Πριν καιρό βρεθήκαμε σε μια ζωντανή πίστα, μετά από πολύ καιρό, μήνες, να μην πω και χρόνια... Καταρχήν ένιωσα εκτός εαυτού, τόπου, χρόνου, εκτός γενικά! Τι δουλειά είχα εγώ στις 2 και 3 το πρωϊ στα μπουζούκια, την ώρα που θα έπρεπε να έχω πάρει τα χάπια μου, να έχω βάλει τις κρέμες μου και να βρίσκομαι ήδη στον τρίτο ύπνο;;;
Κατά δεύτερον, ένιωσα ξένος προς όλη αυτή τη διασκέδαση, τραγούδαγε ο κόσμος, χόρευε, γλένταγε, πέταγε λουλούδια! Και θυμήθηκα και τα δικά μας, παλιότερα έτσι ήμασταν και εμείς, όταν δεν υπήρχε αυτή η σκιά πάνωθέ μας, να κρύβει τον ήλιο! Τι καλά που είναι, να είσαι ξέγνοιαστος;;;
Και κατά τρίτον, μετά από κάποια στιγμή άρχισα να προσέχω τα τραγούδια που έπαιζε το σχήμα, έκανα στατιστική! Και ποια λέτε να είναι η κατάληξη;;; Το 95% νταλκαδιάρικα, με πόνο, γιατί με άφησες, θα πιω όλο το Βόσπορο, θα πέσω στα ναρκωτικά, σε θέλω αλλά δεν με θες εσύ, άσε με να σε αγαπάω! Τραγούδια, με λίγα λόγια, με πόνο, δραματικά, που σε φέρνουν στο αδιέξοδο, που ξυπνάς και δεν υπάρχει λύση, που είσαι καταδικασμένος να πονέσεις, να κλάψεις, και μια αδικία διάσπαρτη, ναι ναι, αδικία τρομερή, τι μας έχουν κάνει και δε φταίμε! Τελικά...
...πουλάει ο νταλκάς, το κλάμα, το αδιέξοδο και η αδικία, έτσι;;;
