Μυρτιλάκι σε αγαπάμε!

Γεωργία, όπως βαφτίστηκε
Ζέτα, όπως την φώναζαν
Ζετάκι, όπως της ταίριαζε
Roseberry, όπως συστήθηκε

Μύρτιλο, όπως την βάφτισα

Ήρθε στο blog στις 28/11/2009, τη στιγμή που κάναμε την 1η συνάντηση με τα κορίτσια, τότε έγραψε το πρώτο της σχόλιο και από αυτό φάνηκε ότι είναι... ασταμάτητη! Δες εδώ

Ήρθε στην επόμενη συνάντησή μας, ήταν σκέτος σίφουνας, δεν προλάβαινε κανείς άλλος να μιλήσει! Σωστά έγινε δικηγόρος, δεν θα της ταίριαζε άλλο επάγγελμα καλύτερα! Απέναντί της ένιωσα πολλές φορές μειονεκτικά γιατί το μυαλό της έπαιρνε πολλές στροφές! Σε έπαιζε σαν την ανέμη που τυλίγει το νήμα, σου έδινε μια ατάκα και γύριζες, μέχρι να σκεφτείς και να απαντήσεις έρχονταν η δεύτερη ατάκα, στο καπάκι το προχώραγε και ίσως έφτανε μέχρι το συμπέρασμα μόνη της!!! Στο τέλος, τυλιγμένος στην ανέμη, είχες το περιθώριο μόνο να χαμογελάσεις! Ένας τρόπος υπήρχε μόνο για να την κόψω, να την αγριέψω με ένα: σουτ, μη μιλάς άλλο!

Άδικη ήταν η ζωή μαζί της, πέρασε πολλά από τον Αύγουστο που διαγνώστηκε. Ήταν παληκάρι όμως, άντεχε, είχε το κουράγιο να κάνει τις θεραπείες, με διασπορά στους πνεύμονες, έψαχνε, δούλευε στο γραφείο, έβγαινε, είδε φέτος περισσότερα έργα στο σινεμά και θέατρο από όλους μας, πήγαινε για φαγητό με τον καλό της και τους φίλους της. Ξεροκέφαλη αλλά άκουγε κιόλας, όπως κάνουν οι Ζυγοί μονίμως! Την είχαμε φάει να πάει 3ήμερο τα Χριστούγεννα με μια μπουκάλα οξυγόνο στο αυτοκίνητο, για σιγουριά! Αρνιόταν κατηγορηματικά να το κάνει αλλά επικοινώνησε μαζί μας για να μας πει ότι τελικά το έκανε!

Γάτα με πέταλα, σωστά την περιέγραψε ο δερματολόγος της. Και δεν είναι τα όμορφα λόγια που λέμε για όλους όταν φεύγουν, όσοι την γνώρισαν ξέρουν! Τελευταία που είχε πάρει τα πάνω της, είχε ενθουσιαστεί με το Εγχειρίδιο και επέμενε να εκδώσουμε βιβλίο, να βρίσκαμε επώνυμους να πουν την εμπειρία τους, ήθελε τη Μαστροκώστα γιατί αν και πολλοί την θεωρούσαμε χαζή, στην τηλεόραση ζωγράφισε, μίλησε σοφά! Της είχα ζητήσει να βρούμε τη Χούκλη που μου αρέσει και το θεώρησε δεδομένο. Στη φοιτητικά της χρόνια εξέδιδε ένα περιοδικό, ήταν αρχισυντάκτρια κι εκδότης! Με έπεισε πως δεν θα ήταν τίποτα να το φτάσουμε στο εκδοτήριο και την φούντωσα να βρει λεπτομέρειες, είχε ενθουσιαστεί!

