή αναισθησιολόγο. (Ναι, πιάνει!)
Επιπλέον να τονίσω ότι υπάρχουν βελόνες διαφόρων μεγεθών (πάχους). Ευνόητο ότι οι πιο χοντρές βελόνες, είναι δυσκολότερο να τοποθετηθούν σε μια ταλαιπωρημένη φλέβα, οπότε το πρόβλημα οξύνεται ακόμα περισσότερο. Το ανατριχιαστικό στην όλη ιστορία είναι ότι, δημόσια νοσοκομεία, μάλλον για λόγους κόστους δεν διαθέτουν επαρκείς ποσότητες από λεπτές βελόνες (ξεχωρίζουν εύκολα οπτικά: το εξάρτημα των λεπτών φλεβοκαθετήρων είναι μπλε, των πιο χοντρών ροζ) . Έδωσα λοιπόν παραγγελία στο φαρμακείο της γειτονιάς μου και πλέον έχω πάντα μαζί μου μπλε φλεβοκαθετηράκια . Πώς άλλοι ανοίγουν τη τσάντα τους και έχουν τα τσιγάρα τους; Ε! Εγώ έχω τους φλεβοκαθετήρες μου και είμαι κυρία. Βλέπω τη νοσηλεύτρια να πλησιάζει απειλητικά με ροζ καθετηράκι ανα χείρας; Πίσω το κακό, πίσω, πίσω... Ανοίγω τη τσάντα,βγάζω το μπλέ και όλα εντάξει (ή περίπου...)
Με όλα τα παραπάνω θέλω να πώ, να τονίσω, ότι καλό είναι να μην αφηνόμαστε έρμαια του κάθε γιατρού, του κάθε νοσηλευτή, αλλά να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά, γιατί, πάντα υπάρχει τρόπος να βελτιώσουμε, έστω και λίγο, τη ποιότητα της ζωής μας.
(Α! Και σου χρωστάω μια απάντηση για το ζωδιάκι : νεροχύτης)
Καληνύχτα.
Χουλκ
(Houlk.wordpress.com)
(Μισή ώρα προσπαθώ να ανεβάσω το ...τιμημένο το σχόλιο και δε με αφήνει το ρημάδι)
Νεροκουβαλητής είσαι μωρέ;;; Μια χαρά κι αέρας στα πανιά μας! (Να μιλάς μόνο, γιατί μερικές φορές εσείς έχετε ένα θέμα με την "κλεισούρα"...)
Καλά είναι άπαιχτο το θέαμα να βγάζεις τα φλεβοκαθετηράκια από την τσάντα σου! Αν το δει η Ανθή, θα ψάξει να βρει αξονικό τομογράφο τσέπης και σκιαγραφικό σε κολώνια!!!
Χμμμ, έτσι όπως το θέτεις, θα έπρεπε να κουβαλάω στην τσάντα μου: ρόπαλο (πλαστικό και ξύλινο), σπρέι πιπεριού για κάτι καλούς ανθρώπους, δυναμιτάκια για να τους ρίχνω όταν φεύγω! Προς το παρών κουβαλώ μόνο λίγα σκουλαρίκια ;-)
Να είστε όλοι καλά!
αυτο με τη δευτερη γνωμη δε ξερω κατα ποσο συμφωνω.ουτε για το κατα ποσο οντως τα ιδιωτ θεραπευτηρια ειναι τοσο καλα.
εγω θα ελεγα οτι ιδιωτικα ειναι καλα να πας για εξετασεις οπως υπερηχογραφηματα μαγνητικες κ τετοια.
σημερα τηλεφωνεις αυριο κανεις την εξεταση κ οσο εσυ κανεις αυτα καποιος δικος σου ρωταει οποιον ξερει κ δεν ξερει για να βρεθει ο καλος-αυτος που ξερει ιατρικη γιατρος κ τηλεφωνει σε νοσομεια κ ταμειο να μαθει τα διαδικαστικα κ γραφειοκρατικα κ εννοειται κρατα σημειωσεις!(δε ξερω πως ακουγεται αλλα βοηθα)
κ ενας τριτος αναλαμβανει το σπιτι κ ο τεταρτος την ψυχολ υποστηριξη των υπολοιπων.εγω εχω μαθει πως η αντιμετωπιση του καρκινου ειναι ομαδικη δουλεια κ ενας αγωνας με τον χρονο οπου το καθε λεπτο μετρα.
Για την ιστορια,στο Κατσαπαγκιο δεν εχει ζομετα.Η μητερα μου την αγοραζε απο την Αθηνα προσωπικα για να εχει μεχρι που βρηκαμε εναν φαρμακοποιο εκει να τη φερνει ειδικα για εμας.Εννοειται με το ταμειο.οι υπολοιποι καρκινοπαθεις εκει δε μπαινουν σε τετοια 'προχωρημενα' σκεπτικα.
Δε ξρω γιατι.ισως γιατι σ εκεινες τις περιοχες ο καρκινος ειναι η 'κακια αρρωστια' ακολη αναλογη της λεπρας.
τελος παντων.η αρνηση δε βοηθα!αυτο ειναι πολυ σημαντικο.
Ηαρνηση ειναι σαν την αγνοια.μπορει μεχρι κ να σε σκοτωσει
Σμάλτο,
σίγουρα θα διαφωνήσουμε γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί και τα βιώσαμε διαφορετικά. Όσο πιο πολλές απόψεις ακουστούν, τόσο καλύτερα θα είναι για κάποιον νέο που θα πέσει πάνω σε αυτό το Εγχειρίδιο. Ας ακούσει τις διαφορετικές απόψεις και ας καταλήξει για τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης. Όσο πιο πολλά μονοπάτια φαίνονται, τόσο καλύτερα για όποιον έρχεται η ώρα να διαλέξει το δικό του!
Να είστε όλοι καλά!
Δημοσίευση σχολίου