Δυστυχώς έχασε δύο απανωτές συναντήσεις μας, τη μία στης Ανθής για συναισθηματικούς λόγους και την τελευταία γιατί νοσηλεύονταν. Δεν κατάλαβα και δεν επέμεινα να μου πει τι ακριβώς συνέβη, από κοντά όταν την είδα ήταν λίγο ανήσυχη αλλά το ίδιο τούρμπο. Με τα χίλια ζόρια την έπεισα να την δω, άβαφη, χωρίς περούκα, χωρίς βαμμένα νύχια, απεριποίητη! Ήθελα να της κάνω τονωτική ένεση, μιας και είχε μόλις ξεκινήσει tarceva. Είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να την βοηθήσει, γυναίκα, μη καπνίστρια, πιθανότατα με μετάλαξη στο EGFR. Την Παρασκευή που μιλήσαμε τελευταία φορά, ακούγονταν καλύτερα, είχε βγάλει τη μάσκα του οξυγόνου και είχε τα "μυτάκια" αλλά είχε νεύρα, μάλλον κάτι είχε γίνει στο νοσοκομείο. Σήμερα το πρωί που είδα το όνομά της στο κινητό, σκέφτηκα πως θα είχε βγάλει το πρώτο της εξάνθημα λόγω tarceva...

Δε θα ρωτήσω όλα αυτά τα γιατί, τα αναπάντητα. Ούτε θα κατεβάσω τους θεούς για να τσακωθώ μαζί τους, άλλωστε για μένα δεν υπάρχουν και το Μυρτιλάκι ήθελε να πιστεύει σε κάτι και δεν της κόλλαγα με τη θρησκεία. Έπρεπε να πω δυό λόγια όμως για αυτό το κορίτσι, που ήταν τόσο ξεχωριστό. Το λιγότερο που νιώθω ότι πρέπει να κάνω, είναι να της αφιερώσω το blog μου, ότι έχει γραφτεί και όση προσφορά θα δοθεί από εδώ μέσα, θα γίνει στο όνομα της Ζέτας, για το Μυρτιλάκι όλα! Και της προσφέρω τη θέση του αρχάγγελου στο Sanssouci, για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου ότι θα υπάρχει σίγουρα ένας άγγελος "γάτα με πέταλα", ώστε να γίνονται όλα όπως πρέπει στον κόσμο μου!

Γιατί σε τούτον δεν γίνονται, δεν έπρεπε να γίνει έτσι, απλά. Κάτι γίνεται λάθος και θέλει φτιάξιμο. Για μένα, δύο είναι οι περιπτώσεις της συνέχειας, του "μετά θάνατον": 1) απλά σβήνει ένας διακόπτης και η ζωή τελειώνει, 2) υπάρχει μια συνέχεια, κάπου αλλού, σε κάποια μορφή που δεν μπορώ να φανταστώ. Στην πρώτη περίπτωση, ο διακόπτης της Ζέτας κατέβηκε. Όσοι την αγαπάμε, θα θρηνήσουμε και θα είμαστε στενοχωρημένοι για κάποιο καιρό, μετά θα τη θυμόμαστε και θα χαμογελάμε, γιατί έτσι τη γνωρίσαμε και μόνο χαμόγελο φέρνει η θύμησή της. Θα είναι δύσκολο για την οικογένειά της, πάντα είναι δύσκολο για την οικογένεια. Θα μιλήσουμε αργότερα μαζί τους και αν τους βοηθήσει, θα πάμε να τους επισκεφθούμε. Στη δεύτερη περίπτωση, αν υπάρχει κάποια συνέχεια, το Μυρτιλάκι θα την βρει την άκρη και θα τα καταφέρει μια χαρά. Δε θα συναντήσει πουθενά αλλού τόση αδικία όση σε αυτή τη ζωή.

Η αλήθεια είναι πως τώρα που συνέβη το μοιραίο, με πείραξε, με πόνεσε, το έχω πάρει προσωπικά. Έφυγε ένα από τα κορίτσια μου, την είχα υπό την προστασία μου και ήθελα να είναι καλά, όπως θέλω να είναι καλά όλοι όσους γνωρίζω. Το Μυρτιλάκι ήταν το πιο μικρό κορίτσι μου! Καλό σου ταξίδι Ζετάκι, όπου και αν είσαι τώρα, εμείς σε αγαπάμε, σε σκεφτόμαστε, με δάκρυα στα μάτια τώρα αλλά με χαμόγελο στα χείλη σε λίγο καιρό, όπως σου πρέπει!